Zagłosuj na najlepszy projekt w konkursie o Nagrodę im. M. Nowickiego

Zachęcamy do głosowania na Nagrodę Publiczności XIV edycji konkursu o Nagrodę im. Macieja Nowickiego. Poniżej prezentujemy listę wszystkich 24 projektów biorących udział w konkursie. Głosować można tylko raz wyłącznie na jeden projekt w dniach 11 lutego–10 marca br. Autor pracy, która zdobędzie największą liczbę głosów, otrzyma roczną prenumeratę miesięcznika „A&B”.

Projekty biorące udział w konkursie

Rewitalizacja dzielnicy Crescenzago w Mediolanie

proj.: Joanna Machera, Anna Barwińska

„Projekt rewitalizacji terenu dzielnicy Crescenzago w Mediolanie polegał na stworzeniu unikalnej, ponadczasowej przestrzeni oraz ożywieniu terenu i stworzeniu różnorodnych aktywności zachęcających do korzystania z przestrzeni. Na działce A stworzono nowy budynek z czytelnym podziałem funkcji, a także zieloną przestrzeń półprywatną na dachu oraz zielone ogólnodostępne dziedzińce w parterze. Na działce B została przeprowadzona renowacja istniejących obiektów oraz stworzono nowe miejsca aktywności mieszkańców. Działka C przeznaczona została jako tereny rekreacji sprzyjające aktywnościom na świeżym powietrzu. Ważnym aspektem projektowym było zastosowanie rewolucyjnej technologii Smog Free Towers oraz Smog Free Bicycles, które pozwoliły zminimalizować zanieczyszczenie powietrza. Całość terenów została wzbogacona o liczne nasadzenia zieleni, które przenikają się z architekturą, tworząc nową, przyjazną przestrzeń wspólną dla mieszkańców”.     [fragment opisu autorskiego]

Airscraper

proj.: KXM (Klaudia Gołaszewska, Marek Grodzicki)

„Airscraper to supernowoczesny wieżowiec, który miałby stanąć w Pekinie. Gmach projektu ma 800 metrów wysokości i 60 metrów średnicy. W sumie mogłoby w nim mieszkać nawet 7 500 osób. W dobie rosnącej populacji tak wysokie obiekty coraz częściej będą powstawać w najgęściej zaludnionych miejscach na świecie. Szacujemy, że jeden taki wieżowiec pomieści tyle ludzi co standardowe osiedle, które musiałoby zająć 3 km² powierzchni. Airscraper jest jak samodzielne, wertykalne miasto. Wewnątrz znaleźć się mają przestrzenie rekreacyjne, edukacyjne, handlowe i kulturalne. Dodatkowo budynek zaprojektowano tak, by oczyszczał powietrze. Koncepcja wieżowca wykorzystuje efekt ciągu kominowego. Wysysa powietrze przy powierzchni ziemi, a złożony system filtracji oczyszcza je. Wymuszona cyrkulacja powietrza pozwala zredukować efekt miejskiej wyspy ciepła”.     [fragment opisu autorskiego]

Zielone Targi MTP

proj.: KXM (Klaudia Gołaszewska, Marek Grodzicki)

„Pomysł opiera się na podziale terenu na dwie części: obszar targów oraz strefę publiczną. Przewyższenie na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich posłużyło jako naturalna bariera pomiędzy dwoma częściami. Część, która znajduje się poniżej wejścia południowego po Plac Concordii, będzie otwarta dla użytku publicznego. Główną ideą całego założenia jest wprowadzenie zielonej rzeki — parku łączącego poszczególne funkcje strefy MTP w spójną kompozycję architektoniczną. Pozwoliło to na funkcjonalne zespolenie całości założenia, tworząc zielony obszar rekreacyjny. Szczególną uwagę zwrócono na kompozycje skyline'u Poznania. Ściana zachodnia została zaprojektowana tak, aby zabudowa stopniowo zwiększała swoją wysokość do kulminacyjnego momentu — Placu Concordii — górującego nad resztą miasta. Rozwinięciem pracy jest projekt dwóch zrównoważonych wieżowców — Concordia Office i Concordia House. Wraz z budynkiem biurowym Bałtyk tworzą koronę Poznania, eksponując zabytkowy budynek Concordii”.     [fragment opisu autorskiego]

