Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Wnętrza 2022/2024”
Projekt stanowi odpowiedź na problem współczesnej duchowości, zjawisko wielowymiarowe, znacznie szersze niż sama religia. Mimo że w świecie europejskim tradycyjne religie tracą na znaczeniu, potrzeba duchowości nie zniknęła, gdyż jest to pierwiastek naturalnie obecny w każdym człowieku. Rozwijanie sfery duchowej niesie wiele korzyści dla zdrowia psychofizycznego — na tym opiera się idea projektu przestrzeni kontemplacji. Jest to miejsce, które pomoże zatrzymać się w pędzie życia, zatopić w rozmyślaniach oraz spojrzeć na świat niematerialny.
wizualizacja
© Julia Popiół
Moim celem było stworzenie inkluzywnej strefy sacrum, która nie będzie identyfikowana z żadną religią. Przestrzeni wolnej od uprzedzeń, otwartej na każdego, niezależnie od wierzeń i wyznawanych wartości, przede wszystkim służącej budowaniu więzi i poszukiwaniom duchowym. Tworząc to miejsce, chciałam podkreślić, jak ważne jest wyjście poza standardowe ramy myślenia.
wizualizacja
© Julia Popiół
Różnorodność alternatywnej duchowości i rosnąca liczba osób w nią zaangażowanych wymagają wprowadzenia nowych rozwiązań. Kluczowe jest zachowanie neutralności wyznaniowej, a więc odejście od typowych przedstawień religijnych. Należy skupić się na cechach, które niezależnie od wierzeń tworzą doświadczenie „świętości”.
wizualizacja
© Julia Popiół
Przestrzeń kontemplacji musi się różnić od tego, co zwyczajne, stwarzać wrażenie wkraczania do innego świata — świata duchowego. Właśnie dlatego układ funkcjonalny charakteryzuje wyspowy charakter. Poszczególne strefy rozmieszczone są w postaci połączonych symetrycznych wysp na wodzie, co nadaje wnętrzu pożądanego transcendentnego wymiaru. Doświadczenie podróży rozpoczynamy, wchodząc do przedsionka oddzielonego od właściwej części wnętrza szklanymi ekranami. Za nimi mieści się strefa wejścia z centralnym portalem wejściowym. Przekroczenie tego progu to moment zanurzenia się w świecie ducha.
wizualizacja
© Julia Popiół
Podążamy do ogrodu wody, tutaj zasadniczą rolę odgrywa dźwięk. Kompozycja przestrzeni bazuje na rytmicznym ciągu brył, po konstrukcji których spływają strugi wody, kojąc i pomagając zanurzyć się w kontemplacji. Formy okalają wyeksponowane na tkaninach autorskie wyobrażenia wybranych uniwersalnych wartości, które mogą posłużyć jako punkt wyjścia do rozmyślań. Elementem domykającym ogród wody jest wprowadzona gra detalu na arkadach i suficie. Stanowi ona integralne, monolityczne tło dla kamiennych form.
wizualizacja
© Julia Popiół
Następną przestrzenią jest strefa sacrum. Unikalność miejsca podkreśla jej walcowata forma wyeksponowana na perforowanej ścianie. Najważniejsze jest tutaj wysokie rozcięcie, które wpuszcza światło słoneczne, nadając przestrzeni transcendentny charakter. Od niego w postaci echa rozciągają się okalające formę pionowe płyty, które kontrastują z okrągłą budową sufitu i posadzki. We wgłębieniach obu konstrukcji osadzone są przestrzenie do siedzenia, a także pierścienie świetlne, które rozjaśniają wnętrze nocą. Do głównej części wnętrza przystają nawy boczne otwarte na otaczającą naturę. Obszerność przestrzeni umożliwia organizację spotkań o charakterze duchowym, co tworzy dogodne warunki do formowania społeczności.
wizualizacja
© Julia Popiół
Ostatnią strefę stanowią przestrzenie kontemplacji indywidualnej. Każda z nich to osobna bryła zamykana szklanymi drzwiami, by ograniczyć ilość bodźców i dźwięków. Światło wpada do przestrzeni przez pionowy otwór w ścianie, spowijając część w kojącym półcieniu.
wizualizacja
© Julia Popiół
Ważnym aspektem projektu było bazowanie na badaniach w dziedzinie neuroarchitektury. Planując przestrzeń, skupiłam się nie tylko na wykreowaniu odpowiednich emocji, lecz także odpowiedzi na zróżnicowane potrzeby ludzkie w zakresie praktykowania duchowości.
przekrój
© Julia Popiół
Julia Popiół
Ilustracje: © Autorka
