Kabina do spania w Portugali. Zbierający wodę Dew Catcher z pierwszą nagrodą!

Dobrawa Bies

05 sierpnia '21

Dew Catcher w Vale de Moses w Portugalii

...

Sleeping Pods on a Cliff to już trzeci konkurs platformy Bee Breeders dotyczący malowniczego terenu Vale de Moses w Portugalii. Tym razem, celem było zaprojektowanie prostych, samowystarczalnych kabin do spania położonych na kamienistych zboczach wzgórza. Minimalistyczny w wyrazie projekt Dew Catcher polsko-holenderskiego zespołu w składzie: Maciej Abramczyk i Marco Moretto zdobył pierwsze miejsce!

Vale de Moses Yoga Retreat to miejsce położone w lasach sosnowych i eukaliptusowych środkowej Portugalii, co roku odwiedzane przez setki międzynarodowych gości. Dawna porzucona nieruchomość, która pierwotnie była farmą, została zakupiona przez brytyjską rodzinę i odrestaurowana. W ciągu ostatnich sześciu lat kamienne domki i tarasowe ogrody leśne zostały przemienione w miejsce jogi i medytacji w otoczeniu natury.

kabiny noclegowe znajdują się w ośrodku Vale de Moses Yoga Retreat

kabiny do spania w Portugalii

Tegoroczny konkurs o nazwie Sleeping Pods on a Cliff dotyczył zaprojektowania prostej bazy noclegowej — kabin do spania, które mogłyby pomieścić jednocześnie kilku gości. Każdy z obiektów miał zawierać podstawową strefę spania oraz umywalnię. Międzynarodowe jury w składzie: Marta Frazão, Filipe Rodrigues i Inês Vicente (Atelier Data), Ricardo Gomes (KWY.studio), Samuel Gonçalves (SUMMARY), Jake Heffington, Mikhail Krymov (Sleepbox), Raulino Silva (Escola Superior Artística do Porto) poszukiwało projektów stawiających na ekologiczne rozwiązania, zrównoważoną konstrukcję i eksploatację. Ważnym aspektem był pomysł na system naturalnie oczyszczający szarą wodę, tak aby można ją było ponownie wykorzystać do nawadniana leśnych zboczy.

część elewacji Dew Catcher jest uchylna i otwiera się na panoramę doliny

Dew Catcher z pierwszą nagrodą

Pośród licznych zgłoszeń jury zwróciło uwagę na projekt mieszkających w Holandii architektów Macieja Abramczyka i Marco Moretto, przyznając mu pierwszą nagrodę. Autorzy zaproponowali prostą konstrukcję w kształcie litery A ze schodkowym, przezroczystym dachem z poliwęglanu, nałożonym na warstwy nylonowej siatki, która wychwytuje rosę i mgłę, a tym samym dostarcza wodę do kabiny i otaczającej ją roślinności.

lekka i prosta konstrukcja oraz ciekawe rozwiązania ujęły jury konkursu

Prosta formalnie, ale dobrze zaprojektowana propozycja Dew Catcher czerpie z kultowego wizerunku chaty lub namiotu traktowanego jako schronienia w krajobrazie, otwierając się na panoramiczny widok otoczenia w nieoczekiwany sposób. Zrównoważony i innowacyjny! — czytamy w opinii jury.

Lekka, prosta konstrukcja kabiny, wykonana ze skromnych materiałów wychwytuje wilgoć z powietrza — cenny zasób na obszarze narażonym na susze i pożary lasów. Wykorzystując lokalne warunki klimatyczne — zróżnicowany poziom opadów, ale stałą, wysoką wilgotność powietrza przez cały rok Dew Catcher skrapla i gromadzi mgłę i rosę, zapewniając ciągłość zaopatrzenia w wodę: w ilości wystarczającej na potrzeby kabiny, istniejących budynków Vale de Moses, upraw i dzikiej roślinności.

jedna kabina jest w stanie zebrać 350 litrów wody dziennie,
która może zostać wykorzystana do nawadniania terenu

kabina zbierająca wodę

Dew Catcher to nie tylko tradycyjna kabina sypialna, ale także pasywny system zbierania wilgoci atmosferycznej. Delikatnie pofalowana warstwa nylonowej siatki zbiera mgłę i rosę. Poniżej, półprzezroczyste pokrycie dachowe z poliwęglanu zbiera deszcz i wilgoć wychwyconą przez siatkę. Zgromadzona woda przechowywana jest w zintegrowanym zbiorniku, a nadmiar kierowany jest w dół przez system irygacji kroplowej, nawadniający dziką roślinność podczas suszy i pomagający zwiększyć lokalną bioróżnorodność. Pozostała woda może być wykorzystana przez istniejące budynki i przyległy ogród.