Transformacja osiedli wielkopłytowych na podstawie Osiedla Piastowskiego

proj.: Michał Hondo
promotor: dr Adam Siniecki
(dyplomowa praca magisterska; Wydział Architektury Politechniki Poznańskiej)

„Bloki z wielkiej płyty w znacznym stopniu współtworzą obecny krajobraz polskich miast. Stan techniczny to jednak niejedyny problem »blokowisk«. Widać nowe trendy w społeczeństwie, do których architektura musi się dostosować. Homogeniczna urbanistyka, wszechogarniająca szarość i monotonia nie są i nigdy nie były wymarzonym środowiskiem do życia, jednak dopiero teraz mamy środki i możliwości do zmiany. Czy osiedla z ubiegłego wieku są w stanie ewoluować razem ze społeczeństwem i nadążyć za zmianami, czyniąc tym samym centralnie położone obszary w miastach bardziej przyjazne i otwarte na ludzi? W dobie rosnącej świadomości potrzeby rewitalizacji oraz uwagi przykładanej do zrównoważonego gospodarowania surowcami nasuwa się również pytanie, czy rozbiórka wielkiej płyty to jedyna alternatywa? W mojej pracy chciałbym podjąć próbę pogodzenia »starego z nowym« i stworzenie nowoczesnej hybrydy. Miasta, które adaptuje to, co już istnieje i dodaje nowe wartości”.     [fragment opisu autorskiego]

Nowe życie miasta modernistycznego — koncepcja urbanistyczna

proj.: Marek Kowal
promotor: dr Anna Sikora
(dyplomowa praca inżynierska; Wydział Architektury Politechniki Rzeszowskiej)

„Lokalizacja projektu to ścisłe centrum miasta modernistycznego — Stalowej Woli. Prace projektowe skupiają się na działaniach w miejscu dworca autobusowego, miejsca odjazdów busów (są to dwa oddzielne place) oraz terenów w najbliższym ich otoczeniu. Kanwą prezentacji projektu jest rysunek — koncepcja zagospodarowania terenu ww. lokalizacji. Ważnym elementem są również analizy przedprojektowe oraz schematy wyjaśniające podjęte działania projektowe. Niezwykle istotne dla projektu są szczegółowo rozwiązane kubatury oraz elewacje wszystkich obiektów znajdujących się w obszarze opracowania. Pozwala to na realistyczną prezentację urbanistycznej idei, dzięki czemu można poczuć jej architektoniczną perspektywę. W prezentacji uwzględniono również skalę człowieka — wszystkie wizualizacje zostały opatrzone schematami określającymi lokalizację w kontekście przestrzeni zbudowanej. Dodatkowym elementem prezentacji jest animacja, która w sposób dynamiczny prezentuje przyjęte rozwiązania”.     [fragment opisu autorskiego]

Kościół dla lokalnej społeczności — Nowe Żerniki, Wrocław

proj.: ADAMICZKA.BROMA (Jerzy Adamiczka, Bartosz Adamiczka, Tomasz Broma)

„Projekt ma na celu stworzenie relacji społecznych. Budynek wyrasta z ziemi — jego ściany oraz podłoga wykonane są w jednorodnej technologii ubitej ziemi. Dzięki swojej prostocie daje możliwość bezpośredniego zaangażowania mieszkańców osiedla w prowadzone prace budowlane. Przy okazji wznoszenia budynku, możliwa będzie integracja i powstanie lokalnej społeczności. Surowość materiału, jego pospolite pochodzenie oraz prostota wykonania mają podkreślać skromność kościoła i nawiązywać do filozofii Kościoła ubogiego. Projektowi towarzyszyła idea skromnego i prostego w formie obiektu — budynek wynurza się z zieleni, nie przytłaczając parku ani kameralnej zabudowy. Kościół zaprojektowano na planie centralnym, jako kolejne zawężające się pierścienie o różnym charakterze – od sfery profanum, do otwarcia w środkowej nawie — strefie sacrum. Kluczowym elementem jest dziki ogród sakralny, który można postrzegać jako obserwatorium przyrody — jest alegorią dzieła stworzenia, które objawia się w naturze”.     [fragment opisu autorskiego]

