Ewelina Bugajewicz, architektka, absolwentka Politechniki Białostockiej zaprojektowała kładkę widokową oraz centrum turystyczne na wulkanie Nemrut w Turcji. Jej projekt „The Path”, będący częścią pracy magisterskiej, brał udział w międzynarodowym konkursie „Nemrut Volcano Eyes” organizowanym przez platformę Buildner i znalazł się na krótkiej liście konkursowej.
zadaniem konkursowym było zaprojektowanie punktu obserwacyjnego i kładki
© Ewelina Bugajewicz
konkurs na punkt obserwacyjny
Celem było zaprojektowanie punktu obserwacyjnego usytuowanego na wysokości około 2800 m n.p.m — na południowym krańcu krateru tureckiego wulkanu Nemrut, który umożliwi podziwianie Jeziora Wan. W obrębie kaldery Nemrut znajduje się, drugie co do wielkości na świecie jezioro kraterowe. Drugie, mniejsze jezioro, sąsiadujące z północnym krańcem Jeziora Wan, jest ogrzewane wodami ze źródeł geotermalnych. Krater ma specyficzny mikroklimat z wyjątkową florą i fauną.
projekt pt. The Path, sytuacja
© Ewelina Bugajewicz
Organizatorzy wymagali od uczestników uwzględnienia zarówno właściwości funkcjonalnych, jak i estetycznych, podczas projektowania punktu obserwacyjnego — ponieważ jego budowa, w tak wymagającym środowisku, byłaby skomplikowana i potencjalnie kosztowna. Projekty miały uwzględniać podzieloną na etapy trasę zwieńczoną punktem widokowym, tak aby podróż od podnóża krateru do jego najwyższego punktu była niezapomnianym przeżyciem. Projekty miały kłaść nacisk na funkcjonalne i innowacyjne rozwiązania, dobrze wpisane w kontekst jego otoczenia.
na kalderę prowadzą dwie trasy
© Ewelina Bugajewicz
geoturystyka na wulkanie
Jury przyznało trzy nagrody główne, nagrodę specjalną BB Green Award, sześć wyróżnień oraz opublikowało projekty, które znalazły się na tak zwanej krótkiej liście. W tym gronie umieszczono także projekt z Polski pt. The Path, autorstwa Eweliny Bugajewicz, absolwentki Politechniki Białostockiej.
Jak mówi autorka:
Zakres konkursu „Nemrut Volcano Eyes” był częścią mojej pracy magisterskiej „Geoturystyka na wulkanie”, wykonanej pod kierunkiem dr. Adama Jakimowicza. Projekt zakładał stworzenie dwóch połączonych ze sobą funkcjonalnie obiektów — kładki widokowej z punktem obserwacyjnym oraz budynków centrum turystycznego dla odwiedzających. Obszar opracowania ograniczał się do dwóch stron linii wyciągu narciarskiego, która jest obecnie jedynym sposobem dotarcia do krawędzi kaldery. Punktem startowym wyciągu narciarskiego jest „region dolny”, końcowym — „region górny”, często używany do jazdy na nartach.
rzut kładki widokowej i dostępnych tras
© Ewelina Bugajewicz
trasa widokowa
Projekt trasy widokowej wraz z punktem obserwacyjnym był inspirowany naturalnym, wulkanicznym krajobrazem. Dzięki zastosowaniu pochyłych kładek, które biegną wzdłuż zboczy kaldery, autorka umożliwiła dostęp do punktu widokowego, osobom, które mają trudności z dotarciem do większości tego typu atrakcji. Początek ścieżki znajduje się tuż obok stacji górnej wyciągu narciarskiego, tym samym dając użytkownikom wygodny dostęp.
Trasa została podzielona na kilka części. Na „skrzyżowaniu” przecinają się dwie trasy — istniejąca trasa trekkingowa i nowo zaprojektowana ścieżka.
