Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Metabolizm w architekturze to filozofia obecna w japońskiej kulturze już od wielu stuleci, oficjalnie została jednak nazwana dopiero na Międzynarodowej Konferencji Projektowania w Tokio przy okazji manifestu „Metabolizm 1960: Propozycje nowej urbanistyki”. „Podstawą filozofii metabolizmu jest dążenie do odnawiania, recyklingu, transformacji, dodawania i usuwania architektury w celu dostosowania jej do zmieniających się potrzeb” twierdził Kiyonori Kikutake.
To z tego ruchu została zaczerpnięta inspiracja, by w strukturze budynku funkcjonowały stały szkielet nośny oraz wymienne i ruchome elementy, które można swobodnie zmieniać w czasie, wymieniać, gdy się zużyją, przemieszczać i dostosowywać do zmieniających się potrzeb użytkowników, tak by forma podążała za funkcją.
Hostel zaprojektowano na kilku połączonych działkach na wrocławskim Ołbinie, w otoczeniu kamienic pochodzących z końca XIX wieku. Projektowany hostel składa się z dwóch ram prefabrykowanego szkieletu żelbetowego — południowego i północnego, oraz rdzenia żelbetowego w środku. Są to stałe konstrukcyjne elementy budynku. Jako wypełnienie szkieletu zaproponowałam cegłę z rozbiórki, by dać drugie życie materiałowi, jednak za jakiś czas można ją zastąpić czymś innym.
aksonometria
© Patrycja Janiszewska
Podwójna fasada została skonstruowana według tej samej zasady — jest szkielet nośny jako element stały. Jako jego wymienne wypełnienie zaproponowałam panele ze szkła mlecznego, co jest nawiązaniem do papierowych parawanów japońskich, za którym po stalowych linach pną się rośliny. Rozwiązanie to zapewnia gościom hostelu poczucie prywatności, przy jednocześnie subtelnym, ale nieustannym kontakcie ze światem zewnętrznym. Od strony południowej i zachodniej zastosowałam szkło mleczne z fotowoltaiką. Panele oraz roślinność od strony południowej i zachodniej, a także konstrukcja wykuszy od wschodu latem skutecznie chronią przed przegrzewaniem budynku. Zimą, gdy kąt padania promieni słonecznych się zmienia, od wschodu wpadają ciepłe, zimowe promienie słońca; na południu i zachodzie liście roślin opadają, a panele akumulują i oddają ciepło. Panele na poziomie parteru zostały podniesione, struktura jest otwarta u góry, by zapewnić dobrą wentylację naturalną.
schemat konstrukcji i rozwiązań ekologicznych
© Patrycja Janiszewska
W otoczeniu budynku wybrałam gatunki drzew o niewielkiej średnicy korony i dobroczynnym wpływie na zdrowie człowieka oraz drzewa owocowe kolumnowe, które byłyby atrakcją dostępną dla wszystkich. Zieleń niska w otoczeniu, na tarasie oraz na zielonym dachu to roślinność łąkowa, niewymagająca i zapewniająca dobrą retencję wody. W patio jako roślinność wertykalną, pnącą po systemie lin stalowych Carl Stahl wybrałam dwa gatunki: od południa przy balkonach winorośl, goście mogliby zrywać owoce z balkonów, a od południa i północy bluszcz pospolity ze względu na jego właściwości oczyszczania powietrza. Woda deszczowa jest zbierana z dachu i tarasu do zbiornika pełniącego również rolę barierki w loggii pokoju wspólnego dla gości hostelu.
elewacje
© Patrycja Janiszewska
Podziemie kryje dwie ważne funkcje: od północy jest to sala konferencyjna, a w południowej części znajdują się sauny dla gości hostelu; obydwie części z bezpośrednim wyjściem na patio. Patio, zarówno północne, jak i południowe, ciągnie się od piwnicy w górę, przez wszystkie kondygnacje. Na parterze od strony północnej znajduje się sala wielofunkcyjna (galeria). Nad południowym patio w formie żelbetowego mostku umiejscowione jest bezpośrednie wejście do recepcji, która jest zarazem barem kawowym. W tej części zaprojektowano również wypożyczalnię ekologicznego sprzętu do komunikacji. Goście hostelu mieliby bezpłatny, nieograniczony dostęp do rowerów, hulajnóg elektrycznych i deskorolek.
