Nadia Sajjad — Tancerki
projekt nawiązuje do najstarszych antycznych świątyń, wznoszonych w konstrukcji drewnianej
© Nadia Sajjad
W moim projekcie pawilonu rzeźby, pierwszym kryterium i ważnym kontekstem była lokalizacja w Parku Skaryszewskim. Drugim, nawiązanie do antycznych proporcji i kobiecego wyrazu porządku jońskiego (zgodnie z charakterystyką porządków z odniesieniem do płci, według Witruwiusza). Naturalnym miejscem dla lokalizacji projektu stało się otoczenie dwóch rzeźb – „Tańcząca” i „Kąpiąca się”. Została wybrana wyspa na Stawie na Kosku. Nowa rzeźba w pawilonie razem z pozostałymi istniejącymi, tworzyłyby trójkąt powiązanych ze sobą figur, wydobywającymi różne cechy kobiety, od lekkości i frywolności „Tancerki”, po podkreślenie charakterystycznych proporcji kobiecego ciała w projektowanym pawilonie na wyspie. Główną ideą było nawiązanie do najdoskonalszego przykładu jońskiej świątyni antycznej — Erechtejonu. Powstawaniu pawilonu na wyspie towarzyszyła dokładna analiza proporcji i zasad, którymi się posługiwano przy kształtowaniu Świątyni. Opierały się one o system antropometryczny i wielokrotność modułu kolumny. Kolejnym aspektem było nawiązanie do budowania najstarszych antycznych świątyń, wznoszonych w konstrukcji drewnianej. Stąd powstał pomysł delikatnej drewnianej osnowy, ażurowego „pudełka” dla rzeźby.
Aleksander Gadomski — wizerunek współczesnego świata
pawilon to obiekt, wysyłający komunikat o zwrócenie uwagi na świat, w którym żyjemy
© Aleksander Gadomski
Projekt pawilonu w Parku Skaryszewskim to projekt, który w swoim pomyśle osadzony jest w rozedrganych i nerwowych realiach czasów początku lat 20. XXI wieku […]. Kontekst, na którym się skupiłem to linia przebiegająca pomiędzy gatunkiem ludzkim a naturą. Na tym styku przebiega ostatnio oś narracyjnego sporu — czy jesteśmy częścią natury? Czy dostaliśmy ją pod opiekę i zniszczyliśmy bez ogródek? Czy obecny kryzys klimatyczny rozpatrywać mamy bardziej w kategorii zadania, któremu nie podołaliśmy, czy ewolucyjnej normalności, jakkolwiek czarnych chmur by nad nami nie zawieszała?
Projekt jest opowieścią o przestrzeniach, zapraszających i tych niezbyt gościnnych. Operuje pojęciami przestrzeni klaustrofobicznej oraz tej odpychającej. Wszystkie zakamarki są człowiekowi dostępne, natomiast możliwe, że odbiorca w większości z tych miejsc nie odnajdzie komfortu lub wygody. Znajduje się tutaj tylko jedno miejsce, o wygodnej, przyjemnej przestrzeni — osiowo skonstruowane przejście łączące dwa światy, dwa obrazy — las i jezioro. A i tutaj, mimo potencjalnie komfortowej przestrzeni, łatwo zauważyć pewne reguły, rządzące przestrzenią — dwie postacie, stojące na baczność, tyłem do wykadrowanych widoków, zdają się czegoś bronić, być strażnikami tych widoków i światów. Pawilon to obiekt, wysyłający komunikat o zwrócenie uwagi na świat, w którym żyjemy.
