Sebastian Kawalec, student Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, zaprojektował pawilon — manifest klimatyczny obrazujący poziom zanieczyszczenia plastikiem naszej planety. Aby ukazać powagę sytuacji, w jakiej się znajdujemy, autor nawiązał do kręgów piekła „Boskiej Komedii” Dantego Alighieri. Praca Inferno XXI otrzymała wyróżnienie w międzynarodowym konkursie Waste Pavilion.
Zadaniem konkursowym Waste Pavilion Design with reused material, organizowany przez platformę Non Architecture, było stworzenie jednej wizualizacji przedstawiającej projekt pawilonu w całości utworzonego z materiałów z recyklingu. Uczestnicy zostali poproszeni o zaprojektowanie pawilonu, który wykorzystuje zużyte materiały / śmieci w nowy, kreatywny sposób, a także ma funkcje edukacyjne. Organizatorzy podkreślali, że przemysł budowlany generuje 40% wszystkich odpadów na naszej planecie. Głównym celem wyzwania było zwiększanie świadomości społeczeństwa na temat problemu zaśmiecenia planety i tworzenia zrównoważonych, zastępczych rozwiązań.
widok na pawilon z arkad budynku Procuratie Vencchie
© Sebastian Kawalec
Zgłoszone prace oceniało międzynarodowe jury w składzie: Haakon Rasmus Rasmussen (urbanista i architekt), Jos-Willem van Oorschot (VenhoevenCS architecture+urbanism), Kasmir Jolma (Jolma Architects), James Martin (Lemna Environmental Technologies).
W konkursie przyznano Nagrodę Główną, którą otrzymał projekt Pavilion Everest autorstwa Yulong Li z Chin oraz siedem wyróżnień. Pośród wyróżnionych prac znalazł się projekt Inferno XXI autorstwa Sebastiana Kawalca z Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Koncepcja jest częścią pracy magisterskiej pod kierunkiem dr Ady Kwiatkowskiej.
instalacja została umieszczona na Placu Świętego Marka w Wenecji
© Sebastian Kawalec
pawilon z plastiku
Pawilon z plastiku Inferno XXI to manifest klimatyczny, przeciwko nadmiernemu korzystaniu z tworzyw sztucznych, oraz niewystarczającego ich przetwarzania. Pawilon jako ostrzeżenie dla społeczeństwa, jest inspirowany poematem Dantego Alighieri „Boska Komedia”. Nazwa projektu czerpie nazwę od pierwszej części dzieła, czyli Inferno, które reprezentowało grzechy i miało strzec przed ich konsekwencjami. W związku z inspiracją i przeniesieniem jej sensu na aktualne czasy, pawilon otrzymał nazwę Inferno XXI, zgodnie z wiekiem, w którym powstał — tłumaczy Sebastian Kawalec.
pawilon Inferno XXI, przekrój
© Sebastian Kawalec
Jako lokalizację obiektu autor wybrał Plac Świętego Marka w Wenecji, a na czas ekspozycji — karnawał. Jak twierdzi, karnawał i noszenie masek zapewnia anonimowość, umożliwiając każdej osobie poczucie mniejszej odpowiedzialności za swoje działania, w tym przypadku — korzystanie z plastiku.
idea pawilonu
© Sebastian Kawalec
Turysta, który spodziewa się zobaczyć tutaj historyczny plac, bazylikę i wieżę, zastaje obcy twór, który skupia na sobie całą uwagę. Forma przypomina wyestetyzowaną, kulę stworzoną z plastikowych śmieci, i wstawioną w miejsce, gdzie nikt nie przypuszczałby, że ją zobaczy. Dla obserwatora, na pierwszy rzut oka, pawilon może kojarzyć się z okiem, zaćmieniem, czy rozrastającym się organizmem. Przerażający kształt jednocześnie odpycha i zaprasza publiczność — wyjaśnia architekt.
© Sebastian Kawalec
Struktura pawilonu została wykonana przy zastosowani technologii konstrukcyjnej z polieteroeteroketonu używanego między innymi w lotnictwie, tworzą ją też rury PVC używanych do transportu wody, Przezroczystość kuli uzyskana jest z butelek PET, a wewnętrzna czarna kula wykonana jest z folii LDPE, którą pokrywa grzyb żywiący się plastikiem i stopniowo rozkładający pawilon.
część Inferno
© Sebastian Kawalec
kręgi jak w Boskiej Komedii
Trzy najniższe kondygnacje pawilonu zostały przeznaczone na Inferno, gdzie użytkownik może obserwować pesymistyczny scenariusz przyszłości. Całość jest wysypana plastikowymi śmieciami, do których prowadzą wewnętrzne schody. Piętro preznaczone jest na wystawę, fotografii przestawiających zwierzęta, które zginęły z powodu zaśmiecenia oceanów. Można tutaj również zobaczyć zdjęcia największych wysypisk śmieci znajdujących się w najbiedniejszych krajach na świecie.
część pawilonu Purgatiorio
© Sebastian Kawalec
Kolejna, środkowa część pawilonu to Purgatorio, czyli czyściec. W tej części odwiedzający stoją przed wciąż możliwym wyborem pomiędzy plastikiem, a jego zastępczymi materiałami. W umieszczonej w centrum czarnej kuli znajduje się widownia, symbolizująca bierną postawę społeczeństwa wobec kryzysu klimatycznego. Projektant zdecydował, że nie ma tutaj sceny, obserwować można tylko gości siedzących naprzeciwko. Sala ta może również służyć do projekcji filmów edukacyjnych, czy konferencji środowiskowych.
część pawilonu Paradiso
© Sebastian Kawalec
Ostatnia część to Paradiso, gdzie autor przestawił świat idealny. Niższe piętro tej to laboratoria, gdzie uprawiany jest grzyb rozkładający plastik. Wyższe piętro to sala projekcyjna, gdzie sklepienie z cienkiej folii plastikowej służy do wyświetlania filmów edukacyjnych.
drugi etap pawilonu — Purgatorio XXXI
© Sebastian Kawalec
Pawilon ma pokazywać jedynie wybór, przed którym każdy z nas stoi w obliczu kryzysu klimatycznego [...]. Według badań plastikowe odpady mogą rozkładać się od 100 do 1000 lat, dlatego pawilon po widocznej dekonstrukcji zmieni nazwę z Inferno XXI, na Purgatorio XXXI — podsumowuje Sebastian Kawalec.
