Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek i Aleksandra Wróbel, studenci architektury zdobyli pierwsze miejsce w międzynarodowym konkursie Kaira Looro. Ich „Składane Schronienie Kryzysowe” (Foldable Emergency Shelter) zostało wybrane spośród projektów z całego świata. Gratulujemy!
Zadaniem konkursowym Kaira Looro było zaprojektowanie obiektu pełniącego funkcję Centrum Zarządzania Kryzysowego, który mógłby powstać w Afryce Subsaharyjskiej. Budynek ten miałby ułatwić organizację operacji humanitarnych oraz zapewniać schronienie ofiarom kataklizmów i uchodźcom. Nadesłane prace oceniało międzynarodowe jury, w którego skład wchodzili:
- Kengo Kuma — architekt, właściciel Kengo Kuma & Associates,
- Agostino Ghirardelli — architekt, właściciel Blengini Ghirardelli Associati,
- Lígia Nunes — architektka z Architecture Sans Frontières International,
- Mphethi Morojele — architekt z MMA Design Studio,
- Walter Baricchi — szef Departamentu Współpracy, Solidarności i Ochrony Ludności CNAPPC,
- Philippa Nyakato Tumubweinee — dyrektorka Wydziału Architektury, Planowania i Geomatyki Uniwersytetu w Cape Town.
obiekt jest łatwy w konstrukcji
© Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek, Aleksandra Wróbel
I miejsce dla krakowskich studentów
Jury było jednogłośne, I miejsce oraz nagrodę w wysokości 5 tysięcy euro i co najważniejsze staż w tokijskim biurze Kengo Kuma & Associates otrzymali Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek i Aleksandra Wróbel z Wydziału Architektury PK. Ich projekt to „Składane Schronienie Kryzysowe” (Foldable Emergency Shelter). Obiekt zapewnia pomoc społeczności regionu subsaharyjskiej Afryki dotkniętej klęskami żywiołowymi.
łatwa konstrukcja z prefabrykowanych elementów
Kluczowe cechy budynku to łatwość montażu i demontażu oraz zdolność adaptacji do szybko zmieniających się warunków. Zalety te zostały osiągnięte poprzez wprowadzenie systemu konstrukcyjnego opartego na pojedynczym, prefabrykowanym elemencie — prostokątnej płycie z wcięciami. Płyta dzięki łatwemu procesowi montażu — wsuwaniu jednej deski w drugą — tworzy przestrzenną konstrukcję ściany, możliwą do złożenia i zdemontowania w bardzo krótkim czasie nawet przez osobę niewykwalifikowaną.
ściany wykonano z prefabrykowanych elementów
© Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek, Aleksandra Wróbel
System ten umożliwia dostosowywanie budynku do zmieniających się potrzeb — każdą za ścian można łatwo wydłużyć, lub skrócić dzięki dodaniu lub usunięciu poziomych i pionowych elementów. Zaprojektowanie obiektu z identycznych elementów ma również zasadnicze znaczenie dla jego funkcjonalności: ergonomiczne wymiary każdej z płyt umożliwiają zapakowanie ich na jeden samochód ciężarowy i natychmiastowe przetransportowanie do miejsca kataklizmu, a proces ten może zostać powtórzony wiele razy dzięki łatwemu demontażu elementów. Jak twierdzą autorzy:
Jest to jeden z głównych powodów, dla których schron nie został zaprojektowany z materiałów dostępnych na miejscu. Jego konstrukcja byłaby silnie uzależniona od dostępnych zasobów, których niedobór powodowałby znaczące zmiany w projekcie, zarówno pracochłonne, jak i czasochłonne. Co więcej, korzystanie z materiałów, które są pozostałościami po katastrofie, stwarza niebezpieczeństwo wprowadzenia do struktury szkodliwych substancji mogących mieć negatywny wpływ na zdrowie ludzi.
Również z tego powodu projektanci postanowili podnieść podłogę budynku nad poziom gruntu, wykorzystując do tego plastikowe skrzynie. Ułatwia to utrzymanie higieny, ustabilizowanie nierównego podłoża i zapobieganie zalaniu podczas ewentualnej powodzi.
ściany jako magazyn
Ściany zewnętrze nadają wyraz całemu budynku. Ich ażurowa budowa nawiązuje do udzielanej wewnątrz pomocy oraz przekłada się na poczucie bezpieczeństwa. Ściany pełnią również funkcję czysto praktyczną: jest to miejsce do przechowywania paczek docierających do budynku, które można dowolnie ulokować. Paczki w zależności od potrzeb mogą one otwierać lub zamykać wizualne połączenie między wnętrzem a zewnętrzem i tym samym regulować stopień prywatności. Pozostałe otwory w ścianach umożliwiają naturalną wentylację, a rozległy okap zapewnia cień i chroni wnętrze przed przegrzaniem.
magazyn funkcjonuje jako regał
© Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek, Aleksandra Wróbel
obiekt podzielony na strefy
Prosty plan obiektu wyznacza sekwencja wnętrz układających się w spiralę, które charakteryzują się zmiennym stopniem prywatności. Rampa prowadząca do obszernej strefy oczekiwania wskazuje wejście do strefy pomocy, dostępnej dla każdego. Droga prowadząca dalej wzdłuż zewnętrznych ścian budynku, aż do wejścia do strefy zarządzania określa kolejną, bardziej prywatną przestrzeń przeznaczoną dla personelu. Natomiast punkt dostaw znajdujący się przy strefie zarządzania umożliwia szybkie przepakowanie wszystkich towarów bezpośrednio do magazynu we wnętrzu budynku.
strefa pomocy jest dostępna dla każdego
© Kamil Owczarek, Agnieszka Witaszek, Aleksandra Wróbel
Dwie główne strefy budynku — pomocy oraz zarządzania mają otwarty plan, który w razie potrzeby może zostać podzielony ścianami działowymi. Obie przestrzenie połączone są ze sobą funkcjonalnym rdzeniem, w którym znajduje się magazyn oraz toaleta wykorzystująca technologię suchego kompostu. Magazyn funkcjonuje jak regał dostępny z obu stron, pozwalający na przechowywanie paczek na całej swojej szerokości (2,4 metra). Ponadto jego konstrukcja w przeciwieństwie do systemu konstrukcji ścian zewnętrznych pozwala na zmianę położenia elementów poziomych w celu dostosowania przestrzeni do przechowywania różnej wielkości obiektów. W obiekcie znajduje się również zbiornik na wodę deszczową, która dzięki procesowi filtracji może być rozprowadzana dla potrzebujących.
Zobaczcie także projekt pt. „Oasis” autorstwa Aleksandry Wykroty, Piotra Dziewierza, Filipa Sieraka i Mateusza Ryjaka, który w konkursie Kaira Looro otrzymał wyróżnienie.
oprac.: Dobrawa Bies
ilustracje dzięki uprzejmości Kamila Owczarka,
Agnieszki Witaszek i Aleksandry Wróbel
