Entonnoir to projekt domu dzieci w Senegalu autorstwa zespołu studentek architektury Politechniki Wrocławskiej w składzie: Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel i Wiktoria Zarębska. Autorki szczególną uwagę poświęciły prostocie materiałów i szybkiej budowie w technologii Superadobe oraz kształtowi, który sprzyja przewietrzaniu oraz pozyskiwaniu wody z atmosfery.
Zadaniem ubiegłorocznego konkursu było zaproponowanie obiektu dla wioski Baghere w Senegalu, który wspierać będzie działania na rzecz dzieci zagrożonych niedożywieniem poprzez między innymi dostarczanie żywności, rozwijanie programów zwiększających świadomość dotyczącą higieny i opieki zdrowotnej, spotkania z pediatrami i pracownikami opieki społecznej. Ważnym punktem było zapewnianie noclegu pacjentom i szkolenie pielęgniarek środowiskowych. Zgodnie z regulaminem parterowy budynek o powierzchni wynoszącej 250 metrów kwadratowych miał być łatwy w budowie i stworzony z naturalnych lub pochodzących z recyklingu materiałów.
budynek został wykonany w technologii Superadobe, a dach pokrywa trzcina i maty bambusowe
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
W konkursie przyznano trzy Nagrody Główne, dwa wyróżnienia honorowe oraz pięć wyróżnień specjalnych — wyniki i więcej informacji znajdziecie w dziale konkursy na naszym portalu. Co prawda prezentowany projekt o francuskiej nazwie Entonnoir, oznaczającej lejek nie znalazł się w finale, ale koncepcja zasługuje na uwagę. Studentki Politechniki Wrocławskiej oprócz zaprojektowania podstawowych sal hospitalizacyjnych oraz magazynu żywności, uwzględniły edukację mieszkańców Baghere w zakresie uprawy żywności. Takie działania, jak uważają studentki, pomogą zapobiegać pogłębianiu się niedożywienia dzieci w wiosce, a sam obiekt będzie częściowo niezależny od dostaw zewnętrznych.
lokalizacja projektu w wiosce Baghere i kierunek wiania wiatrów
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
kształt uwzględniający wpływ wiatrów
Kształt bryły budynku wynika z kierunku przepływu wiatrów okresowych, występujących w okolicach Baghere. Obiekt otwiera się w dwóch kierunkach — na południe (kierunek wiatrów w porze deszczowej) i północny-wschód (kierunek wiatrów w porze suchej). W ten sposób budynek dzieli się też na dwie odrębne strefy. Pierwsza zawiera magazyn połączony bezpośrednio z pomieszczeniem administracji oraz sanitariaty. Druga strefa to przestrzeń hospitalizacyjno-rekreacyjna. Ze względu na zmieniającą się liczbę chorych w tej części autorki zaproponowały otwartą, przestrzeń wydzieloną mobilnymi ściankami, dzięki którym można dostosowywać przestrzenie do aktualnych potrzeb użytkowników. Proponowany układ umożliwia wydzielenie trzech pomieszczeń hospitalizacyjnych, mieszczącym po sześć łóżek.
projekt Entonnoir, rzut
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
trzcina filtrująca wodę
Studentki zaprojektowały dwa dziedzińce, pierwszy z nich dostępny jest od frontu budynku i dostępny dla całej wioski. Tutaj wydawana jest żywność. Drugi z dziedzińców służy uprawom. Oba wyposażone są w zbiorniki wodne wspierające funkcjonowanie budynku, dzięki nim możliwa jest też retencja wody. Filtrację zapewnia trzcina wpływająca na zachodzenie zjawiska phyto-purification.
Rosnąca trzcina dzięki swoim właściwościom oczyszczającym oraz bakteriom tlenowym zlokalizowanym wokół jej korzeni, pomaga w uzdatnianiu wody. W późnym stadium wzrostu rośliny materiał może być zbierany i wykorzystywany na wymianę pokrycia dachowego — wyjaśniają autorki.
na dziedzińcach znajdują się zbiorniki wodne
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
dach jak lejek i łapacze mgły
Nazwa projektu Entonnoir oznacza w języku francuskim lejek, a do jego kształtu odnosi się dach budynku, gromadzący wodę. W czasie pory monsunowej woda opadowa spływa głównym lejem do centralnego zbiornika, gdzie rozpoczyna się proces filtracji. Następnie wędruje do drugiego zbiornika, skąd może być czerpana do nawadniania roślin.
projekt Entonnoir, przekrój i dach jak lejek
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
W przypadku upraw wymagających większej ilości wody, studentki zaproponowały wykorzystanie kolektorów CloudFisher, czyli łapaczy mgły, których zadaniem jest zbieranie atmosferycznej pary wodnej. Kolektory pokryte są siatką, na której skrapla się wilgoć, po czym trafia do umieszczonego pod spodem pojemnika.
ściany z worków z ziemią
Przy wyborze materiałów, ważnym czynnikiem był dla nas aspekt ekologiczny, ekonomiczny oraz dostępność produktów w projektowanym obszarze — mówią autorki.
Uwzględniając te kryteria projektantki, zastosowały prostą i szybką technologię budowy Superadobe. Stworzył ją irański architekt Nader Khalili i polega ona na stawianiu ścian wykonanych z długich worków wypełnionych ziemią. Pomiędzy każdą warstwą umieszcza się pasma drutu kolczastego, który pełni funkcję zarówno zaprawy, jak i wzmocnienia.
projekt Entonnoir, wewnętrzny dziedziniec
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
Konstrukcja dachu składa się z drewnianych wiązarów kratowych, natomiast pokrycie właściwe wykonane zostało z trzciny oraz bambusowych mat. Specjalnie formowana glina tworzy posadzki i wykończenia ścian. Wszystkie użyte materiały są neutralne węglowo, tanie oraz łatwo dostępne.
detal projektowy
© Justyna Matyska, Aleksandra Tarnowska, Paulina Wrąbel, Wiktoria Zarębska
Poczytajcie także o projekcie farmy i centrum edukacji w Ghanie autorstwa Agaty Holdenmajer i Jagny Przybylskiej. Praca otrzymała III Nagrodę w konkursie Ghana Innovation Farm.