Szacunkowo, pojedyncza kabina jest w stanie zebrać 350 litrów wody dziennie, czyli o 290 litrów więcej niż potrzeba do jej własnej eksploatacji. Rocznie stanowi to 108 metrów sześciennych nadwyżki wody. Rozwiązanie jest skalowalne: im więcej kabin w dolinie, tym większy obszar będzie nawadniany, a jałowe zbocza stopniowo zmienią się w zróżnicowany las — mówi Maciej Abramczyk.

wygląd kabiny zmienia się w ciągu dnia, a także podczas różnych pór roku

zmienny wygląd i nietypowa elewacja

Wygląd kabiny zmienia się w ciągu dnia i wraz ze zmianą pór roku. W nocy rozwinięta siatka elewacyjna wychwytuje mgłę i rosę. Kabina rozświetla się jak latarnia, ożywiona ruchem mieszkańców we wnętrzu. W cieplejsze dni uchylne okno i dwoje drzwi obrotowych można otworzyć, zamieniając całą kabinę w przestronny taras. W chłodniejsze dni siatkę można zwinąć, a światło słoneczne przepuszczone przez półprzezroczyste warstwy poliwęglanu pomaga ogrzać wnętrze kabiny. Po zmroku siatka jest zwijana z powrotem, aby wznowić zbieranie wilgoci atmosferycznej.

kształt kabiny ułatwia zbieranie wody

Kształt kabiny maksymalizuje powierzchnię dachu do zbierania wody. Siatka elewacyjna jest ukształtowana tak, aby tworzyć strefy pionowe i nachylone pod kątem trzydziestu stopni, zoptymalizowane odpowiednio do zbierania mgły i rosy.

Mgła zbierana jest na pionowych częściach siatki, gdy nasycone parą powietrze przechodzi przez tkaninę. Kondensacja rosy następuje na nachylonej siatce, gdy powietrze wchodzi w kontakt z powierzchnią ochłodzoną poniżej aktualnego punktu rosy. Wydajność procesu zależy od wysokich właściwości chłodzenia radiacyjnego materiału i jego zdolności do szybkiego oddawania ciepła. Ta właściwość osiąga szczyt przy nachyleniu wynoszącym trzydzieści stopni — tłumaczy Maciej Abramczyk.

materiały i konstrukcja

Dew Catcher składa się z łatwych do montażu i transporcie elementów: modułowej ramy z laminowanego drewna i lekkiego pokrycia dachowego z poliwęglanu. Architekci wykorzystali także materiały z odzysku. Fasadowa siatka zacieniająca i wykończenie wnętrza ze sklejki sprawiają, że kabina jest prostym, przyjaznym dla środowiska i ekonomicznym rozwiązaniem dla trudno dostępnej lokalizacji.

Dew Catcher składa się z modułowej, drewnianej ramy i dachu z poliwęglanu

Dzięki posadowieniu konstrukcji na ośmiu podporach bedących przedłużeniem krokwi dachowych, kabinę można zainstalować na nierównym terenie w dowolnym miejscu doliny przy minimalnej ingerencji w krajobraz. Orientacja budynku równolegle do zbocza wzgórza odnosi się do lokalnej morfologii i minimalizuje niezbędną konstrukcję nośną. Wnętrze kabiny to obszerna i unikalna przestrzeń, a uchylna część elewacji na tłokach hydraulicznych otwiera się na piękną panoramę portugalskiej doliny.

Wcześniejsze konkursy związane z Vale de Moses Yoga Retreat dotyczyły projektów kabin do medytacji oraz domu jogi. Poczytajcie o komorebi, duetu polsko-japońskiego, który otrzymał trzecią nagrodę oraz wyróżnionym projekcie INSIDE|OUT autorstwa Fala Architektura. Natomiast na liście finalistów konkursu na koncepcje domu jogi znalazł się projekt w wykonaniu kamecki.architektura i Passing Through studentów Politechniki Warszawskiej.