Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Wnętrza 2022/2024”
Praca polegała na zaprojektowaniu przestrzeni odpowiadającej sylwetce postaci filmowej. Do tego celu został wybrany film w reżyserii Jane Campion „The Piano” (1993). Inspiracją do projektu jest wielopoziomowa analiza postaci Ady McGrath, zarówno w przestrzeni realnej, jak i w obszarze duchowości. Projekt składa się z sześciu części, które razem tworzą przestrzeń wystawienniczą. Zostały umieszczone w jednym obiekcie w następującej kolejności: Góra, Tkaniny, Drzewa, Skrzynia, Porowhita oraz Fortepian.
Zastosowane w projekcie szyby są wykonane w technologii szkła inteligentnego, dzięki temu projekt można zobaczyć z zewnątrz w całej okazałości. W czasie, w którym we wnętrzu znajdują się oglądający, szyby są zaciemniane, aby warunki panujące na zewnątrz nie ingerowały w odbiór.
budynek „Chata”
© Sandra Wiktoria Dymacz
W projekcie istotną funkcję pełnią światło i cień, a także podobnie kontrastujące aspekty percepcji i doświadczenia: cisza i dźwięk. Praca ma na celu stworzenie przestrzeni, która nie tylko nawiązuje do postaci filmowej, ale także ożywia jej emocje i pozwala doświadczyć jej historii na nowo. Poprzez interpretację i materializację uczuć, autorka pracy pragnie przekroczyć granice filmowego ekranu i stworzyć autentyczne doświadczenie.
przekrój aranżacji
© Sandra Wiktoria Dymacz
Inspiracja do projektu pochodzi z natury, a także występujących w niej zjawisk. Ze względu na Nową Zelandię, w której toczy się akcja filmu, oraz jej rdzennych mieszkańców, Maorysów, w projekcie występują nawiązania do ich kultury oraz wierzeń.
wokaliza i wykonanie arii „O mio babbino caro” z opery „Giacomo Pucciniego
wykonanie: Sandra Wiktoria Dymacz
Góra — wzór tworzący falę podzielony na elementy. Na podłodze forma imitująca wodę, oddzielona od części zawieszonej na górze za pomocą kurtyny światła. Rozłożone równomiernie punkty świetlne tworzą efekt zasłony, rodzaj portalu do dalszej części wystawy.
Tkaniny
© Sandra Wiktoria Dymacz
Tkaniny — nawiązują do symbolu Koru oraz Pare z kultury Maorysów. Na podłodze wykonanej z żywicy umieszczono muszle tworzące kształt Koru — symbol pielęgnacji i związku między dzieckiem a rodzicem. Nad formą umieszczono tkaniny.
Drzewa
© Sandra Wiktoria Dymacz
Drzewa — surowe pnie w gąszczu, który w pewnym stopniu należy pokonać.
Skrzynia
© Sandra Wiktoria Dymacz
Skrzynia — szklana prostopadłościenna forma, w której wnętrzu znajduje się drewniana konstrukcja z dwoma pomieszczeniami. Wejście oraz wyjście zaaranżowane są światłem. Pierwsze pomieszczenie jest zupełnie wygłuszone, pozostawia zwiedzających z własnymi myślami. Przechodząc do drugiego, stykają się z muzyką; z dźwiękiem jako fundamentalnym elementem świata żywego, nośnikiem treści wyrażającym myśli i uczucia. Po czasie spędzonym w ciszy nabiera on innego znaczenia. Pojawia się tylko pytanie, czy jest to forma wybawienia od nieznośnej już ciszy, nieoczekiwana zmiana dalszej perspektywy, czy też coś spodziewanego. Na tym etapie projektu odczucia oglądającego nabierają jeszcze większego znaczenia. W zależności od towarzyszących im emocji będą w stanie poznać własne zakończenie dla historii Ady.
Porowhita
© Sandra Wiktoria Dymacz
Porowhita — inaczej krąg życia, bez początku i końca. Oddaje moment, w którym Ada będąc w wodzie, spogląda w górę. Światło, które przenika przez taflę, tworzy eteryczny blask. W tkaniny wpleciono świetlne włókna optyczne.
Fortepian — został odtworzony na podstawie instrumentu z XIX wieku obecnego w filmie. Klawisz analogiczny do tego, który posłużył bohaterce do wyznania miłości Bainesowi, różni się od pozostałych. Został zmieniony w taki sposób, aby nawiązywać do zrobionej przez George”a dla Ady metalowej protezy palca. To dzięki niej może ponownie grać.
Fortepian
© Sandra Wiktoria Dymacz
Fortepian znajduje się za konstrukcją imitującą falującą powierzchnię wody. Padające światło tworzy refleksy, takie jak pojawiające się na jej tafli, a obraz jest lekko przesunięty w odbiciu. W zależności od strony zobaczymy inny efekt. Jedna działa jak lustro, natomiast na drugiej widać miejscami obraz wody. Jest to powiązane z aspektem wyboru, symbolicznie zostajemy w wodzie lub wypływamy. Wokół czuć zapach soli.
Fortepian
© Sandra Wiktoria Dymacz
Fortepian jest źródłem dźwięków, które będąc w oddali słychać bardzo delikatnie. Przy instrumencie nie stoi stołek. Ma to symboliczne znaczenie. Pokazuje, że nasz wewnętrzny głos może zostać wydobyty nawet pomimo ograniczeń. Tak naprawdę odpowiedź na wszystko znajduje się w nas samych.
Sandra Wiktoria DYMACZ
Ilustracje: © Autorka
