Studio Maksymilian Sawicki Arkitektur wraz z poznańskimi architektami stworzyło projekt nowej siedziby norweskiego muzeum, znajdującego się na terenie przy rzece Glomma — największej delcie rzecznej w północnej Europie. Obiekt wywodzący się z idei ekotonu brał udział w międzynarodowym konkursie „Nasjonalt fløtingsmuseum og kompetansesenter for våtmark”.
Fetsund to wyjątkowe miejsce w Norwegii, w którym spotykają się natura, wiedza, kultura oraz przemysł. Propozycja zespołu w składzie: Michał Ankiersztajn, Hanna Sawicka, Maksymilian Sawicki i Wojciech Swarowski stanowi obszar przejściowy pomiędzy tymi głównymi wyznacznikami, połączonymi w architektonicznym pomyśle. Projekt „Nasjonalt fløtingsmuseum og kompetansesenter for våtmark” co w wolnym tłumaczeniu oznacza Narodowe muzeum spławiania drewna wraz z centrum kompetencyjnym dla terenów podmokłych, stał się ekotonem między architekturą a naturą.
Ekoton jak podaje Encyklopedia Brytanica to strefa przejściowa pomiędzy odrębnymi zbiorami, posiadająca cechy charakterystyczne dla każdej z sąsiadujących stref, ale często także te niespotykane w nakładających się ekosystemach. Strefa przejściowa, będąca ekotonem, jest niejednokrotnie bogatsza niż każdy ze zbiorów osobno.
widok muzeum od strony wody
wiz.: Piotr Misiorny © INAINN ARCHITECTS, Michał Ankiersztajn, Wojciech Swarowski
kontynuacja tradycji
Projekt muzeum to platforma wymiany wiedzy między środowiskami naukowymi i akademickimi. Nowe miejsce jest kontynuacją kulturowego rdzenia zbudowanego w ramach instytucji Museums in Akershus, połączonego z innymi muzeami. Prezentuje ponad stuletnią tradycję przemysłu drzewnego i lokalnej norweskiej produkcji.
Jak o idei i formie projektu mówią architekci:
Nasza odpowiedź architektoniczna jest głęboko zakorzeniona w naturalnym otoczeniu i współistnieniu z nim. Zaprojektowana struktura składa się z trzech podłużnych elementów, usytuowanych równolegle do linii brzegowej oraz łagodnie załamanych, przez co pozostawiających wrażenie bycia popchniętymi przez strumień wody. Idea Narodowego Muzeum w Fetsund jest silnie związana z formami i kształtami, będącymi reliktami przemysłu spławiania surowca drzewnego, jakie można spotkać na rzece Glomma do dzisiaj. Sposób ułożenia i połączenia oryginalnych platform na wodzie, tworzących wzór, wpisuje się w unikalną rzeźbę dachu, zaprojektowaną tak, aby można ją było podziwiać z tarasu.
etapy projektowe i inspiracje
© INAINN ARCHITECTS, Michał Ankiersztajn, Wojciech Swarowski
Podzielona na trzy części bryła muzeum kontynuuje kierunek sąsiadującej z nią rzeki. Formę architektoniczną rozdzielają kanały wodne zwane „wewnętrznymi Glomma’mi”, pozwalając na łatwy i elastyczny dostęp do każdej części budynku oraz dobrą widoczność przestrzeni wystawienniczych. „Wewnętrzne Glommy” dzięki rampom, zapewniają dostęp do położonych poniżej ogrodów. Do muzeum można dotrzeć drogą lądową — schodami typu amfiteatralnego, a od strony wody prywatną łodzią, dopływając do molo, umiejscowionego w pobliżu restauracji.
obiekt został podzielony na trzy części
© INAINN ARCHITECTS, Michał Ankiersztajn, Wojciech Swarowski
Prawa część bryły składa się z działu badań i administracji, z osobnym kontrolowanym wejściem dla pracowników. W lewym skrzydle budynku goście znajdą nie tylko wystawy związane z historią mokradeł oraz przestrzeń warsztatową, ale także ogólnodostępny butik, kawiarnię i restaurację z tarasem widokowym na dachu. Elastyczne przestrzenie wystawiennicze umożliwiają aranżację zarówno dużych, jak i małych ekspozycji, a poprzez zastosowanie żaluzji dachowych, pozwalają na wystawienie eksponatów wrażliwych na światło słoneczne.
Odzielny budynek warsztatów zewnętrznych jest miejscem edukacji plenerowej. Mając platformę pontonową za podstawę, budynek dostosowany jest do warunków powodziowych. Przestrzeń jego dachu to wielofunkcyjny taras, będący jednocześnie terminalem dla osób oczekujących na spływ kajakowy lub transport wodny do domu.
dbałość o środowisko
Budynek zaprojektowany został w konstrukcji drewnianej — elewacje mogą zostać wykonane przez lokalne firmy snycerskie. Przeszklone fasady, przykryte są z przodu warstwą przyjaznych dla ptaków kurtyn żyłkowych, chroniących migrujące ptaki przed zderzeniem z niewidocznymi przeszkleniami. Rdzenie konstrukcyjne pod budynkiem z organicznie ukształtowanymi drewnianymi niszami, pokryte są interaktywną, lustrzaną powierzchnią odbijającą otaczająca naturę i wpuszczającą światło do ogrodów w przyziemiu. Powierzchnie przeznaczone do ruchu pieszego, czy kołowego wykonane są z naturalnych, przyjaznych dla środowiska, występujących lokalnie materiałów.
przeszklone fasady, przykryte są kurtynami żyłkowymi
wiz.: Wojciech Janicki © INAINN ARCHITECTS, Michał Ankiersztajn, Wojciech Swarowski
Muzeum zostało zaprojektowane tak, aby światło dzienne docierało do pomieszczeń za pomocą kontrolowanych paneli dachowych. Drewniana elewacja służy również jako naturalna blokada promieni słonecznych. Pozioma forma architektoniczna została zaplanowana ze świadomością przeciwdziałania zanieczyszczeniu okolicy światłem i zapobiega przegrzewaniu się budynku. Bryły muzeum posadowione równolegle do siebie, precyzyjnie podzielone na strefy przejściowe, dają przestrzeń dla naturalnej klimatyzacji i wentylacji. Woda z terenów zalewowych i opadów możne być tymczasowo przechowywana pod budynkiem, nadając krajobrazowi nową jakość.
Na następnej stronie publikujemy wywiad ze studiem INAINN ARCHITECTS.
