Ideą pracy jest wprowadzenie w zmysłowy świat architektury oraz jej relacji z człowiekiem jako głównym odbiorcą. Żyjemy, jak pisał Tom Dyckhoff, w „epoce spektaklu”, w której zbyt wielką wagę przykładamy do aspektów zewnętrznych architektury, traktując ją jako estetyczny obiekt wizualny, obdartą z emocjonalności i materialności puszkę. Odrealnione budynki wykonane z surowych i zimnych materiałów nie spełniają podstawowej funkcji architektury — przestrzeni stworzonej dla człowieka i zaspokajającej jego potrzeby.
na parterze proponowanego budynku znajduje się m.in. czytelnia i biobar
© Marta Piórkowska
Głównym celem projektu sensualnej przestrzeni architektonicznej jest stworzenie budynku spełniającego siedem reguł architektury niereferencyjnej Valeria Olgiatiego, a także, poprzez odniesienie się do teorii Juhaniego Pallasmy oraz Steena Eilera Rasmussena, wprowadzenie do projektu założeń architektury zmysłowej. Percepcja formy architektonicznej przez zmysły zaczyna się od atmosfery, jaką kreuje wokół siebie budynek. Subiektywne odczucia pochodzą od klarownych pojęć proporcji, faktur oraz skali, które są wspólne dla wszystkich wspomnianych wcześniej teoretyków.
rzut parteru i piętra
© Marta Piórkowska
Od pierwszych szkiców sensualna przestrzeń architektoniczna miała być zamkniętą, monolityczną formą opartą na siatce o module kwadratu. Czystość podziałów wnętrza i zewnętrza budynku była podyktowana chęcią stworzenia harmonijnej przestrzeni, bez przytłaczającej liczby elementów architektonicznych.
Monolityczność formy miała podkreślać funkcję stymulującą umysł człowieka i dającą możliwość odpoczynku od świata przepełnionego bodźcami. Ujęcie projektu w ramach siedmiu reguł architektury Valeria Olgiatiego stanowiło najważniejsze wyzwanie, które miało na celu stworzenie milieu projektu.
przestrzeń architektoniczna przybrała formę dwukondygnacyjnego budynku znajdującego się w alpejskim otoczeniu
© Marta Piórkowska
Sensualna przestrzeń architektoniczna przybrała formę dwukondygnacyjnego budynku znajdującego się w alpejskim otoczeniu. W rzucie składa się z trzech prostokątnych modułów podzielonych na dziewięć kwadratów. Ideą towarzyszącą projektowi było stworzenie uporządkowanej przestrzeni, która będzie uzupełniała relację wnętrze–zewnętrze budynku. Użyte materiały, formy oraz paleta barw podyktowane były próbą stworzenia przestrzeni harmonizującej zmysły człowieka.
przekrój budynku
© Marta Piórkowska
Na parterze budynku znajdują się kolejno: czytelnia, część komunikacyjna z toaletami, szatniami i zapleczem oraz biobar, główna komunikacja obiektu i sala wystawiennicza. Piętro budynku składa się z sal do medytacji, tarasu oraz sali coworkingowej i pomieszczeń administracji.
jednolite kolory, wyoblone ściany i meble mają tworzyć spokojną i holistyczną aurę
© Marta Piórkowska
Projekt sensualnej przestrzeni architektonicznej wykorzystuje założenia opracowane przez teoretyków dotyczące materialności i emocjonalności budynku. Jednolite kolory, wyoblone ściany i meble mają tworzyć spokojną i holistyczną aurę. Umiejscowienie elementów w związku z linearnością pomieszczeń ma na celu stworzenie uporządkowanej przestrzeni, która uspokaja zmysły człowieka. Projekt skupia się także na odpowiedniej ilości światła, zgodnej z przeznaczeniem projektowanej przestrzeni, dlatego w salach medytacyjnych jest go nieco mniej niż w tych o funkcji usługowej.
autorka chciała stworzyć uporządkowaną przestrzeń, która będzie uzupełniała relację wnętrze–zewnętrze budynku
© Marta Piórkowska
W projekcie zastosowano także dwa rodzaje posadzki, co podkreśla jego funkcje. Przestrzenie usługowe zlokalizowane na parterze i piętrze zaakcentowane są przez szare lastryko z okręgami w ciemniejszym odcieniu. Przestrzeń wystawiennicza oraz medytacyjna to pomieszczenia monokolorowe, co podkreśla ich duchowy charakter oraz stanowi tło, nie odwracając uwagi od ich pierwotnej funkcji. Każdy element projektu stanowi uzupełnienie drugiego, każde pomieszczenie ma swój własny element charakterystyczny, ale nadal jest w zgodzie z tą samą autorską ideą, którą było spełnienie siedmiu reguł architektury niereferencyjnej Valeria Olgiatiego.
Dyplom jest publikowany w ramach konkursu Najlepszy Dyplom – Wnętrza.
Marta Piórkowska
© Autorka
