Nieszawa, malowniczo położona na lewym brzegu Wisły, jest nie tylko perłą Kujaw, ale także miejscem o wyjątkowej historii. Jako „wędrujące miasto”, w XV wieku przeniesiono ją 30 km w górę rzeki, aby sprostać nowym wyzwaniom politycznym i gospodarczym. Miejsce stało się inspiracją dla Aleksandry Świader z Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, która zaproponowała rewitalizację XIX-wiecznej gorzelni w tej urokliwej miejscowości.
lokalizacja
© Aleksandra Świąder
dziedzictwo przemysłowe Nieszawy
Gorzelnia w Nieszawie, założona w 1898 roku przez Józefa Kozubka to obiekt o bogatej historii. W czasach swojej świetności była jednym z wiodących zakładów destylacyjnych w Polsce, produkując wysokiej jakości alkohole doceniane zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Po okresie trudności w XX wieku, w tym nacjonalizacji i późniejszej prywatyzacji, zakład stopniowo zatracił swoją pierwotną funkcję, stając się jednak symbolem lokalnego dziedzictwa przemysłowego.
przekroje
© Aleksandra Świąder
Aleksandra Świader dostrzegła potencjał w postindustrialnym charakterze budynku, adaptując jego przestrzenie na potrzeby współczesnych funkcji. Projekt jej autorstwa łączy tradycję z nowoczesnością, nadając budynkowi nowe życie jako miejsce spotkań, warsztatów oraz przestrzeń biznesową.
przestrzeń pełna życia – rewitalizacja gorzelni
Projekt adaptacji obejmuje najwyżej położone piętro gorzelni, przekształcone w przestrzeń warsztatowo-biznesową. Każde z trzech poddaszy budynku zyskało odrębną funkcję, którą zaprojektowano z myślą o potrzebach użytkowników i z poszanowaniem historycznego charakteru miejsca.
rzut podziału poddasza na strefy
© Aleksandra Świąder
warsztaty i historia na pierwszym poddaszu
Największe z poddaszy pełni funkcję warsztatowo-badawczą, inspirowaną archeologicznymi odkryciami Starej Nieszawy. Stoły robocze umożliwiają gościom udział w warsztatach tworzenia spersonalizowanych likierów – pamiątki po wizycie w gorzelni. Oprócz przestrzeni roboczej, znajduje się tu także strefa degustacji oraz sala projekcyjna, gdzie wyświetlane są filmy opowiadające o historii gorzelni oraz tajnikach produkcji alkoholi rzemieślniczych.
poddasze warsztatowe, strefa do degustacji i wypoczynku
© Aleksandra Świąder
degustacja w klimatycznym wnętrzu drugiego poddasza
Drugie, mniejsze poddasze zaprojektowano jako strefę degustacyjną. Przejście do tego wnętrza prowadzi przez strefę produkcyjną gorzelni, pozwalając odwiedzającym zapoznać się z procesem fermentacji i filtracji alkoholu. Klimat miejsca podkreślają drewniane beczki, w których przechowywane są lokalne trunki.
najmniejsze poddasze, funkcja degustactjna, miejsce dla gości z widokim na kadzie w strefie produkcyjnej gorzelni
© Aleksandra Świąder
strefa biznesowa
Trzecia część projektu to przestrzeń biznesowa, która obejmuje salę konferencyjną, szatnię, kuchnię oraz zaplecze sanitarne. Centrum tej przestrzeni stanowi sala z dużym stołem i mniejszymi stolikami, a jasne, naturalne światło wpadające przez świetliki dachowe nadaje wnętrzu otwartości i nowoczesnego charakteru.
poddasze, widok na korytarz
© Aleksandra Świąder
W projekcie młodej architektki kluczowe było zachowanie oryginalnych materiałów, takich jak brunatnoczerwona cegła, która jest charakterystycznym elementem bryły gorzelni. Ciepło drewnianych podłóg i konstrukcji dachu kontrastuje z industrialnym charakterem stali i aluminium, które nawiązują do dawnych kadzi filtracyjnych. Subtelne detale, jak metalowe stelaże mebli, podkreślają funkcjonalność przestrzeni, nie tracąc jej estetycznego wymiaru.
poddasze, widok na salę konferencyjną
© Aleksandra Świąder
Projekt Aleksandry Świader to dowód na to, że historia może być punktem wyjścia do tworzenia przestrzeni o współczesnym charakterze. Gorzelnia w Nieszawie, z jej bogatym dziedzictwem i nowoczesnym duchem, staje się miejscem, które nie tylko celebruje swoją przeszłość, ale także aktywnie uczestniczy w kreowaniu przyszłości lokalnej społeczności.