Przedszkole ze żłobkiem — Jemielnica

proj.: ADAMICZKA.BROMA (Jerzy Adamiczka, Bartosz Adamiczka, Tomasz Broma, Damian Kuna)

„Projektowanie poprzedziły tygodniowe autorskie warsztaty w przedszkolu. Ich efektem były dziecięce koncepcje przedszkola marzeń, które wraz z przeprowadzonymi obserwacjami i rozmowami posłużyły za wytyczne do projektu. Powtarzającym się aspektem było marzenie dzieci o niewidzialnym przedszkolu, w którym nie byłoby ich widać. Budynek zaprojektowano zatem jako bezpieczną enklawę ukrytą w otaczającej zieleni o silnie introwertycznym charakterze — wydzieloną przestrzeń kreującą własny świat. Przestrzeń zorganizowana została wokół dziedzińców. Elementem komponującym i organizującym przestrzeń i funkcjonowanie przedszkola są, rozłożone wokół dziedzińców, wydzielone patia — sale na świeżym powietrzu, dopełniające sale przedszkolne. Każda sala otwiera się na główny dziedziniec poprzez własne patio. Budynek związany jest z kontekstem kulturowym — jego ściany oraz posadzki wykonane są z lokalnych, historycznie wykorzystywanych materiałów opartych na wapieniu (sąsiedztwo kopalni)”.     [fragment opisu autorskiego]

Projekt ula dla miejskiego apiarium

proj.: ADAMICZKA.BROMA (Jerzy Adamiczka, Bartosz Adamiczka, Tomasz Broma, Maria Czarnecka)

„Koncepcję ula oparto na zjawisku tańca pszczół, przy pomocy którego owady przekazują pozostałym osobnikom w ulu wiadomość o następującej treści: W odległości l od ula, w kierunku δ względem położenia słońca, znajduje się cel c o wydajności/jakości q i zapachu z. Informacje dotycząca tańca pszczół zostały w projekcie zakodowane i przy użyciu odpowiednich grafik zaprezentowane na ścianach ula. Rdzeń ula zaprojektowano w tradycyjnej formie, czerpiąc z wypracowanych w pszczelarstwie wzorców. Jednak zewnętrzną warstwę wykonano z tkaniny, zaimpregnowanej w dawny sposób, przy użyciu wosku pszczelego. Chroni to ul przed warunkami atmosferycznymi, umożliwia także utrzymanie odpowiedniego mikroklimatu wewnątrz. Poszukując materiału, przeprowadzono serię eksperymentów, w których wykorzystane zostały tkaniny naturalne (len i bawełna) oraz z recyklingu. Do impregnacji użyto wosku pszczelego, a w kolejnych iteracjach mieszanin z dodatkami zmieniającymi właściwości wosku”.     [fragment opisu autorskiego]

Centrum Aktywności Lokalnej w Otwocku

proj.: Daria Rutkowska

„Przedmiotem opracowania jest Centrum Aktywności Lokalnej w Otwocku. Działka zlokalizowana jest w pobliżu drogi prowadzącej w stronę Warszawy. Ponadto jest to teren położony nad rzeką Świder. Centrum Aktywności Lokalnej to obiekt, który stwarza możliwość organizacji wolnego czasu dla różnych grup wiekowych. Istotne w założeniach projektu było ciekawe zagospodarowanie terenu wokół budynku, tak by stwarzać warunki zachęcające do spędzania wolnego czasu na tym terenie, przy jednocześnie jak najmniejszej ingerencji w zastane środowisko. W ten sposób na terenie działki oprócz budynku, który dostosowuje się do rzeźby terenu, powstały tarasy widokowe oraz scena. Której tłem jest naturalny krajobraz wraz z rzeką Świder. Jednym z najważniejszych założeń jest jednak powstanie tężni solankowej, która została zaprojektowana na niezależnej konstrukcji, jednak tworzy spójną całość z budynkiem”.     [fragment opisu autorskiego]

