W krakowskiej kamienicy z lat 30. XX wieku, która była kiedyś domem jednorodzinnym, mieści się piętnaście mieszkań, a pośród nich jedno, bardzo wyjątkowe. Jego znakiem szczególnym są zabytkowe kolumny i sztukaterie oraz jasna przestrzeń. O historii mieszkania, idei projektu i trudnościach związanych z realizacją rozmawiamy z architektką Aleksandrą Gawlik z pracowni FORMATTO.
gwiazdą wnętrza są zachowane kolumny i sztukateria
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Dobrawa Bies: Mieszkanie o którym rozmawiamy, znajduje się w krakowskiej kamienicy z lat 30. XX wieku. Jak podeszła Pani do takiego wyzwania projektowego?
Aleksandra Gawlik: Mieszkanie znajduje się w niewielkiej kamienicy, niegdyś domu jedno rodzinnym. Nieruchomość podupadła w kolejnych dziesięcioleciach, aż trafiła w ręce krakowskiego dewelopera, pasjonata starego budownictwa. Dzięki temu kamienica została gruntownie odnowiona, przebudowana, przestrzeń podzielono na piętnaście mieszkań, w poszczególnych lokalach dodano balkony z widokiem na Kopiec Kościuszki. Deweloper zadbał o pozostawienie elementów świadczących o latach świetności tego miejsca, między innymi witraży na klatce schodowej. Stolarka zewnętrznych drzwi i okien, choć wykonana przez współczesnego stolarza nawiązuje do wzorów oryginalnych. Piętro, na którym znajduje się wspomniany lokal, był niegdyś jedną przestrzenią z szeregiem kolumn i sztukaterią. Niestety ich stan pozwolił na zachowanie jedynie dwóch kolosów w jednym, z nowo wydzielonych na piętrze mieszkań o metrażu 48 metrów kwadratowych. Układ funkcjonalny stworzonej przez dewelopera przestrzeni był mocno obligatoryjny zwłaszcza w obszarze kuchni i łazienki, ale myślę, że ostatecznie udało nam się połączyć duszę tego miejsca z oczekiwaniami inwestorki. Od początku pracy nad projektem wiedziałam, iż motywem przewodnim wnętrza jest sztukateria w salonie wraz z kolumnami. W połączeniu z osobowością i stylem życia inwestorki stanowiły nie lada gratkę.
architektka starała się połączyć duszę tego miejsca z oczekiwaniami inwestorki
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Dobrawa: Dla kogo zostało zaprojektowane mieszkanie. Czy inwestorzy mieli jakieś szczególne wymagania?
Aleksandra Gawlik: Mieszkanie miało stać się miejscem odpoczynku dla inwestorki związanej z branżą mody, a w przyszłości z ewentualnością pod najem. Toteż z jednej strony ograniczał nas budżet, a z drugiej wieloraki styl odbiorcy. To trzydziestoparoletnia kobieta na co dzień otoczona eksplozją kolorów, deseni tkanin i form. Mieszkanie musiało dać poczucie wyciszenia dla oka, stąd kolorystyka o tyle o ile neutralna — szarości i bieli, wzbogacona o wpływy natury takie jak dąb bielony, w przypadku podłogi, czy szarobrązowy stół olejowany również z dębiny. Inwestorkę zachwyciła atmosfera paryskich mieszkań, gdzie bywa na targach, ale ceni również prostotę formy, nie lubi zagraconych przestrzeni. Na domiar wszystkiego ceni sobie kontakt z przyrodą. Ponadto deweloper przygotował mini wnękę na aneks kuchenny kompletnie nieadekwatny do przyzwyczajeń inwestorki. Kanalizacja w łazience ograniczała ruchy projektowe, mieliśmy przestrzeń pod prysznic, a marzyliśmy o wannie. Kolejnym aspektem była przestrzeń do przechowywania kolekcji odzieży i butów pokaźnych rozmiarów.
architektka stworzyła hol z dwiema szafami garderobianymi
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Dobrawa: Na szczególną uwagę zasługują kolumny przy wejściu do salonu oraz piękny, drewniany parkiet w całym mieszkaniu. Proszę opowiedzieć o pracy projektowej i zastosowanych materiałach.
Aleksandra Gawlik: Podstawą przy pracy jest dla mnie funkcjonalizm i komfort użytkowania przy zachowaniu widocznej przestrzeni pomieszczenia. Mieszkanie było w stanie deweloperskim. Przekroczywszy próg lokalu, znajdowaliśmy się bezpośrednio w salonie. W latach świetności tej kamienicy w linii przed kolumnami znajdowała się drewniana zabudowa z szybami. Zdecydowałam się oddzielić ścianą przestrzeń od drzwi wejściowych do kolumn, dzięki czemu uzyskałam hol z dwiema szafami garderobianymi głębokimi na 90 centymetrów. Obie z nich mają system dwóch rzędów wieszaków oraz półek na buty do sufitu. Jedna z nich jest z lustra, co stanowi wygodną formę użytkową przy wychodzeniu z domu, a także powoduje efekt optycznego powiększenia przestrzeni ciasnego holu. Między kolumnami zastosowałam drzwi dwuskrzydłowe, co dodatkowo wycisza hałas z klatki schodowej, daje poczucie intymności i stanowi ciekawą kompozycję estetyczną, nawiązującą do dawnych czasów.
