Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Przedmiotem opracowania jest problematyka dążenia do samowystarczalności na obszarze podmiejskim i wiejskim. Dla zespołu projektowego istotne było pogodzenie aspektów środowiskowych i ekologicznych z aspektami ekonomicznymi i społecznymi w ramach tworzenia modelu mieszkalnictwa, który mógłby się sprawdzić w zmieniających się realiach.
plan zagospodarowania terenu
© Aleksandra Rudnicka, Martyna Sokolnicka
Na teren eksperymentalnej zabudowy została wybrana południowa część wsi Mrzezino (gm. Puck, powiat pucki, województwo pomorskie).
Idea projektu oparta jest na trzech głównych filarach:
-
Nowe technologie — zarówno te, które współcześnie cieszą się dużą popularnością (między innymi pompa ciepła, dach solarny, dachy zielone, CLT), jak i te, które dopiero zyskują uznanie na rynku (prefabrykowane płyty drewniane ocieplane trzciną, beton z recyklingu).
-
Samowystarczalność — uwzględniona dla wszystkich pięciu elementów, tzn. żywność, woda, energia, ogrzewanie, schronienie, a także dodatkowy aspekt, jakim jest wymiana dóbr i usług pomiędzy mieszkańcami. Aby osiągnąć samowystarczalność, zaprojektowano specjalne zaplecze gospodarcze, obliczając dla niego przybliżoną minimalną powierzchnię, która ma pomieścić ogródki permakulturowe charakteryzujące się dużą intensywnością plonów i małym nakładem pracy, szklarnie z akwaponiką, sad oraz miejsca chowu zwierząt, takich jak kaczki, kury, owce i kozy.
-
Pasywna ekologia — wykorzystanie w maksymalny sposób potencjału miejsca oraz pasywnych technik oszczędzania energii, na przykład południowy stok, kumulacja energii poprzez szklarnie, budowa z lokalnych materiałów, między innymi pozyskiwanie trzciny do ogrzewania budynków z terenów rezerwatu przyrody, pomagając w ten sposób w zapewnieniu właściwego ekosystemu dla żyjących na tym terenie dzikich ptaków.
widok z góry
© Aleksandra Rudnicka, Martyna Sokolnicka
Cały projekt obejmuje zagospodarowanie nowego siedliska oraz jego przyłączenie do istniejącej wsi oraz otaczających otwartych terenów zielonych (łąk, pastwisk). Zabudowa została rozlokowana w sposób pasmowy, aby jak najekonomiczniej wykorzystać teren (bufor zieleni przydrożnej, zabudowa mieszkalna i publiczna, uprawy, zieleń wysoka, część rekreacyjna nad strumykiem), jednocześnie dbając o cechy wiejskiego krajobrazu. Nowe centrum zapewniające usługi publiczne obejmuje restaurację serwującą dania z lokalnych produktów wraz z częścią co-workingową na piętrze, budynek do opieki nad dziećmi oraz warsztatownię z ekosklepem. Nowe centrum zostało połączone komunikacyjnie z istniejącym centrum wsi, a zabudową przypomina tradycyjną kaszubską zagrodę o typie rozluźnionym.
centrum
© Aleksandra Rudnicka, Martyna Sokolnicka
Część mieszkalna zgrupowana została w pięć tak zwanych gniazd mieszkalnych — każde z wspólnym domem oraz zapleczem gospodarczym. Niewielkie rozmiary obiektów mieszkalnych uzasadnia przeniesienie niektórych funkcji do części wspólnych, na przykład pralni, miejsc spotkań czy pokoi gościnnych w domu wspólnym oraz wspomaganie społeczności w budynkach użyteczności publicznej, na przykład poprzez zapewnienie opieki dziennej nad dziećmi.
różne warianty zabudowy
© Aleksandra Rudnicka, Martyna Sokolnicka
Domy zbudowane są na bazie modułów, dzięki czemu mieszkańcy mają możliwość dowolnej adaptacji budynku do własnych potrzeb, na przykład poprzez dostawienie szklarni dobudowanej w formie ogrodu zimowego lub wolnostojącej oraz różne typy przedsionków czy prywatnych ogródków. Wyróżnić możemy pięć głównych typów zabudowy, między innymi domy dla singli lub par, odpowiadając w ten sposób na zmieniający się styl życia. Integracji mieszkańców sprzyja nacisk na przestrzeń wspólną, półprywatną. Całość zagospodarowania splata biegnący poprzez gniazda mieszkalne oraz centrum woonerf o organicznej formie.
typy domów
© Aleksandra Rudnicka, Martyna Sokolnicka
Aleksandra RUDNICKA, Martyna SOKOLNICKA
Ilustracje: © Autorki
