Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Zawsze w pośpiechu, starając się dotrzymać tempa codzienności, łatwo jest zatracić kontakt z samym sobą. W dzisiejszym świecie brakuje nam chwil, aby świadomie wsłuchać się we własne potrzeby. Nowoczesne społeczeństwo pogrążone jest w poczuciu dezorientacji wobec nadmiaru bodźców. W tym zgiełku musimy ciągle podejmować decyzje, przyswajać wiele nowych informacji, przede wszystkim zaś — nieustannie gnać naprzód.
Projekt inżynierski Przystań Ludzi Drogi stanowi propozycję założenia architektonicznego w duchu slow tourism. Główną ideą jest zwrócenie uwagi na tradycyjne sposoby podróżowania, takie jak piesze wędrówki, podczas których podróżnicy mogą zaznać chwili spokoju, doświadczyć przemierzanych krajobrazów i na nowo odnaleźć się w otaczającej ich przestrzeni.
plan zagospodarowania terenu
© Agnieszka Wiecha
Powolna turystyka pozwala odkryć lokalne dziedzictwo naturalne i kulturowe, oraz nawiązać z nim głęboką indywidualną więź. Efekt ciągłości mijanych widoków buduje poczucie przynależności.
Dyplom koncentruje się na projekcie schroniska z kaplicą przy Drodze św. Jakuba w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Ma to być przestrzeń kontemplacji i odpoczynku dla pielgrzymów podążających trasą Camino de Santiago, prowadzącą do Santiago de Compostela w Hiszpanii. Umiejscowienie kompleksu zostało dostosowane do istniejącej trasy szlaku między Krakowem a Olkuszem, gdzie brakuje tego typu infrastruktury turystycznej.
Przystań Ludzi Drogi
© Agnieszka Wiecha
Znajdujący się na skraju Ojcowskiego Parku Narodowego kompleks składa się z dwóch budynków. Architektura obiektów ma na celu stworzenie spójnej narracyjnej całości, oddając rytm trasy pielgrzyma. Schronisko służy za bezpieczną przystań, w której zmęczeni podróżnicy mogą znaleźć ukojenie pod koniec pierwszego dnia wędrówki, podczas gdy kaplica wyznacza początek kolejnego etapu podróży. Kompleks został umieszczony wzdłuż Drogi i podporządkowuje jej projektowane rozwiązania.
schronisko przy Drodze św. Jakuba w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej
© Agnieszka Wiecha
po prawej schronisko, po lewej, w oddali — kaplica
© Agnieszka Wiecha
Obiekty zostały rozmieszczone w taki sposób, aby jak najmniej ingerować w zastany krajobraz, stąd decyzja o położeniu każdego z nich w otoczeniu istniejącej już zabudowy. Pielgrzymi wkraczający na działkę są witani przez schronisko, które oferuje im gościnę. W oddali widnieje kaplica zapowiadająca kolejny dzień wędrówki, rozpoczęty wraz ze wschodem słońca.
model schroniska
© Agnieszka Wiecha
Budynek schroniska opiera się na konstrukcji drewnianej okalającej trzon wykonany w technologii ziemi ubijanej. Identyczne wykorzystanie tego materiału można odnaleźć również w projekcie kaplicy. Centralny trzon schroniska skupia w sobie najważniejsze aktywności wędrowców, przy jednoczesnej akumulacji ciepła. Kuchnia i pomieszczenie z paleniskiem budują przytulny klimat, podkreślany miękkim światłem sączącym się przez świetlik u góry. Obiegające rdzeń korytarze oferują miejsce spotkań z oknami wychodzącymi na dolinę. Górne piętro, służące za salę sypialną, zostało nadwieszone nad tarasem, oferuje przestronny ganek z widokiem na zachód słońca i kaplicę.
schronisko, przekroje
© Agnieszka Wiecha
centralny trzon schroniska z ubitej ziemi
© Agnieszka Wiecha
Kaplica została zaprojektowana jako budynek przechodni, wykorzystuje prostą formę, aby zwrócić uwagę pielgrzymów na istotę wędrówki. Ściany z ziemi ubijanej zostały wzniesione na drewnianych balach umacniających świetlik umieszczony przy samej podłodze. Światło rzucone na nogi wędrowców w połączeniu z półmrokiem sklepienia pozwala osiągnąć wyjątkowy efekt wizualny i wrażeniowy.
przekrój i rzut kaplicy
© Agnieszka Wiecha
Projekt kompleksu zakorzeniony jest w filozofii architektury wernakularnej, podkreślonej poprzez użycie lokalnych materiałów i konsekwencję typologiczną. Dużą uwagę poświęcono dopasowaniu architektury do kontekstu naturalnego, w poszanowaniu wyjątkowej lokalizacji.
Projekt schroniska oddaje hołd stylowi szwajcarsko-ojcowskiemu, wywodzącemu się z uzdrowiskowej tradycji regionu. Skromna forma kaplicy stara się zaś nie rywalizować o uwagę z imponującym pejzażem. Architektura obiektów stanowi przestrzenne odzwierciedlenie konceptu sacrum i profanum.
Agnieszka WIECHA
Ilustracje: © Autorka