Farma Miejska,
czyli dzielnica żywienia w kontekście globalnych problemów, wyzwań i trendów

proj.: Piotr Andrzejewski

„Farma Miejska jest manifestem wpisującym się w ideę re‑nature city ze szczególnym uwzględnieniem wody w projekcie. Przez wieki bowiem miasta tworzyły barierę między człowiekiem a wodą. Jednym z głównych założeń jest próba przywrócenia wody do miasta i wykorzystania jej jako podstawy koncepcji urbanistycznej i architektonicznej. Postawionym wyzwaniem było zbliżenie rolnictwa do miasta, aby umożliwić mieszkańcom obserwację, wzięcie udziału i zaangażowanie w produkcję żywności. Przedmiotowa działka znajduje się w centrum Londynu, co determinuje potrzebę nastawienia rozwiązania projektowego na opłacalność ekonomiczną, co umożliwia wykorzystanie technologii i nowatorskiego podejścia do funkcjonalności tego typu obiektów. Stworzono miejsce, które pozwala ludziom nauczyć się jak hodować i produkować posiłki. Przybliżone zostało tworzenie domowych systemów zaopatrzenia w żywność i ostatecznie zakup niezbędnych narzędzi i produktów, które umożliwią uprawę żywności w domach”.     [fragment opisu autorskiego]

Park Integracji Międzykulturowej z Osadą Uchodźców

proj.: Krzysztof Kobiela
promotor: dr hab. Tomasz Wagner
(dyplomowa praca magisterska; Wydział Architektury Politechniki Śląskiej)

„Projekt ma na celu stworzenie tymczasowego ośrodka integrującego migrantów z miejscową ludnością. Miejsce integracji pomoże przyjezdnym odnaleźć się w nowym społeczeństwie, zapewni im bezpieczeństwo i umożliwi wejście na rynek pracy. Skorzystają także miejscowi, którzy będą mogli skosztować tradycyjnych dań, przygotowanych przez przebywających tam migrantów, czy posłuchać charakterystycznej dla ich krajów muzyki ludowej. Wzajemne interakcje odmiennych kultur doprowadzą do wzrostu społecznej świadomości oraz poziomu tolerancji. W sąsiedztwie będzie działać także tymczasowa osada uchodźców. Domki, w których zamieszkają, zostaną zbudowane z gotowych, drukowanych segmentów. Gotowe elementy, zostaną wydrukowane z bioplastiku, pochodzącego m.in. z miejskich odpadów. Po 3 latach, dzięki programowi integracyjnemu uchodźcy będą już w stanie rozpocząć normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, a ich domy zostaną przetopione na domy dla kolejnych uchodźców”.     [fragment opisu autorskiego]

Projekt ReCity.
Redefinicja pojęcia „miejska jakość życia”  w mieście postindustrialnym na przykładzie Łodzi

proj.: Kinga Butlewska

„Projekt ReCity jest próbą znalezienia rozwiązania dla współczesnych problemów miast, a w szczególności dla miast poprzemysłowych, pogrążonych w największym kryzysie gospodarczym i społecznym. Na potrzeby projektu sformułowano zestaw postulatów bazujących na dzisiejszej wiedzy, raportach i przewidywaniach dotyczących przyszłości naszej egzystencji. Mają być one szansą na stworzenie modelu miasta jako przyjaznego otoczenia do życia, pracy i odpoczynku oraz mającego na uwadze dobro ekosystemu. Pierwsza część projektu jest eksperymentem zastosowania w skali »makro« postulatów ReCity w wybranym mieście postindustrialnym — Łódź na zasadzie wykonania analiz i koncepcji. Druga część projektu dotyczy skali »mikro«. Obszarem szczegółowego opracowania jest konkretny fragment Łodzi (55 ha). Projekt jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak wyglądałoby i jak działałoby osiedle samowystarczalne, gwarantujące wysoką miejską jakość życia i wykorzystujące przy tym współczesną technologię”.     [fragment opisu autorskiego]

Projekt adaptacji kina Relax do funkcji teatru.
Wpływ architektury na odbiorcę

proj.: Monika Anna Frydryszak
promotor: prof. dr hab. Ewa Kuryłowicz
(dyplomowa praca magisterska; Wydział Architektury i Urbanistyki Politechniki Warszawskiej)

