Architektura krajobrazu, architektura parków
Architektura krajobrazu w przestrzeniach naturalnych wymaga subtelnych interwencji, przede wszystkim w postaci nieinwazyjnych obiektów małej architektury: pawilonów, siedzisk, zwiększających dostępność dzikiej przyrody i możliwość obcowania z nią.
projektowanie kontaktu z naturą
Projektowanie w takich obszarach, jak rezerwaty czy parki krajobrazowe, to ucieleśnienie zasady „mniej znaczy więcej”. Interwencje architektoniczne w przestrzeniach krajobrazowych powinny być subtelne i przybierać wyważone, racjonalne formy, wykorzystujące i podkreślające naturalne walory krajobrazowe. Spiralna wieża widokowa Effekt w duńskim parku krajobrazowym, o niezaburzającej sytuacji, ażurowej formie, połączona została z siecią drewnianych pomostów, które prowadzą spacerujących wśród drzew. Jako materiał budowlany użyto lokalnego surowca — dębowe drewno. Z kolei biuro Snohetta w swoim projekcie wybrało drewno modrzewiowe i corten, jako materiały na tyle wyróżniające się z otoczenia, by przyciągnąć wzrok ze szlaku, ale i na tyle zgrane z krajobrazem, by nie zaburzyć kontaktu z przyrodą. Imponująca platforma widokowa zlokalizowana na stoku wzgórza udostępnia perspektywy inaczej pozostające poza zasięgiem zwiedzających, jednocześnie podkreślając formą topografię terenu.
zieleń zaprojektowana
Zaprojektowana zieleń w miastach to ostoja dla wielu gatunków zwierząt oraz roślin, miejsce bioróżnorodności. Parki są niezwykle istotnym elementem miejskiego życia także dla ludzi. Spełniają wiele społecznych i psychologicznych potrzeb swoich mieszkańców. Oprócz zapewnienia miejsca odpoczynku i niezbędnego kontaktu z przyrodą, parki w miastach powinny zagwarantować przestrzeń pod różnego rodzaju aktywności na świeżym powietrzu. Muszą być na tyle elastyczne, by móc dopasować się do często zmieniających się potrzeb programowych. W ostatnich latach pojawiło się wiele trendów związanych z odpowiedzialnym i szanującym naturę podejściem do ekonomicznych i środowiskowych wyzwań XXI wieku. Zamiana nieużytków w Nowym Jorku na teren parkowy w ramach rewitalizacji High Line to sztandarowy przykład współczesnego podejścia do projektowania terenów zielonych w miastach.
Rocznik 1977, krytyk architektury, publicysta, animator działań przestrzennych. Z wykształcenia architekt (Politechnika Poznańska, 2002). Zajmuje się popularyzacją i krytyką architektury w prasie popularnej i specjalistycznej, radiu oraz telewizji, a także działaniami na rzecz naprawy miast, prowadzeniem wykładów popularyzatorskich, moderowaniem specjalistycznych dyskusji oraz spacerów architektonicznych. Współtwórca poznańskiej inicjatywy „Centrum Otwarte” zajmującej się edukacją i animacją działań w zakresie architektury i urbanistyki oraz Festiwalu Architektury Modernistycznej „Nowy Plan”. Współautor książki dla dzieci i dorosłych „Wspólne nie znaczy niczyje” oraz telewizyjnego cyklu „Księga Przestrzeni” (dwie serie). Autor i kurator wystaw architektonicznych. Dwukrotny laureat nagrody dziennikarskiej Izby Architektów RP.