mała kuchnia została rozplanowana w wyznaczonej przez dewelopera przestrzeni
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Przestrzeń kuchenną zdecydowałam się zamknąć we wnęce wydzielonej przez dewelopera, stosując małe wersje urządzeń AGD, takich jak zmywarka czy granitowy zlew podwieszany. Inwestorce zależało na szufladach, które również w wersji mini stanowią dół zabudowy kuchennej. Szafki górne tworzą piony do sufitu, dając większą przestrzeń do przechowywania, a wraz z okapem nawiązują do linii kolumn. Projekt kuchni zwieńcza granitowy blat z nogą kaskadową. Problematyczna okazała się duża lodówka z zamrażarką, którą ostatecznie umieściłam we wspomnianej szafie podzielonej na cztery panele wysokie do sufitu. Wysokość tej szafy umożliwiła maksymalne wykorzystanie przestrzeni oraz stworzyła optyczne wrażenie ściany. Lustro umieszczone z boku dodaje lekkości i powiększa przestrzeń. Stół dębowy jest alegorią kuchennej wyspy, choć ostatecznie służy jako miejsce spotkań przy wspólnym posiłku. Ponadto jego linia przenika linię narożnika, co jasno wyznacza przestrzeń kuchenną oraz tę do odpoczynku. Minusem jest droga od aneksu do lodówki, ale ostatecznie uznaliśmy, że to najlepsze rozwiązanie dla prostej formy kuchni i nawyków kulinarnych inwestorki.
charakteru dodają też dodatki ze świata przyrody
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Gwiazdą tego wnętrza były niezaprzeczalnie kolumny wraz ze sztukaterią, które od początku przysparzały nerwów. Stan kłosów przy suficie pozostawiał wiele do życzenia. W czasie renowacji poszczególne elementy były sztukowane i przyklejane ponownie. Dzięki profesjonalizmowi wykonawcy, podczas malowania, oczom ekipy realizacyjnej ukazały się twarze aniołków przy zwieńczeniu kolumn, co dodało nam wszystkim optymizmu. Projekt tego wnętrza musiał opierać się na prostocie nowoczesnej formy tak, aby nie przyćmić głównych bohaterów. Inwestorka nie chciała efektu pseudo pałacowego, toteż w kwestii podłogi jodła francuska odpadła w przedbiegach. Postawiłam na półmetrowy klasyczny parkiet w jodełkę, aby uniknąć efektu drobnego rytmu. Dla większej naturalności i symbiozy ze sztukaterią wybrałam wersję rustykalną w dębie bieloną olejowoskiem. Parkiet ma neutralną chłodną barwę zbliżoną do wycyklinowanej. Powierzchnia półmatowa, nienachalna daje poczucie, jakby tu leżał od zawsze.
sypialnia nawiązuje do klimatu salonu
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Sypialnia jest lekkim nawiązaniem do atmosfery salonu. Podstawą jest łóżko dębowe w kolorze stołu kuchennego z zagłówkiem z tej samej tkaniny co narożnik. Nowoczesna forma zagłówka wykończona rulonem z tkaniny do złudzenia przypominającej melanżową wełnę w kolorze chłodnym szarym. Sznytu nadają satynowe, szeleszczące zasłony o tej samej barwie. W sypialni postawiłam przedwojenną szafę inwestorki. Ona nadaje ostateczny efektu pomieszczeniu. Drewniane rolety w oknach nawiązują do koloru wiekowego mebla, a dodatkowo wprowadzają klimat świata natury, który tak lubi inwestorka.
Osobnym tematem są dodatki ze świata przyrody, takie jak, stojące lampy z poroża, wykładzina z juty czy też skóry bawołu. Zabawę naturalną kolorystyką i fakturą dodatków zwieńczają lniane firany oraz zasłony w salonie utkane we wzór falującej trawy. Nowoczesne lampy przy suficie mają swoje nawiązanie w drobnych meblach z motywem czarnej linii, takich jak podstawy nóg giętych krzeseł Flototto z lat siedemdziesiątych oraz regale na książki zbudowanym z profili stalowych i szkła. Z ornamentyką sztukaterii dialoguje wysoka profilowana listwa przypodłogowa oraz wzór drzwi drewnianych z wąską klamką na długim szyldzie. Kryształowe kinkiety zostały powieszone do góry nogami, sprawiając wrażenie motywu florystycznego, ale przywodzą też kształt poroża.
minimalistyczna łazienka
fot.: Dominika Wilk © FORMATTO
Inną historią jest minimalistyczna łazienka, gdzie trudny metraż i kanalizacja narzuciły projekt funkcjonalny. Najważniejsza dla inwestorki była wanna, której okalającą półkę udało się połączyć z zabudową duetu miski klozetowej z bidetem [...]. Konsekwencją użycia naturalnych materiałów przy projekcie, takich jak drewno i kamień, jest płytka imitująca marmur calacatta. Prosta bryła grzejnika w połączeniu z obłymi kształtami baterii armatury i lustra nienachalnie dopełnia neoflorystycznej kompozycji.
Dobrawa: Sposób na ponadczasowe wnętrza to?
Aleksandra Gawlik: Moje doświadczenie podpowiada mi dwa rozwiązania w zależności, z jakimi inwestorami mam do czynienia w kwestii upodobań stylistycznych . Nienachalna klasyka bez przesadnej ornamentyki zawsze. Jestem też zwolennikiem oscylowania prostej, nowoczesnej formy z wpływami różnych stylów na zasadzie wysmakowanego eklektyzmu, ale pewnie każdy z nas projektantów ma swój patent… i to jest właśnie piękne w tej dziedzinie :)
Dobrawa: Dziękuję za rozmowę.