„Praca ma za zadanie przygotowanie projektu adaptacji budynku dawnego kina Relax do funkcji teatru oraz przekształcenia jego otoczenia tak, by ten fragment miasta stał się tętniącym życiem »miejskim salonem«, zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem. Projekt zakłada zamknięcie przejazdu samochodowego ulicą Złotą na plac Defilad i oddanie odzyskanej przestrzeni pieszym. W świetle budynku kina Relax, na bazie przejazdu podziemnego, zaprojektowano otwarty amfiteatr terenowy, połączony z wnętrzem budynku na poziomie ‑1. Nowopowstałe elewacje boczne oraz elewacja od strony ulicy Złotej zostały zaprojektowane we włóknie szklanym pokrytym PTFE — materiale, który w dzień wydaje się być solidny, w nocy natomiast, kiedy zapalają się światła w holu teatru, ujawnia swoje transparentne właściwości — sylwetki ludzi spieszących na przedstawienie lub przechadzających się po foyer są widoczne na elewacji jak w teatrze cieni, w intencji realizując ideę żywego teatru”.     [fragment opisu autorskiego]

Odeon w Białej Podlaskiej,
czyli projekt budowy zadaszenia oraz przebudowy i remontu amfiteatru w zespole zamkowo‑parkowym

proj.: BP Projekt Kazimierz Butelski (Kazimierz Butelski, Monika Butelska, Magdalena Zielińska, Stanisław Butelski)

„Dialog z historią dla poszukiwania nowych wartości przy użyciu współczesnego języka architektonicznego to idea projektu Odeonu. Zespół parkowo‑pałacowy Radziwiłłów z ziemnymi fortyfikacjami z XVII wieku zlokalizowany jest w centrum miasta Biała Podlaska, Odeon wypełnia jego zachodnią ostrogę. Pałac nie zachował się do dziś. Odeon pozwoli na wydłużenie sezonu kulturalnego w Białej Podlaskiej. Jest to największy w mieście i okolicy obiekt o takiej funkcji. Wysokość przestrzeni wewnątrz wynosi 9,5 m, a maksymalna rozpiętość konstrukcji 52 m. Principia konserwatorskie ochrony gabarytu fortyfikacji określone w pierwotnym projekcie amfiteatru pozostały niemienione. Koncepcja zadaszenia cięgnowo‑membranowego dla ochrony gabarytu zakładała: budowę stalowej ażurowej konstrukcji obwodowej, wykonanie konstrukcji linowej, wykonanie membrany i sprężenie całości. Forma powstała z wykorzystaniem projektowania parametrycznego. 1 000 widzów, zadaszenie 1 789 m², membrana PCV, długość lin 1 743,8 m”.     [fragment opisu autorskiego]

Projekt SuperPszoka oraz usprawnienia do systemu zbiórki i przetwarzania odpadów z gospodarstw domowych w Gdańsku

proj.: Michał Jabłonowski

„Każdy obiekt — meble, drogi, budynki — jeśli jest eksploatowany, z czasem wymaga naprawy, modernizacji lub wymiany. Proces ten zauważalny jest zarówno w skali mikro (mieszkania), jak i skali makro (miasta). Co dzieje się z materią, która (teoretycznie) nie nadaje się do dalszego użytku? Jak jest ona zagospodarowywana? Czy można ją ponownie wykorzystać? Jakie są tego konsekwencje dla miast? Projekt SuperPszoka oraz usprawnień do systemu zbiórki i przetwarzania odpadów z gospodarstw domowych odpowiada na te pytania. Ma on przyczynić się do bardziej racjonalnego wykorzystania surowców pierwotnych oraz zwiększyć wykorzystanie surowców wtórnych. Jednocześnie prowadzi on do poprawienia jakości przestrzeni miejskich poprzez uporządkowanie infrastruktury do zbiórki odpadów. Jest on również modelowym przykładem projektu architektonicznego dla realizowanych obecnie w Polsce Punktów Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych (PSZOK), które mają funkcjonować jako lokalne centra recyklingu”.     [fragment opisu autorskiego]

