Co chcielibyśmy przekazać obcej cywilizacji, gdyby ta nagle postanowiła odwiedzić Ziemię? Z jakich osiągnięć jesteśmy dumni i jak przedstawić je za pomocą architektury? Takie pytania postawili organizatorzy konkursu Pavilion of Humanity. First contact. Paulina Grosicka, Daria Lewandowska i Sonia Szydłowska z ASP w Gdańsku, odpowiadając na zadany temat, stworzyły instalację Eye Contact Matters. Ich projekt znalazł się w finale konkursu.
Platforma Bee Breeders, wobec smutnych informacji docierających do nas codziennie — pandemia, zmiany klimatyczne, niepewna przyszłość postanowiła wnieść trochę pozytywnego nastroju organizując konkurs Pavilion of Humanity. First contact. Zadanie polegało na zaprojektowaniu miejsca, przedstawiającego osiągnięcia ludzkości, które chcielibyśmy zaprezentować w sytuacji, gdyby naszą planetę odwiedziła inna forma życia. Miejsce, a także użyte materiały budowlane były dowolne, jedyne ograniczenie stanowiło przestrzeganie podstawowych praw fizyki. Wyzwaniem była forma przekazania największych osiągnięć ludzkości poprzez architekturę.
proponowany budynek to przestrzenna instalacja architektoniczna
© Paulina Grosicka, Daria Lewandowska, Sonia Szydłowska
studentki ASP w finale konkursu
Praca konkursowa Eye Contact Matters została wykonana w II Pracowni Podstaw Projektowania Architektury Wnętrz na
ASP w Gdańsku pod kierunkiem prof. ASP dr hab. Anny Wejkowskiej-Lipskiej.
Jak o inspiracjach projektowych mówią autorki:
Człowiek jako jednostka inteligentna, na przestrzeni ewolucji nauczył się manipulacji za pomocą mowy ciała, skrywania swoich emocji oraz epatowania nimi. Jednak nasze oczy przekazują informacje, których nie jesteśmy w stanie kontrolować. Ujawniają całą prawdę o tym, co w danym momencie odczuwamy, mimo że np. staramy się tę informację skrupulatnie ukrywać. Friedrich Hebbel powiedział, że „Oczy to punkt, w którym dusza spotyka się z ciałem”. Pierwszy kontakt zawsze jest kontaktem wzrokowym, czyli tym najszczerszym, nie przekłamanym, pełnym emocji.
jak twierdzą autorki — pierwszy kontakt, jest zawsze kontaktem wzrokowym
© Paulina Grosicka, Daria Lewandowska, Sonia Szydłowska
instalacja w centrum miasta
Studentki jako miejsce na instalację wybrały miasto, uważając je za jeden z największych dorobków ludzkości, ukazującym rozwój cywilizacji. Niepozorna, prostopadłościenna bryła proponowanego obiektu z zewnątrz przypomina jeden z wielu miejskich budynków. Nie jest ona jednak kolejnym budynkiem w kwartale zabudowy miejskiej, a swobodną, przestrzenną instalacją architektoniczną składająca się z pionowych aluminiowych elementów, których nagromadzenie i ciągłość przerwana jest na linii wzroku. To właśnie ten zabieg sprawia, że jej odbiorcy mogą siebie wzajemnie obserwować. Przezierność bryły wspomaga efemeryczność przestrzeni i przygotowuje stopniowo na zbliżające się spotkanie (first contact). Punktem kulminacyjnym instalacji jest centrum, w którym znajdują się dwa półokrągłe kamienne siedziska, które mają zachęcić do zatrzymania się i podjęcia bezpośredniej konwersacji.
cetrum instalacji jest miejscem spotkania
© Paulina Grosicka, Daria Lewandowska, Sonia Szydłowska
Do centrum prowadzą dwie naprzeciwległe drogi. Podczas podążania nimi, uczestnicy mają możliwość utrzymania kontaktu wzrokowego przez cały czas. Jest to możliwe dzięki umieszczonej na poziomie wzroku szczelinie. To właśnie ten zabieg buduje napięcie i oczekiwanie na spotkanie, które jest punktem kulminacyjnym instalacji.
konstrukcja i pionowe elementy są wykonane z aluminium, które z czasem ulegnie korozji
© Paulina Grosicka, Daria Lewandowska, Sonia Szydłowska
Pionowe, płaskie elementy, jak i konstrukcja, na której są zawieszone, wykonane są z aluminium. Jego korozja i całkowity rozkład zajmują około 150 do 200 lat. Nastąpi to w wyniku zwyczajnych, biologicznych czynników zewnętrznych, dzięki czemu obiekt nie będzie stanowił zagrożeniem dla środowiska. Po upływie czasu rozkładu, kamienne centrum wciąż będzie spełniać swoją najważniejszą funkcję — miejsca spotkań.
