Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Kim chcę być jako architekt? Może lepsze byłoby pytanie, jak chciałbym wpłynąć na świat jako człowiek i jak moja praca może mi w tym pomóc. Osoba kształtująca otaczającą ludzi przestrzeń ma ogromny i realny wpływ na ich życie. Architektura może zarówno edukować, budzić emocje, jak i wpływać na planetę. Co zrobić z tą mocą i jak korzystać z niej odpowiedzialnie? Jakie są obecne problemy i potrzeby społeczeństwa i naszej planety? Te pytania prowadziły mnie przez proces wyboru tematu tego dyplomu.
aksonometria
© Martyna Adamczyk
Projekt odpowiada na aktualny problem, jakim jest kryzys klimatyczny i brak dostatecznej wiedzy na jego temat. Praca przedstawia koncepcję architektoniczną mobilnego pawilonu, którego zadaniem jest szerzenie świadomości o przyczynach i skutkach zmian klimatycznych. Pawilon ma podróżować z jednego miasta do drugiego, jako niezwykły obiekt przyciągać mieszkańców do przyjścia, zwiedzenia i zapoznania się z tematem.
rzut i przekroje
© Martyna Adamczyk
Ta nietypowa przestrzeń zbudowana jest jako konstrukcja membranowa, wykorzystująca zarówno elementy pneumatyczne, jak i namiotowe. Tego typu konstrukcja pozwala uzyskać nietypowy wygląd, łatwo ją także przetransportować i stosunkowo szybko wybudować. Obiekt jako tymczasowy pawilon nie ingeruje trwale w teren, a po spełnieniu swojej misji może być łatwo zaaranżowany do innego celu. Co więcej, główny materiał budowlany projektu — folia ETFE — w pełni podlega recyklingowi. Jeśli chodzi o samowystarczalność energetyczną, obiekt ma być zasilany systemem Organic Photovoltaics, który jest zintegrowany z folią ETFE.
By przykuć i utrzymać uwagę użytkownika, obiekt ma oddziaływać na ludzi nie tylko efektami wizualnymi, ale także dźwiękiem, zapachem i doznaniami przestrzennymi. Spotkanie z projektowanym obiektem ma być emocjonalne i oddziaływać na wszystkie zmysły.
przekrój i detale
© Martyna Adamczyk
Został on zaprojektowany jako ścieżka prowadząca przez zmiany klimatyczne rozmieszczone w czasie. Wchodzimy w przeszłość, mijamy teraźniejszość i kończymy w przyszłości. Budynek oparty jest na dwóch rodzajach pylonów, nadmuchiwanych i membranowych. Użytkownik wchodzi do wewnątrz do przestrzeni pełnej konstrukcji pneumatycznych różnej wielkości. Widzi lasy, zwierzęta, planetę różnorodną biologicznie rzutowaną na nadmuchiwane słupy; czuje zapach drzew; słyszy szelest liści i szum strumyka. Przestrzeń ta symbolizuje nietkniętą przez człowieka przyrodę i zajmuje 64 procent powierzchni strefy zwanej PRZESZŁOŚCIĄ, ponieważ na Ziemi w 1950 roku stanowiła ona 64 procent powierzchni planety. Drugi typ pylonów obejmuje pozostałe 36 procent obszaru i wskazuje na przestrzeń z ingerencją człowieka na Ziemi. Struktury te tworzą główne przejście przez strefę. W ich wnętrzu widać, jak rośnie populacja, postępuje urbanizacja i rozwija się przemysł. Idąc dalej do strefy zwanej TERAŹNIEJSZOŚĆ, użytkownik wkracza do przestrzeni, w której obszar z nadmuchiwanymi pylonami pokrywa 35 procent, a pylony membranowe 65. Obecnie pozostaje tylko 35 procent dzikiej przyrody na Ziemi. Następnie zwiedzający spotyka ogromną nadmuchiwaną bańkę — PRZYSZŁOŚĆ. Ponieważ jest ona zależna od naszych działań, trzecią strefą jest sala projekcyjna.
wizualizacja przeszłości, teraźniejszości i przyszłości
© Martyna Adamczyk
Użytkownicy wchodzą do wnętrza konstrukcji pneumatycznej i obserwują możliwe scenariusze przyszłości naszej planety oraz działania, które mogą podjąć, aby zapobiec tragedii. Umiejscowienie i forma pylonów wynika nie tylko z idei funkcjonowania obiektu, tworzą one również system konstrukcyjny niskich i wysokich punktów, umożliwiający odpowiednie naprężenia tkaniny.
wizualizacja przeszłości, teraźniejszości i przyszłości
© Martyna Adamczyk
Podsumowując: idea projektu wywodzi się z analizy aktualnych problemów i potrzeb społeczeństwa i planety. Jest odpowiedzią na stawiane autorce pytania o karierę, a przede wszystkim cele życiowe. Misją projektu jest przyciągnięcie ludzi do projektowanego obiektu, efektywne przekazanie wiedzy o aktualnym kryzysie klimatycznym oraz zminimalizowanie ingerencji w planetę podczas tworzenia i użytkowania budynku.
Martyna ADAMCZYK
Ilustracje: © Autorka