Oddział Warszawa

proj.: Agnieszka Dąbek
(projekt powstał w ramach Programu Stypendialnego „Praktyka” 2018 prowadzonego przez Fundację im. Stefana Kuryłowicza)

„Zgodnie z założeniami opracowanej przez Główny Urząd Statystyczny prognozy demograficznej w 2050 roku na jednego wnuka przypadać będzie dwoje i pół babć i dziadków. Jak w takich warunkach będzie zorganizowana opieka medyczna i pomoc społeczna dla osób starszych? Oddział Warszawa to miasto przyjazne seniorom oparte na koncepcji opieki nad osobami starszymi postulującej starzenie się w miejscu. Koncepcja ta odchodzi od opieki instytucjonalnej na rzecz małych mieszkań zintegrowanych z tkanką miejską, wspartych przez nowe technologie i elastyczny system opieki. W Oddziale Warszawa infrastruktura oraz zabudowa miejska rozszerza się o nowe funkcje medyczne, jest wrażliwa na potrzeby i dostosowana do sprawności fizycznej osób starszych jednocześnie zachowując swoją miejską formę, fakturę i koloryt”.     [fragment opisu autorskiego]

Park kieszonkowy — Zielona Sala Wykładowa

proj.: FUNDACJA KRAJOBRAZY (Wojciech Januszczyk, Piotr Szkołut, Agnieszka Kiełtyka, Leonid Kim, Beata Pydo, Krzysztof Jaraszkiewicz)

„Park kieszonkowy »Zielona Sala Wykładowa« znajduje się w Lublinie, na skrzyżowaniu ul. Furmańskiej i Cyruliczej. Teren zlokalizowany jest na obszarze Modelowej Rewitalizacji Lublina. Pomysłodawcą wybudowania parku był architekt krajobrazu Wojciech Januszczyk. Wśród mieszkańców dzielnicy Stare Miasto odczuwalny był brak terenów zieleni w otaczającej ich zabudowie, a jedyny dostępny w tej strefie publiczny plac był dzikim parkingiem. Były to przesłanki do stworzenia w tej strefie parku kieszonkowego — przestrzeni o charakterze wielofunkcyjnym i spójnym architektonicznie. Projekt zrealizowany został w ramach inicjatywy społecznej, ze środków Zielonego Budżetu Miasta Lublin. Podczas procesu rewitalizacji dziki parking został »zdemontowany« przez dzieci, które brały udział w zajęciach organizowanych przez Fundację Krajobrazy na terenie przyszłej Zielonej Sali Wykładowej (ZSW)”.     [fragment opisu autorskiego]

Osiedle wpisane w krajobraz jako próba stworzenia społeczeństwa obywatelskiego i proekologicznego w Polsce

proj.: Łukasz Dmowski
opieka: dr hab. Krystyna Solarek
(dyplomowa praca magisterska; Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej)

„Osiedle proekologiczne i prospołeczne w Regułach spełnia wszystkie wymogi najnowszej wiedzy na tematy związane z biologią, realizując je w przestrzeni. Przemyślana lokalizacja pokazuje, jak można korzystnie gospodarować terenami wokół rozrastającej się Warszawy. Urbanistyka uwzględnia człowieka, sprzyja jego zdrowiu, nakłania do spotkań z innymi i życia we wspólnocie. Niebanalne rozwiązania przestrzenne, dobrze dobrana skala, sprawiają, że życie jest tu przyjemne. Osiedle ma charakter eksperymentalny — specjalnie akcentowane są różne układy działek i domów względem stron świata i ulic, aby wykazać, że w każdym, nawet najmniej korzystnym układzie, możliwe jest wprowadzenie proekologicznych i prospołecznych rozwiązań. Mniejsze działki i mniejsze domy nie powodują uciążliwości, z racji dobrego rozplanowania i połączeń przestrzennych. Osiedle to może być etapem do budowania zdrowszej społeczności, mieszkającej w bliskim sąsiedztwie na terenie Polski”.     [fragment opisu autorskiego]

Centrum innowacji — Racibórz — plac Długosza

proj.: TOPROJEKT (Marek Wawrzyniak, Karol Wawrzyniak, Katarzyna Mazurek, Agata Skiba, Pushkraj Tambdey, Monika Wojaczek)

