Emilia Pietrzyk i Marcela Zielińska z Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku są autorkami projektu ekspozycji bursztynu w gdańskim Teatrze Szekspirowskim. Projektantki wykorzystując przestrzenie teatru, stworzyły oniryczną wystawę, „zatrzymującą czas”.
Projekt ekspozycji powstał na zajęciach scenografii prowadzonych na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku przez Martę Koniczuk.
projekt wystawy bursztynu w Teatrze Szekspirowskim w Gdańsku
© Emilia Pietrzyk, Marcela Zielińska
znaczenie bursztynu
Bursztyn definiowany jest jako sok lub żywica drzewna z drzew iglastych. Polskie złoto, bo tak często jest nazywany, ma ogromne znaczenie w naszej kulturze — w jego wydobywaniu jesteśmy specjalistami. W medycynie ludowej bursztyn służył w celach zdrowotnych zapobiegającym bólom gardła, głowy oraz wzmacniającym tarczycę. Oprócz zastosowań leczniczych i jubilerskich bursztyn charakteryzuje się „zatrzymywaniem i uwiecznianiem” żywych organizmów. Jego przejrzysta konsystencja oraz gęsta forma pozwala zachować niemalże w momencie ruchu np. małe zwierzęta, czy inkluzje nieorganiczne. Ruch możliwy jest do zauważenia w momencie, gdy skontrastowany jest z ciałem stałym. Moment zatrzymania takiej chwili zainspirował nas do podjęcia próby ukazania tych odczuć w wystawie w Teatrze Szekspirowskim — tłumaczą autorki projektu.
Teatr Szekspirowski zlokalizowany przy ulicy Wojciecha Bogusławskiego 1 w Gdańsku to wyróżniający się z otoczenia budynek, który pod względem estetycznym wspaniale wpisał się w temat projektu studentek gdańskiego ASP. Mury teatru z czarnej cegły wprowadzają jednocześnie uczucie spokoju i tajemniczości, a także zachęcają do odkrywania, kolejnych stref budynku. Wszystko to wypływa na charakter wystawy, której celem jest próba ukazania wrażenia zatrzymania czasu.
rzut wystawy w Teatrze Szekspirowskim
© Emilia Pietrzyk, Marcela Zielińska
zatrzymanie czasu
Pierwsza część zaprojektowanych przez nas konstrukcji wewnątrz teatru reprezentuje spokój, ciszę, a także oniryczne postrzeganie całej wystawy. Wprowadzenie tych wszystkich cech pozwala zwiedzającemu przygotować się mentalnie oraz całą swoją uwagę, oraz ciekawość skierować na ekspozycję — mówią autorki.
Potężna, polerowana blacha zastosowana we wnętrzach jest, wygięta tak, by tworzyła subtelne łuki. Blacha umieszczona po dwóch stronach przeciwległych murów, niczym lustro odbija światło oraz przestrzeń. Z racji wygięć oraz specyfikacji materiału, obraz odbity kreuje zakrzywienia, a odwiedzającym nakreśla mylną wizję wnętrza.
złota barierka prowadzi odwiedzających wystawę
© Emilia Pietrzyk, Marcela Zielińska
Karykaturalne odbicie w blasze zaciera nam realizm odbicia, przez co oniryzm sceny jest mocno wydobyty oraz pogłębiony. Zabieg iluzjonistyczny po zestawieniu przeciwległych sobie tafli wprowadza odbiorcę w stan sennego postrzegania rzeczywistości, jedynie finezyjnie wygięta złota barierka okalającą blachy wskazuje drogę kierunku wystawy. Jest wprowadzona w celu wskazania drogi dotarcia do najważniejszej części ekspozycji — dodają projektantki.
autorki pozostawiły czarny bruk budynku
© Emilia Pietrzyk, Marcela Zielińska
stopniowanie emocji
Architektki pozostawiły czarny, oryginalny bruk budynku teatru, który dobrze komponuje się z zamysłem zaprojektowanej przestrzeni, wydobywając kontrast złotej barwy jantaru. Balustrada, prowadząca do kolejnego etapu wystawy, wskazuje finalną ekspozycję. Spokojna strefa, mocno kontrastuje z zaprojektowaną przestrzenią ekspozycyjną bursztynu. Barierka zamienia się w wir, przypominający pnące się ku górze murów, tornado. Tuż za nią, blask jednolitej tafli bursztynu, odbijany jest przez znajdujące się na ścianach i suficie blachy, tak aby utrzymać równowagę kompozycyjną obu stref wystawy. Statyczna płyta jantaru przymocowana do murów Teatru Szekspirowskiego zawisa nad odbiorcą, odbijając swój blask w materiale użytym w poprzednim pomieszczeniu.
projekt wystawy stopniuje emocje
© Emilia Pietrzyk, Marcela Zielińska
Naszym celem projektowym było ukazanie szlachetnego przedmiotu, jakim jest bursztyn oraz wprowadzenie odbiorcy w moment zatrzymania czasu, refleksji, a także pozytywnego zaskoczenia samą instalacją. Odpowiednie przygotowanie widza wcześniejszą, spokojną strefą, pozwala go odpowiednio nastroić na wzrastające emocje oraz zmiany konstrukcji wystawy. Oniryczny sposób ukazania bardzo dobrze kontrastuje z dynamizmem złotej barierki, a także zaskakuje odwiedzających, tym samym pozostawiając po sobie ślad w myślach i rozważaniach — podsumowują Emilia Pietrzyk i Marcela Zielińska.
