Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Wielu z nas kojarzy czasy przedszkola i szkoły z zabawą, tablicą, ławkami, odpowiedziami czy przerwami spędzonymi w gronie znajomych. Jak pamiętamy przestrzeń, w której się rozwijaliśmy? Jak duży wpływ miała na nasz rozwój intelektualny? Czy edukacja powinna polegać na nauce przez doświadczenie? To niektóre z pytań, jakie zostały postawione podczas procesu projektowego.
Przedmiotem projektu jest obiekt użyteczności publicznej pełniący funkcję szkoły podstawowej dwuciągowej i przedszkola w Żorach. Budynek został zlokalizowany na rogu ulic Folwareckiej i Miłej w Żorach. W okolicy znajduje się zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, tereny rekreacyjne (siłownia, skatepark, plac manewrowy dla rowerzystów, plac zabaw), parking oraz park Cegielnia. Działka przeznaczona pod budowę obiektu to pusty teren zielony z niewielką liczbą drzew. Budynki zostały rozproszone na całej działce i połączone szklanymi łącznikami, które tworzą dwa wydzielone dziedzińce pełniące funkcje rekreacyjne dla dzieci z przedszkola i szkoły. Aby zapewnić optymalną dostępność dla użytkowników, plac przed wejściem został usytuowany od strony ulicy Miłej.
widok z lotu ptaka
© Mateusz Śnieżek
metodologia nauczania i środowisko
Problematyka edukacyjna w placówkach szkolno‑przedszkolnych skłoniła mnie do analizy różnych metod nauczania w szkołach w Polsce i za granicą, szczególną uwagę poświęciłem metodzie Montessori. Założenia jej szkoły bazują na dwóch najważniejszych aspektach: nauce poprzez doświadczenie, zabawę oraz środowisku — materiały edukacyjne oraz atmosfera w klasie muszą wspierać dziecko oraz jego psychikę. Środowisko szkolne, w którym dziecko na co dzień przebywa ma bardzo duży wpływ na jego samopoczucie i rozwój intelektualny. Ważne są tu światło, powietrze, temperatura, zrównoważona przestrzeń oraz przestrzeń zewnętrzna.
idea
Analiza sposobów edukacji doprowadziła do wypracowania idei projektu, która zakłada stworzenie zespołu szkolno‑przedszkolnego bezpiecznego, dającego możliwość integracji oraz rozwoju intelektualnego dziecka. Ten typ nauczania w odniesieniu do kwestii architektonicznej charakteryzują inne układy klas oraz liczne przestrzenie wspólne. Klasy są podzielone na poszczególne sektory edukacyjne dla dzieci, takie jak sztuka, kultura, urządzenia sensoryczne, przedmioty ścisłe. Tego typu założenie było powodem do stworzenia modułów mających dwie lub trzy klasy połączone przestrzenią wspólną.
po lewej: rzut parteru; po prawej: rzut 1. piętra
© Mateusz Śnieżek
Same moduły w układzie urbanistycznym nawiązują wielkością do istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Rozproszone po działce obiekty o rzucie prostokąta lub kwadratu scalono szklanymi łącznikami, które tworzą dwa niezależne dziedzińce, jeden dla przedszkola, drugi dla szkoły. Utworzone części atrialne stanowią ciekawą i bezpieczną przestrzeń dla dzieci, a przezierne łączniki dają wgląd do ich wnętrza dla osób znajdujących się przed budynkiem.
przekrój II-II
© Mateusz Śnieżek
układ funkcjonalny
Układ funkcjonalny budynku możemy podzielić na trzy części: główną, przedszkolną i szkolną. W skład części głównej wchodzą dwie wydzielone strefy przedwejściowe: dla przedszkola i szkoły, strefy administracyjna, techniczna, gastronomiczna oraz naukowa w postaci biblioteki i świetlicy. Część szkolną charakteryzują cztery moduły oraz strefa atrialna. Trzy z nich mają układ funkcjonalny: dwie lub trzy klasy połączone przestrzenią wspólną. Jeden pełni funkcję sportową. Każdy z obiektów został zaopatrzony we własną strefę techniczną. Część przedszkolna składa się z trzech modułów oraz strefy atrialnej. Moduły mają układ dwóch klas połączonych przestrzenią wspólną.
elewacja północno-zachodnia
© Mateusz Śnieżek
Mateusz ŚNIEŻEK
Ilustracje: © Autor