„Racibórz, w trakcie II wojny światowej został doszczętnie zniszczony. Ostatnią niezabliźnioną wyrwą jest plac Długosza. Od lat plac pełni rolę parkingu miejskiego. Przedstawiana koncepcja wraca do historycznego układu urbanistycznego. Rzuty głównych brył tworzą obrysy czterech dawnych kwartałów. Uliczka na osi pn–pd wyznacza oś widokową zamkniętą wieżą więzienną i bryłą kościoła pw. Wniebowzięcia NMP. Odtworzone zostały plac św. Marcelego i Nowy Rynek. W poziomie ostatniej kondygnacji zaprojektowano sale lekcyjne szkoły. Na parterze przewidziano pomieszczenia usługowe i handlowe. Piętra środkowe wykorzystywane będą zarówno przez uczniów szkoły, jak i przez społeczność Raciborza. Zlokalizowano tam sale sportowe, audytorium i kilkanaście mieszkań. Na dachach powstanie ogólnodostępny ogród. Do budowy elewacji użyto cegły klinkierowej. Płaszczyzna nowego placu św. Marcelego została amfiteatralnie podniesiona, powstało wnętrze, przeznaczona na spotkania i imprezy kulturalne”.     [fragment opisu autorskiego]

Parametryczna posadzka miejska
— rewitalizacja ul. Powstańców Śląskich i Jana II Sobieskiego w Rybniku

proj.: TOPROJEKT (Marek Wawrzyniak, Joanna Wawrzyniak, Karol Wawrzyniak, Katarzyna Mazurek, Marek Lis, Weronika Podufalska, DMK Inżynieria Sebastian Adamski)

„Koncepcja rewitalizacji ulic Powstańców Śląskich, Sobieskiego i placu Jana Pawła II jest próbą przeciwstawienia się odpływowi konsumentów z obszaru uznawanego niegdyś za ścisłe centrum Rybnika. Nowy układ komunikacyjny podporządkowany został zasadzie preferującej w śródmieściu transport pieszy, rowerowy i publiczny z dopuszczeniem ograniczonego indywidualnego transportu samochodowego i eliminowaniem ruchu tranzytowego. Układ porządkuje ruch w północno‑zachodniej części śródmieścia i umożliwia stworzenie atrakcyjnego ciągu pieszego. Problem planowania przestrzennego posadzki sprowadzić można, dzięki sparametryzowaniu posadzki, do zagadnienia wpisywania największego prostokąta w czworokąt. Problematyka ta jest nietypowa dla warsztatu architekta, ale przekłada się w sposób bezpośredni na materialność projektu”.     [fragment opisu autorskiego]

Architektura spotkań.
Multifunkcyjna przestrzeń integracji sąsiedzkiej uzupełniająca program funkcjonalny współczesnego osiedla deweloperskiego

proj.: Paulina Wojnar
promotor: dr Cezary Szpytma
(dyplomowa praca inżynierska; Wydział Architektury Politechniki Rzeszowskiej)

„Projekt umożliwi nawiązywanie i  pogłębianie więzi społecznych oraz zniwelowanie negatywnych skutków szybkiego rozwoju cywilizacyjnego. Powstające w ostatnich latach osiedla mieszkalne, często nieposiadające w swoich założeniach dobrze zaprojektowanych przestrzeni między budynkami stawiają barierę dla  komunikacji sąsiedzkiej. Powstały obiekt ma być pretekstem do wyjścia z mieszkania i zaangażowania się w życie społeczne przez osoby samotne. Projekt jest interwencją w istniejącą tkankę miejską, uzupełniającą osiedle Zawiszy o brakujące funkcje rekreacyjne, kulturalne i miejsce odpoczynku. Pozytywna ingerencja w zastany obszar przez dodanie zieleni w postaci ziół i łąk kwietnych ma wpływ na estetykę przestrzeni oraz zdrowie fizyczne i psychiczne ludzi. Wyniesienie ruchu pieszego i funkcjonowania osiedla ponad ulicę umożliwia poprawę jakości przestrzeni bez zmian układu urbanistycznego i likwidacji ruchu samochodów”.     [fragment opisu autorskiego]

