W londyńskiej Fitzrovii, w miejscu, w którym spotykają się ulice Riding House i Wells, architekci pracowni Bureau de Change zaprojektowali nową plombę z wyjątkową fasadą.
Na ulicy Riding House spotyka się szereg różnorodnych stylów architektonicznych — od usytuowanego na jej wschodnim krańcu kościoła Wszystkich Dusz (All Souls), przez dziewiętnastowieczne domy szeregowe, powojenne budynki handlowe, aż po kamienice z dwudziestego wieku.
„The Interlock” absorbuje historię ulicy i na nią odpowiada poprzez przejęcie proporcji sąsiedniego, dziewiętnastowiecznego budynku i przekształcenie jego ceglanej elewacji. Tym samym architekci stworzyli budynek, jak sami piszą – o niepewnym dziedzictwie – taki, który jest jednocześnie historyczny, jak i współczesny, znajomy i obcy.
Porzucając tradycyjne wymiary londyńskiej cegły, autorzy projektu opracowali kolekcję złożoną z czterdziestu czterech zniekształconych i pozornie niemożliwych do złożenia glinianych form. Widoczne na tej niemal ruchomej elewacji wzory częściowo informują o interakcjach pomiędzy materiałami a strukturą. Cegły, zdaniem architektów, zdają się „uderzać” o przeszklenia okien, jak fala piętrzyć się i uginać pomiędzy piętrami i niczym wstawione w ramkę — wyznaczać granicę budynku. Dla przechodniów, cegły na tej ornamentalnej fasadzie wydają się płynnie przekształcać i skręcać niczym koła zębate.
Kolor materiału użytego na elewacji (Staffordshire Blue Clay) wybrany został dla kontrastu do okolicznych, tradycyjnych ceglanych murów. Aby uzyskać ten monochromatyczny efekt, gliniana masa (marl clay) wprowadzona została do czternastu, ręcznie wykonanych stalowych form i wypalona, w procesie utleniania uzyskując niebieskie, matowe wykończenie. Następnie, poprzez podział owych czternastu kształtów, stworzono trzydzieści nowych elementów. Konstrukcja elewacji — układanki z pięciu tysięcy części trwała ponad trzy miesiące. Zespół produkcyjny używał szablonów w skali 1:1, które określały numer, typ i lokalizację każdej z cegieł.
kształty cegieł
fot.: Gilbert McCarragher | dzięki uprzejmości Bureau de Change
Jak piszą architekci, regularność proporcji fasady oraz rozmieszczenia otworów okiennych i drzwiowych przeczy złożoności bryły budynku. Wewnątrz znajdują się trzy lokale mieszkalne, a na poziomie ulicy — kawiarnia z galerią w podziemiu. Każde z pięter budynku jest płytsze niż poprzednie — z najdłuższym planem na samym dole i najkrótszym na górze. Stopniowanie kondygnacji tworzy serię głębokich studni i świetlików, które doprowadzają naturalne światło do budynku.
przekrój A-A
© Bureau de Change
Wnętrza mieszkań są utrzymane w prostej palecie kolorystycznej z dębowymi podłogami i kamiennymi blatami. Wypełniona światłem kawiarnia na parterze stanowi kontrapunkt w stosunku do ciemnej, monochromatycznej fasady. Białe wnętrze kawiarni przełamane jest jedynie dębowymi elementami na blatach i na podłodze. Pod kawiarnią zaprojektowane zostało wnętrze przeznaczone na wystawy i warsztaty.
oprac. red.
na podstawie opisu autorskiego
