Anna Kowalik zaprojektowała centrum rekolekcyjne, wykorzystując dawne, zrujnowane skrzydła klasztoru opactwa cysterskiego w Sulejowie. Projekt harmonijnie łączący nowoczesną architekturę z historyczną jest pracą dyplomową wykonaną na Politechnice Warszawskiej pod kierunkiem prof. Konrada Kuczy-Kuczyńskiego.
Projekt centrum rekolekcyjnego to odpowiedź Anny Kowalik na rosnące tempo życia i nieustanny przepływ informacji przy jednoczesnym zaniedbaniu duchowej sfery. Opactwo cysterskie, w którym autorka proponuje stworzenie nowego obiektu, wznosi się nad prawym brzegiem Pilicy w Sulejowie. Pomimo zastosowania niektórych gotyckich rozwiązań konstrukcyjnych, założenie cechuje wybitnie romański charakter. Klarowność całego układu oraz jednorodność wykorzystanych detali sprawia, że obiekt jawi się jako jednolity wytwór myśli cysterskiej. Projekt wykorzystuje dawne, zrujnowane skrzydła klasztoru.
Jak mówi autorka:
Ruiny często postrzegane są jako malownicze pomniki przeszłości, ale każdy z nich ma potencjał, by dać ponownie schronienie, by stać się historycznym kadrem dla współczesnej przestrzeni.
opactwo cysterskie, sytuacja zastana
© Anna Kowalik
harmonijne połączenie
Przez wzgląd na unikatowy kontekst miejsca autorka, projektując starała się odpowiedzieć na kluczowe pytanie o wygląd i funkcjonowanie nowoczesnej architektury w środowisku mającym bogate dziedzictwo historyczne i walory krajobrazowe. Zaproponowała więc dyskretną architekturę, ujawniająca wartość tego, co zastane i wprowadzająca jedynie to, co niezbędne. Jak mówi autorka, jej projekt jest kompromisem pomiędzy teorią Aloisa Riegla a Eugèna Violleta-le-Duca. Połączeniem architektury nowoczesnej i tej historycznej sprawiającej razem wrażenie jednej zgranej całości. Zastosowanie prostych środków wyrazu i niemal ascetycznych wnętrz koncentruje uwagę odbiorców na tym, co istotne — na relacji człowieka z samym sobą i otaczającą go naturą.
widok na wirydarz
© Anna Kowalik
obiekt wpisany w historyczną przestrzeń
Forma centrum rekolekcyjnego wynika z miejsca i kontekstu, w jakim się znajduje, wtapiając się w otoczenie. Autorka wpisała część obiektu w relikt południowej ściany klasztoru. Od strony rzeki widać obecnie także zaburzone proporcje pozostałości po wschodnim skrzydle klasztornym, w którym to w XIX wieku zmieniono proporcje dachu, włączając przestrzeń krużganka w kubaturę skrzydła. Projektowany obiekt przywraca oryginalne proporcje skrzydła wschodniego i rozbudowuje je zgodnie z historycznym obrysem ścian zewnętrznych. Od strony dziedzińca opactwa, nowa bryła nie rzuca się w oczy, lekko wystający poza wysokość historycznych ścian, stanowiąc prostą, masywną kubaturę.
nowy obiekt wpisuje się w otoczenie stanowiąc tło dla historycznej architektury
© Anna Kowalik