Poszukiwanie wysokiej jakości społecznej architektury mieszkaniowej z zastosowaniem algorytmów ewolucyjnych

proj.: Igor Jansen
opieka: dr Łukasz Piątek
(dyplomowa praca magisterska; Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej)

„Zmiany społeczno‑ekonomiczne przyczyniają się do pogłębiania się problemu dostępności mieszkań. Brak mieszkania lub złe warunki mieszkaniowe były wymieniane jako jeden z najważniejszych problemów dla 40% polskich rodzin w 2018 roku. Jedną z odpowiedzi na problem dostępności mieszkań jest budownictwo społeczne, które podejmuje próbę pogodzenia ze sobą wysokiej jakości i niskich kosztów budowy i eksploatacji budynku. Jednoczesne osiągnięcie tych pozornie przeciwstawnych celów umożliwiło stworzone przeze mnie narzędzie cyfrowe — algorytm ewolucyjny wspomagający poszukiwanie jak najbardziej racjonalnej bryły i usytuowania budynku na działce poprzez dążenie do uzyskania budynku o jak najwyższej jakości przy jednoczesnym maksymalnym wykorzystaniu możliwości działki budowlanej w ramach obowiązujących warunków technicznych, przepisów prawa budowlanego i zapisów MPZP. Działania algorytmu dowodzi zrealizowany z jego pomocą projekt koncepcyjny społecznego budynku mieszkalnego w Warszawie”.     [fragment opisu autorskiego]

Centrum Aktywności Lokalnej przy ul. Smutnej 
w Szczecinie

proj.: Natalia Tomaszewska
opiekun: dr Leszek Świątek
(Wydział Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie)

„Przedmiotem opracowania jest projekt koncepcji architektoniczno‑urbanistycznej Centrum Aktywności Lokalnej przy ul. Smutnej w Szczecinie. Projekt skupia się na opracowywaniu wizji atrakcyjnej, ogólnodostępnej przestrzeni publicznej i powinien odpowiadać na potrzeby społeczności zamieszkujących pobliskie osiedla. Forma obiektu wtapia się w kontekst urbanistyczny opracowania, jednak jego współczesny wyraz architektoniczny wyróżnia się i kontrastuje ze spokojnym, naturalnym otoczeniem, przykuwając uwagę odbiorcy i stając się rozpoznawalnym i zapamiętywanym elementem. Celem było zaprojektowanie przestrzeni zapewniającej zaspokojenie potrzeb socjalnych, łatwo dostępnej, proponująca ciekawe i stymulujące aktywności, a także umożliwiającej wypoczynek, zapewniającej bezpieczeństwo i zaspakajającej potrzeby estetyczne”.      [fragment opisu autorskiego]

Koncepcja urbanistyczno‑architektoniczna przebudowy trzech kamienic na cele mieszkaniowe w Katowicach przy ul. Mariackiej

proj.: DNA Architekci (Dominika Skałuba, Monika Głowacka)

„TOMORROW, czyli JUTRO mówi napis na elewacji jednego z budynków objętych opracowaniem. Mimo przeprowadzonej z sukcesem rewitalizacji ulicy Mariackiej, w jej ciągu dalej znajdują się pustostany, jakby czekały na swoją kolej, która nadejdzie dopiero jutro. Projekt jest odpowiedzią na kwestię, przed którą stają obecnie wszyscy architekci na świecie, czyli odtwarzania historycznej architektury. Czy odwzorowanie nie jest jednak krokiem wstecz i nie stoi ono w sprzeczności z hasłem JUTRA ? Żyjemy bowiem w czasach współczesnych, w związku z czym powinniśmy projektować architekturę współczesną albo architekturę przyszłości, czyli ARCHITEKTURĘ JUTRA. Dlatego głównym elementem naszego projektu jest odpowiedź na oczekiwania powrotu do historycznego stanu w sposób nowoczesny, poprzez stworzenie interaktywnego ekranu, umieszczonego przed elewacją frontową, którego jedną z opcji będzie wyświetlanie secesyjnej fasady”.     [fragment opisu autorskiego]

Głosowanie zakończono 10 marca 2020 roku. Zobacz obecne podsumowanie poniżej: