Na gruzach historii
Nie zawsze jednak udaje się zachować wszystkie budynki. W przypadku rozbiórki pojawia się pytanie o możliwość recyklingu pozostałych materiałów. Rozbierane na dość dużą skalę w Niemczech budynki wielkopłytowe mogą stanowić cenne źródło zasobów do budowy nowych konstrukcji. Prefabrykowane elementy dają się równie łatwo montować, jak i rozbierać, dzięki czemu zachowywana jest ich wartość konstrukcyjna i użytkowa. Nad ponownym wykorzystaniem całych fragmentów budynków eksperymentuje m.in. niemieckie biuro zukunfstgereausche.
Tempelhofer Feld Plattenvereinigung
Jednym z owoców badań jest projekt Plattenvereinigung, którego celem była przede wszystkim edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju oraz sprawienie, aby idee zrównoważonego myślenia i działania w kontekście ochrony zasobów i zrozumienia historii stały się namacalne. Dodatkowo autorzy zawarli w nim znaczący przekaz społeczny. Używając elementów budownictwa wielkopłytowego z różnych systemów budowlanych Niemiec wschodnich i zachodnich, opracowali technologie łączenia różnych, projektowanych w zupełnie innych uwarunkowaniach modułów. W ten sposób, wykorzystując elementy kultury budownictwa ze Wschodu i Zachodu oraz tendencje w dzisiejszej rewitalizacji miast, stworzyli namacalny przykład jednej z dróg radzenia sobie z przyszłymi formami wspólnego życia i wyzwaniami związanymi z przyszłością ruin w różnorodny i krytyczny sposób.
PLV-TTF2011_Plattenvereinigung
© zukunftsgeraeusche GbR (zkg)
Innym, także osadzonym mocno w historii, a jednocześnie dotykającym niezwykle współczesnej problematyki upcyclingu i technik cradle-to-cradle projekte, jest pawilon Bauhaus Re-Use wzniesiony w sąsiedztwie berlińskiego Archiwum Bauhausu. Na tymczasowe ponowne wykorzystanie ikonicznego budynku Bauhausu w Dessau składa się około 100 metrów elementów fasady, które zostały przebudowane na potrzeby eksperymentalnego projektu ponownego wykorzystania.
pawilon Bauhaus Re-Use
fot.: Kacper Kępiński
Wykorzystane w pawilonie okna zostały usunięte w 2011 roku w związku z termomodernizacją zabudowych budynków, ich geneza sięga 1976 r. kiedy to po raz pierwszy po II Wojnie Światowej i jednocześnie w 50 rocznicę otwarcia, przeprowadzono kompleksowy remont zespołu budynków dziś będących na liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Zabytkowe, choć nieoryginalne, elementy posłużyły do skonstruowania lekkiego pawilonu, który operuje zupełnie współczesną stylistyką. Modernistyczne okna posłużyły do skonstruowania podwójnej fasady, pasywnego systemu wentylacji i zacieniania.
Bauhaus Re-Use – Berlin (2015)
Elementy elewacji zostały zamontowane na lekkiej konstrukcji nośnej, usztywnionych za pomocą kontenerów morskich, które tworzą wewnętrzny trzon pomieszczeń sanitarnych i magazynowych. Oryginalne element są w pełni demontowalne i wymienne, co oznacza, że wszystkie fragmenty nowego budynku o powierzchni około 174 m² mogą być ponownie wykorzystane w sposób oszczędzający zasoby i zrównoważony.
