…Kocham Kraków. Współtworzyłem jego kolejne strategie. Czuję się współtwórcą sukcesu miasta, dzięki czemu czuję sprawczość swojego pokolenia. Oczywiście powinniśmy dalej zajmować się długookresowym planowaniem strategicznym w samorządach, przynosi to bowiem spektakularne efekty, które nasze miasta, w tym Kraków, wprowadzają do światowej ekstraklasy, przy okazji skutecznie lecząc liczne polskie kompleksy. Warto tu podkreślić, że nie chodzi tylko o turystykę: Kraków jest wysoko notowany w rankingach miast cyfrowych i innowacyjnych, a to oznacza rozwój na tych najbardziej ambitnych i najbardziej perspektywicznych polach.
Filharmonia Krakowska, budynek dawnego Domu Katolickiego z 1931 roku, proj.: Józef Pokutyński
© Albin Talik
Kraków, jaki wymarzyłem sobie trzydzieści lat temu, gdy do niego przybyłem — moje miasto świadomego wyboru, to posiadacz najpotężniejszego genius loci w kraju nad Wisłą. Z satysfakcją patrzę dziś na wielką pracę, jaką my wszyscy, mieszkańcy Krakowa, wykonaliśmy, zmieniając nasze miasto, by w ekspresowym tempie awansować z regionalnej IV ligi do światowej Ligi Mistrzów. Genius loci nie załatwia wszystkiego — potencjał z nim związany potraktowany został na szczęście jedynie jako kapitał początkowy, a miasto sprostało wyzwaniu, jakim było wykorzystanie pozostałych — poza architekturą i historią — szans. Krakowskich uczelni wyższych jest już ponad dwadzieścia, inwestorzy z całego świata co roku poprawiają swoje oceny atrakcyjności biznesowej miasta, jakość ofert pracy i wysokość płac stale rosną. Kraków ma szansę wejść do wielu światowych „pierwszych dziesiątek”.
Dom Pod Globusem z 1906 roku, projektu Franciszka Mączyńskiego i Tadeusza Stryjeńskiego, znajdujący się na Kleparzu. Dawniej siedziba Izby Przemysłowo-Handlowej, dziś — Wydawnictwa Literackiego
© Albin Talik
Nie jest więc to, co mamy dziś, końcem krakowskich ambicji — zawsze wiele można będzie jeszcze zrobić, poprawić i naprawić. Będziemy Kraków powiększać, zazieleniać, udrażniać, unowocześniać, podnosić poziom generowanej kultury i innowacyjności, oczyszczać wodę i powietrze. Przed nami awans krakowskich wyższych uczelni do czołówek światowych zestawień, generowanie kolejnych marek własnych, uciekających przed klasyfikacją miasta jako „fabryki” czy „centrum usługowego” lub „podwykonawcy” świata. Kraków chce być wśród najlepszych, jeśli chodzi o kulturę wysoką i popularną; chce być znowu wielokulturowym tyglem — jak w czasach, gdy odnosił największe sukcesy. Chce być miejscem zamieszkanym przez ludzi utalentowanych i współpracujących, miastem tolerancyjnym, otwartym na świat, wyrywającym się ze schematów zwykłości, pozbawionym kompleksów i niezapatrzonym nadmiernie w swoją wielką historię — ta w końcu już się zdarzyła. Kraków planuje długoterminowo, spogląda w przyszłość i nie tylko chce być w forpoczcie zmian — chce być ich liderem. Miasto szuka dziś nowej wizji przyszłości i wizjonerów, którzy wykreują i wcielą w życie kolejne — miejmy nadzieję, że bardzo ambitne — etapy w rozwoju tego wspaniałego miejsca.
amienica Pod Pająkiem przy ulicy Karmelickiej, z 1889 roku, projektu Teodora Talowskiego; — warto zwrócić uwagę na detale: attyka ma prawdziwą, trójwymiarową instalację z pajęczą siecią i pająkiem, poniżej mieści się działający zegar słoneczny, całość prawdopodobnie opowiada o upływie czasu, proj.: Teodor Talowski
© Albin Talik
Oczywiście — tak jak wiele można osiągnąć, tak wiele można też popsuć — przyglądajmy się więc uważnie, co spotka strategiczną nową dzielnicę — Wesołą. Czy miasto dopuści do rozszarpania tej niezwykle ważnej i atrakcyjnej części miasta między wielu żądnych osiągnięcia własnych celów deweloperów i aktywistów, czy jednak uda się zachować spójność całego terenu i stworzyć naprawdę ambitną, wysokowartościową koncepcję jego zagospodarowania? Drugiej takiej szansy już w naszych czasach w ścisłym centrum miasta nie będzie.
Cokolwiek czeka nas w przyszłości, cieszymy się z tego, co już mamy. Pięciomiejska krakowska tożsamość — zrozumiana od nowa, bardziej niż się dotąd zdawało złożona, bo lokalne krakowskie patriotyzmy identyfikują się nie tylko z całym miastem, ale też z jego charakternymi, zróżnicowanymi przestrzeniami głównymi — wpisuje się w ideę miast piętnastominutowych, w postrzeganie metropolii jako archipelagu zróżnicowanych wysp.
Metropolia?