Szymon Chwazik — porządek dorycki w architekturze współczesnej
obiekt jest próbą ujęcia porządku doryckiego, w kontekście współczesnej architektury
© Szymon Chwazik
Pawilon z rzeźbą zlokalizowany został na domknięciu osi głównej Parku Skaryszewskiego. Ze względu na bardzo specyficzną i wymagającą sytuację, ważnym aspektem projektowym było uwzględnienie osiowości i symetrii obiektu, projektowanie widoku z alei spacerowej oraz zagospodarowanie pobliskiego terenu. Obiekt jest próbą ujęcia porządku doryckiego, w kontekście współczesnej architektury. Projekt stanowi poszukiwanie ponadczasowych zasad kreowania architektury, operując najbardziej elementarnym środkiem wyrazu — ścianą. Zestawienie dwóch przegród w najbardziej czytelny sposób definiuje przestrzeń, zwracając uwagę na związek pawilonu, rzeźby oraz otaczającej zieleni parkowej. Kluczowym aspektem obiektu były proporcje, odnoszące się do podstawowych części świątyni doryckiej […]. Figura mężczyzny prezentowana jest za pomocą sekwencji kontrolowanych widoków, od bardzo statycznego, klasycznego, aż po bardziej dynamiczny kontakt z rzeźbą. Spacerując po alei głównej, pawilon jawi się tylko jako jasny punkt na zamknięciu osi parku, a poszczególne elementy budowli zlewają się w jeden płaski obraz. W bliższym ujęciu obiekt ukazuje swoją kubaturę oraz proporcje architektury, wynikające z porządku zbudowanego na podstawie wymiaru użytej deski. Budowla wznosi się na betonowym cokole, z zatopionymi okolicznymi kamieniami. Konstrukcja pawilonu opiera się na prostym, drewnianym układzie szkieletowym, domkniętym od zewnętrza bielonymi deskami.
Karolina Jabłońska — kobiecy pawilon
pawilon sprawia wrażenie zamkniętego białego kręgu, sprzyjającego kontemplacji rzeźby
© Karolina Jabłońska
Pawilon jest nową, trójwymiarową strukturą w przestrzeni parku. Zupełnie inną i wybijającą się na tle bujnej roślinności. Założeniem projektu było stworzenie pewnego rodzaju landmarku w dość dużej przestrzeni Parku Skaryszewskiego, przy jednoczesnym współgraniu geometrycznych struktur z nieregularnym rysunkiem ściany drzew i krzewów oraz stworzeniu harmonijnej całości z naturą. Poprzez zastosowanie smukłych, białych, stalowych prętów wykreowano umowną granicę chroniącą odwiedzających, jednocześnie umożliwiając im, pozostanie w naturalnym środowisku. Ową granicę potęguje zastosowanie półprzezroczystej tkaniny w strefie wejściowej do przestrzeni wystawowej, która momentami staje się niewidoczna na tle mocnej zieleni, natomiast innym razem, przy optycznym nałożeniu się na siebie kilku warstw bieli, sprawia wrażenie zamkniętego białego kręgu, sprzyjającego kontemplacji rzeźby. Tkanina ta, poruszona delikatnym wiatrem, widziana nawet z daleka przywołuje na myśl typowo kobiece cechy — lekkość, delikatność, piękno. Pawilon jest miejscem zmieniających się nastrojów, wywołanych światłem, kolorami zieleni, porami dnia czy roku.
Rzut pawilonu został skonstruowany w oparciu o proporcje i kształt kolumny jońskiej. Okrąg, odnoszący się również do antycznych tolosów, symbolizuje nieskończoność, doskonałość, harmonię, ale także pierwiastek wspomniany żeński. Poprzez odpowiedni rozstaw niespoistych form, którymi są dwa stojące obok siebie stalowe pręty, otrzymano sekwencję 24 kolumn rozstawionych w diastylosie. Parzysta liczba 24, oprócz tego, że nawiązuje do ilości kanelur w kolumnie jońskiej, stanowi o najważniejszych proporcjach obiektu, jak sugerował Alberti i dzięki jej wykorzystaniu interkolumnium zawsze znajduje się na osi obiektu, co sprawia, że rzeźba zawsze widoczna jest dla obserwatora z zewnątrz pomiędzy „kolumnami” na tle natury.
Projekty powstały w semestrze letnim studiów magisterskich pod opieką dr. Rafała Mazura i mgr sztuki Marcina Nowickiego. Przedmiot był realizowany przez Zakład Projektowania Architektoniczno-Urbanistycznego, którego kierownikiem jest prof. Anna Maria Wierzbicka oraz Zakład Dziedzictwa Architektonicznego i Sztuki, którego kierownikiem jest prof. Piotr Molski. W ramach przeglądu odbyła się także krytyka zewnętrzna z Małgorzatą Kuciewicz z grupy Centrala.
