Praca zgłoszona na konkurs
„Najlepszy Dyplom Wnętrza 2022/2024”
Projekt jest propozycją rewitalizacji wnętrz budynku wrocławskiego Trzonolinowca [proj.: Andrzej Skorupa, Jacek Burzyński — przyp. red.] w duchu projektowania biofilicznego. Projektowanie to odnosi się do wszelkich działań kształtowania przestrzeni stawiających na pierwszym miejscu psychiczny i fizyczny dobrostan człowieka. Badania prowadzone w tym obszarze wskazują, że człowiek pozytywnie reaguje na bodźce płynące z natury. Życie w zurbanizowanym środowisku jest relatywnie krótkim przedziałem czasu w całym procesie ewolucji człowieka.
elewacja Trzonolinowca
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
Wybór budynku powstałego w 1967 roku wynikał z zainteresowania polskim modernizmem i chęcią zwrócenia uwagi na ten nowatorski obiekt, którego konstrukcja opiera się na trzonie i linach. Ma on jedenaście pięter, jest obiektem mieszkalnym wielorodzinnym.
rzuty parteru i pięter powtarzalnych, od 2. do 10.
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
W pracy postanowiłam zachować oryginalny podział na cztery mieszkania na każdej kondygnacji. Na pierwszym piętrze znajduje się dostępna dla wszystkich kawiarnia, a ostatnie piętro to wielofunkcyjna przestrzeń dla mieszkańców.
rzuty 1. i 11. piętra
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
W moim projekcie istotne są trzy kategorie wyróżnione przez badaczy projektowania biofilicznego, których stosowanie ma pozytywny wpływ na człowieka. Są to: natura w przestrzeni (bezpośredni z nią kontakt), naturalne analogie (wszystkie bodźce czy obiekty, które przypominają elementy środowiska naturalnego, jak nisko przetworzone materiały) oraz natura przestrzeni (na przykład układ pomieszczeń dający poczucie bezpieczeństwa).
parter, wejście do budynku
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
Jedną z ważniejszych decyzji projektowych było całkowite przeszklenie elewacji i dodanie betonowych elementów z balustradą do stropów, w których rosną trawy. Dzięki przeszkleniu oraz trawom użytkownicy mają stały kontakt z naturą. Sprawia to, że mimo mieszkania w centrum miasta, mogą poczuć się jak na łonie natury. Dodatkowo wysokie trawy mają zapewnić mieszkańcom prywatność.
W projekcie ważne są materiały wykończeniowe, takie jak tynki gliniane, rattan, fornir modyfikowany. Są to materiały kojarzące się z naturą i wywołujące kojące odczucia. Chropowate tynki gliniane mają bardzo korzystne właściwości zdrowotne. Rattan wizualnie ociepla wnętrza, jest materiałem naturalnym, do tego światło przesączające się przez jego oczka, przywołuje na myśl światło przenikające przez liście drzew. Z kolei fornir modyfikowany to materiał o naturalnym wzorze, umożliwiający użycie go na dużych powierzchniach.
Kolorystyka we wnętrzach jest stonowana. Na parterze, w którym widoczne są konstrukcyjne liny, zastosowałam płytki zbiornik wodny zasilany wodą deszczową zbieraną w budynku. Zastosowałam ponadto donice z roślinnością, które posadowione są na stropie punktowo, a wzdłuż ich całej długości biegną szklane cokoły, mające stwarzać wrażenie unoszenia się nad ziemią. Eteryczne liny mogą zwracać uwagę swoją delikatnością — obecnie są one zabetonowane i nie wyglądają tak jak pierwotnie.
parter, zbiornik z wodą
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
Lada kawiarni oraz zamknięta forma magazynu przez zastosowanie szklanych i metalowych cokołów sprawiają wrażenie unoszenia się nad ziemią. W tej przestrzeni znajdują się również zaprojektowane przeze mnie wiszące siedziska, mające być swoistym schronieniem dającym poczucie komfortu.
1. piętro, kawiarnia
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
We wnętrzach mieszkalnych ze względu na małą ilość przestrzeni zamiast balkonu zastosowano tarasowe okna, które sprawiają, że pokój dzienny może stać się zadaszonym tarasem (można je zsunąć, niwelując granicę między wnętrzem a zewnętrzem). Meble są odsunięte od ścian zewnętrznych, ich obłe formy umożliwiają delikatne rozchodzenie się światła we wnętrzu.
mieszkanie, pokój dzienny
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
Ostatnie piętro to przestrzeń wielofunkcyjna dla lokatorów. Znajduje się tam balkon z podwieszanymi fotelami, aby móc relaksować się, spoglądając na miasto, ściana obłożona jest metalową strukturą ciekawie rozpraszająca światło i kojarząca się ze wzburzoną taflą wody. Na tej kondygnacji roślinność przeniesiono w stronę trzonu.
ostatnie piętro, przestrzeń wspólna mieszkańców
© Magdalena Anzorge-Kurkowska
Budynek ma dostarczać lokatorom biofilicznych bodźców, przybliżać do natury, dawać poczucie komfortu i bezpieczeństwa.
Magdalena Anzorge-Kurkowska
Ilustracje: © Autorka