rzuty piwnicy i parteru
© Patrycja Janiszewska
Każda kondygnacja hostelu składa się z północnego i południowego pokoju oraz rdzenia pośrodku z komunikacją oraz toaletami dla gości. Pomysł na dowolne wydzielanie niewielkich przestrzeni do spania w każdym pokoju hostelu ruchomymi ścianami modułowymi, co zapewnia prywatność oraz swobodę aranżacji, inspirowany jest japońskimi hotelami kapsułowymi. Można także usunąć wszystkie ścianki z pokoju i stworzyć jedną dużą przestrzeń noclegową. Ruchome ściany modułowe to stalowy stelaż wypełniony włóknem celulozowym o dobrych parametrach akustycznych i obłożony sklejką, wstawiony w specjalne szyny w podłodze. Przestrzenie te nie muszą spełniać wymagań minimalnych powierzchni pokoju hotelowego ze względu na przesuwne drzwi w modułowych ścianach ruchomych, które są ażurowe, o wykończeniu drewnianym. Nie jest to więc osobne pomieszczenie, a wciąż część pokoju.
schemat pokoju
© Patrycja Janiszewska
Konstrukcja podwieszanego sufitu składa się ze stelażu, w który wkładane są ozdobne panele izolujące akustycznie, oświetlenie oraz drewniane wykończenia. W konstrukcji łóżka, ze względu na niewielką powierzchnię pomieszczenia, znajdują się wysuwane stoliki nocne oraz szafki zamykane na klucz. Każda strefa pokoju służąca do spania ma zapewniony bezpośredni dostęp do okna, a co za tym idzie — do światła dziennego i powietrza. Oprócz wentylacji mechanicznej zapewniona jest też naturalna — każdy pokój hostelu jest przewietrzany na przestrzał. W części pokoju wydzielonej jako przejście znajdują się wykusze, w których można swobodnie usiąść z książką lub laptopem, mogą one także służyć jako dodatkowe miejsca do spania. W przejściu przewidziane są również dodatkowe szafki zamykane na klucz, na ewentualne potrzeby przechowania większych bagaży.
wizualizacja wnętrza pokoju
© Patrycja Janiszewska
Hostel przeznaczony jest głównie dla ludzi młodych — studentów i turystów, dlatego w południowej części czwartego piętra zaprojektowany został pokój wspólny z aneksem kuchennym, stwarzający możliwość nauki, odpoczynku lub integracji. Z pomieszczenia można wyjść na loggię. Po przeciwnej stronie kondygnacji, od północy, znajdują się pomieszczenia biurowe w formie open space przeznaczone dla pracowników projektowanego obiektu. Najwyższą kondygnację zajmuje kawiarnia, z której wyjście prowadzi na zielony taras od południa.
Chciałam, by mój projekt cechowała płynność, ruchomość, zmienność. Dlatego zastosowałam przesuwne ściany, półprzezroczyste materiały, konstrukcje szkieletowe i stelaże na wymienne wypełnienie — wszystko to umożliwia swobodę w aranżowaniu i dostosowywaniu do zmieniających się potrzeb. Wnętrze przenika się z tym, co znajduje się na zewnątrz, nie ma zaznaczonych wyraźnych granic. Starałam się też położyć nacisk na ekologię, mamy więc użycie cegieł z rozbiórki, zbieranie deszczówki, nasadzenie ogromnej liczby roślinności, panele fotowoltaiczne oraz zachęcenie gości do form transportu przyjaznych środowisku.
Patrycja JANISZEWSKA
Ilustracje © Autorka