Obecna trasa — z większym stopniem trudności, może nadal funkcjonować i cieszyć zwiedzających, a jednocześnie powstaje nowa okazja do odkrycia krajobrazów. Możliwość wyboru daje podział, w którym użytkownik może zdecydować, jakich wrażeń chciałby doświadczyć, ponieważ droga dzieli się na „niską ścieżkę” i „wysoką ścieżkę”. Na końcu „niskiej ścieżki” turysta może odpocząć oraz podziwiać widoki, siedząc na schodach zwróconych do wnętrza kaldery Nemrut. W drodze do punktu widokowego 360 °, na końcu „wysokiej ścieżki” znajduje się kilka punktów umożliwiających obserwacje Jeziora Wan z różnych perspektyw i miejsce na odpoczynek na specjalnie ustawionych ławkach — opowiada architektka.
punkt widokowy zawieszony jest nad kalderą
© Ewelina Bugajewicz
„wiszący” punkt obserwacyjny
Na całej trasie autorka zaproponowała taśmę LED oświetlającą założenie po zmroku i w nocy, zasilaną energią słoneczną. Najbardziej efektownym przystankiem trasy jest punkt widokowy 360 ° — dzięki położeniu w najwyższym punkcie założenia, roztacza się z niego widok na całe wnętrze kaldery. Punkt „wisi” nad kalderą, dając wrażenie unoszenia się nad nią, wzmacnia to jeszcze zastosowana przez projektantkę przezierna podłoga wykonana z otwartej kraty.
schemat projektowy kładki
© Ewelina Bugajewicz
Konstrukcję kładki i punktu widokowego tworzy stalowa kratownica. Podłoga trasy została wykonana z krat cortenowych, które wraz z upływem czasu, coraz bardziej wpisują się w surowe otoczenie. Kratownice konstrukcyjne wraz z siatkami działają jako barierki. Ze względu na brak dostępu do drogi, fundamenty są układem pali w technologii fundamentów bez betonu i ciężkiego sprzętu.
Wszystkie elementy konstrukcyjne i wykończeniowe mogą być transportowane w częściach do wybranej lokalizacji za pomocą helikoptera i montowane na miejscu, dzięki czemu możliwe jest stworzenie tak nietypowej konstrukcji, w tak trudno dostępnym miejscu — zapewnia autorka.
Centrum turystyczne podczas zimy
© Ewelina Bugajewicz
centrum turystyczne
Ewelina Bugajewicz poszerzyła w swojej pracy magisterskiej koncepcję konkursową o centrum turystyczne. Głównym jego założeniem, jest stworzenie przestrzeni dla odwiedzających, w której mogą wypożyczyć sprzęt ułatwiający zwiedzanie terenów kaldery oraz ulżyć zmęczeniu po jej zwiedzaniu.
Inspirując się majestatycznym, a przy tym bardzo dynamicznym krajobrazem okolicy, założyłam stworzenie dwóch brył o kształcie zbliżonym do archetypicznych szczytów górskich. Natomiast trasy trekkingowe dały pomysł na stworzenie koncepcji urbanistycznej podobnej do krajobrazów okolicy Nemrut. Całe założenie połączone jest kładkami o nieregularnych kształtach, podobnych do projektowanej trasy widokowej, tak aby całość tworzyła spójną koncepcję — tłumaczy Ewelina.
rzut budynku centrum turystycznego
© Ewelina Bugajewicz
budynek wystawowy, spa i restauracja
Absolwenta Politechniki Białostockiej zaproponowała dwa budynki — wystawowy ze spa oraz restauracyjny, połączone ze sobą tarasem widokowym oraz kładkami. Obiekty kształtowane są w taki sposób, by strefami odpoczynku zwrócone były ku widokowi na Jezioro Wan. Na tarasie autorka założyła „przedłużenie” restauracji na zewnątrz, a w okresach chłodniejszych stoły i krzesła byłyby chowane do wnętrza.
centrum turystyczne składa się z dwóch brył
© Ewelina Bugajewicz
Połączenie obiektów z istniejącą drogą odbywa się poprzez kładki. Rozdzielają się one, podobnie jak w przypadku trasy widokowej, na dwie części — jedna prowadzi na taras widokowy, z którego można dostać się do restauracji oraz spa, druga zaś wiedzie do wypożyczalni sprzętu narciarskiego oraz wypożyczalni rowerów. Trakty założone są w taki sposób, by można było swobodnie się przemieszczać pomiędzy funkcjami, dlatego też możliwe jest przejście z jednej trasy na drugą poprzez budynek wystawowy. Całe założenie centrum turystycznego wraz z trasą widokową dostosowane jest do potrzeb osób z niepełnosprawnościami oraz o ograniczonej możliwości poruszania.
