Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Architektura”
Przedmiotem opracowania jest adaptacja parku opactwa znajdującego się w Goleto, w środkowej części Włoch w regionie Kampania, w prowincji Avellino, na pawilon sztuki z przewidzianą dodatkową funkcją muzealną.
Opactwo w Goleto jest mało popularnym zabytkiem we Włoszech, będącym „szkatułką wiary”, a zarazem miejscem głęboko symbolicznym. Teren opactwa obecnie jest porośnięty roślinnością wysoką, a sam klasztor oraz zabudowa dopełniająca zostały częściowo odrestaurowane i odbudowane po trzęsieniu ziemi w 1980 roku.
schemat idei bryły
© Kamila Lorenc-Ptasznik
Projekt wziął się z chęci kontynuowania oraz dopełnienia zabudowy klasztornej, stworzenia pewnego rodzaju dialogu między architekturą średniowieczną i barokową. Jego ideę stanowi dążenie do pokazania nowego obiektu — pawilonu — jako „odbicia lustrzanego”, dopełnienia za pomocą zjawiska awersu i rewersu.
Głównym celem projektu jest stworzenie przestrzeni nie przytłaczającej ruin, a z nimi współgrającej. Projekt ma udoskonalić i rozszerzyć usługi oraz możliwości kompleksu, zarówno dla osób odwiedzających, jak i mieszkających w okolicy. Projektowany pawilon ma stworzyć czytelne przejście z bramy wejściowej do żeńskiej strefy klasztoru przy zachowaniu jak największej części istniejącej zieleni. Pawilon wprowadza świeżość i innowacyjność na teren klasztoru, a jednocześnie kontynuuje dialog architektury. Dzięki częściowemu umieszczeniu go pod ziemią wpisuje się w istniejącą tektonikę terenu. Kształtem nawiązuje do układu działki oraz budynku klasztoru znajdującego się powyżej.
sytuacja i rzut parteru
© Kamila Lorenc-Ptasznik
Głównym założeniem projektu była próba kontynuacji i rozwoju przestrzeni adekwatnie do istniejącej zabudowy. Idea ta była realizowana za pomocą nawiązywania do już istniejących form oraz jednoczesnego wprowadzania nowych, nieinwazyjnych obiektów. Wprowadzenie odpowiedniej funkcji zapewniło możliwość rozwoju miejsca (funkcja artystyczna/edukacyjna). Nowy obiekt ma zapewnić ciągłość zabudowy.
Jednym z celów projektu było optyczne uwydatnienie istniejących budynków opactwa San Guglielmo w Goleto. Projektowany budynek stanowiłby dopełnienie formy istniejącej zabudowy z zachowaniem dominant klasztoru.
elewacje zachodnia i wschodnia
© Kamila Lorenc-Ptasznik
Terenem projektu jest wielokąt zbudowany za pomocą linii łamanej, o zbliżonym do trapezu kształcie z dłuższą podstawą przylegającą do klasztoru. Działka charakteryzuje się spadkiem terenu w kierunku bramy wejściowej (południowym). Przy każdym z narożników oraz w zachodniej części działki znajdują się cenne skupiska drzew.
Koncepcja swoją formę zewnętrzną zawdzięcza ukształtowaniu terenu, chęci zachowania istniejącej zieleni oraz odbiciu symetrycznie ścieżki prowadzącej do męskiej części klasztoru, przez co powstaje droga do żeńskiej części. Bryła została wyrównana z poziomem gruntu przy klasztorze, natomiast przy bramie wejściowej jest nieco podniesiona, co zachęca do zwiedzania. Dach został zachowany w prostokątnej płaszczyźnie, ściany utrzymujące go podcięto i zaokrąglono, co łagodzi kształt pawilonu. Materiały wykorzystane w bryle mają podkreślić lekkość i naturalność nowej architektury; wykorzystano system podwójnego szklenia, ściany szczelinowe oraz zielony dach.
wizualizacja
© Kamila Lorenc-Ptasznik
Forma wewnętrzna pawilonu jest oparta na awersie i rewersie wzoru stworzonego na podstawie rzutu klasztoru. Zostały zastosowane najbardziej wyróżniające się elementy: dziedziniec oraz mozaika w kościele. Na ich podstawie sformułowano układ ścian, kształty te stworzyły zamknięte strefy. Wykorzystując dominanty klasztoru: wieżę obronną, dzwonnice oraz drzewa znajdujące się na działce, stworzono wycięcia w pawilonie (świetliki), które oprócz naturalnego doświetlenia oraz rozmaitych efektów świetlnych zapewniają stały widok na klasztor, podkreślając jego znaczące i ciekawe elementy.
wizualizacja wnętrza
© Kamila Lorenc-Ptasznik
Pawilon został podzielony za pomocą ścieżki prowadzącej do żeńskiej części klasztoru. Po prawej stronie zaprojektowano część kulturową, po lewej — administracyjną oraz magazynową. Dzięki takiemu strefowaniu za pomocą dachu wysokość została dostosowana do funkcji, jaką pełnią dane pomieszczenia. Najniższymi pomieszczeniami są sanitariaty oraz część magazynowa, najwyższym — część wystawowa. Aby połączyć pawilon z zielenią, zagłębione elementy zostały przeszklone oraz zapewniono wyjście na dach. Część wystawy została zaplanowana pod zadaszeniem na wolnym powietrzu.
