Teren objęty opracowaniem znajduje się w miejscowości Dąbrowa w województwie wielkopolskim, od 1998 roku działa tu żwirownia. Koncepcja zagospodarowania ma na celu przywrócenie naturalnego krajobrazu po wyeksploatowaniu terenu z kruszcu budowlanego oraz wzbogacenie go o funkcje rekreacyjno‑wypoczynkowe.
założenia projektowe
Przy zagospodarowaniu terenu o powierzchni 65 hektarów wzięto pod uwagę możliwie szerokie działania rekultywacyjne odbudowujące i regulujące nadwodne skarpy, brzeg oraz dno zbiornika. Zgodnie z przyjętym wodnym kierunkiem rekultywacji w miejscu wyrobiska przewidywane jest powstanie zbiornika wodnego o powierzchni lustra wody około 35 hektarów. By przywrócić bioróżnorodność zaplanowano wprowadzenie odpowiednich gatunków fauny oraz flory, zarówno roślin wodnych, przybrzeżnych, roślinności łąkowej, jak i krzewów oraz wysokich, gęstych gatunków drzew wydzielających akustycznie teren od ruchliwej ulicy Bukowskiej.
po lewej: plan zagospodarowania terenu; po prawej: zagospodarowanie
© Aleksandra Biernacka
Głównym celem zagospodarowania była rekultywacja przy możliwym zachowaniu charakteru powstałego w trakcie wieloletniego eksploatowania terenu. Zachodnia część brzegu przewidywanego jeziora pozostanie więc w stanie sprzed rekultywacji. W tej części głównym budulcem są piasek i żwir. Wysokie na osiem do dziesięciu metrów nasypy przecięte ścieżkami pieszymi oraz drogą rowerową odcinają się od porekultywacyjnego zielonego otoczenia, wiążąc się z pozostałym terenem strukturą komunikacji.
struktura zabudowy
Kubatury mieszczące w sobie funkcje użytkowe to niezależne bryły spięte od góry płaszczyzną dachu. Od boku natomiast domknięte są szklanymi przegrodami, tak aby przy zachowaniu bezpieczeństwa oraz komfortu cieplnego możliwie otworzyć budynek na otaczający go piaskowy krajobraz.
po lewej: aksonometria bryły; po prawej: przekroje
© Aleksandra Biernacka
układ funkcjonalny
Układ funkcjonalny budynku został rozpisany na trzech kondygnacjach. Łączy je obsługująca cały budynek klatka ewakuacyjna z windą osobową. W strefie podziemnej znajduje się strefa technologiczna.
Strefa parterowa została podzielona na dwie części: publiczną, ogólnodostępną dla klientów, oraz tą dostępną jedynie dla kadry pracowniczej oraz obsługi technicznej obiektu. Dla obydwu części przewidziane zostało niezależne wejście oraz łącząca od wewnątrz strefa recepcji. Na poziomie 0 zaplanowano hol główny z ogólnodostępnymi toaletami, przedsionek wprowadzający do szatni, natryski oraz szatnie dla kobiet, mężczyzn oraz dla osób z niepełnosprawnościami, strefę kawiarnianą z zewnętrznym tarasem, a także obsługującym tę strefę zapleczem i magazynem. W drugiej części obiektu przewidziano część administracyjną i gospodarczą mieszczącą pokoje socjalne, szatnie dla pracowników, pokój kierownika, toalety z natryskami oraz pomieszczenie do składowania odpadów z niezależnym dojściem z zewnątrz.
po lewej: rzut poziomu 0; po prawej: rzut poziomu +1
© Aleksandra Biernacka
Ze względu na podporządkowanie obiektu zarówno funkcji mokrej, basenowej, jak i suchej, z salami fitness, część mieszcząca szatnie została oddzielona od natrysków prowadzących do części basenowej korytarzem umożliwiającym suche dojście z szatni do klatki schodowej prowadzącej na pierwsze piętro, gdzie znajduje się strefa sportowa.
Część basenowa wsparta jest na konstrukcji wpisanej w kubatury, mieszczą się tu sauny fińskie i parowe. Strefa ta została zlokalizowana od strony północno‑wschodniej, możliwie blisko tafli projektowanego zbiornika wodnego. Od zewnątrz przestrzeń ta otoczona jest szkłem, otwierając tę strefę na zewnętrzny krajobraz. Znajdują się tu basen solankowy, basen z wodą mineralną, płytki basen dla najmłodszych, jacuzzi oraz basen zewnętrzny, otwierający widok na taflę jeziora.
wizualizacja części basenowej
© Aleksandra Biernacka
W przestrzeni basenu przewidziane zostały tunele służące do studzenia ciała po wizycie w saunie. Wewnątrz struktury swobodnie rozmieszczonych saun oraz niecek basenowych poprowadzone zostały kładki komunikacyjne umożliwiające nadzór ratowniczy. Przy części basenowej przewidziano wyjście obsługi ratowniczej oraz pomieszczenie medyczne.
Na kondygnacji +1 mieszczą się sale fitness z magazynem oraz sala pilates wyposażona w stalową konstrukcję przeznaczoną do odkładania piłek do ćwiczeń. W ścianach zewnętrznych przewidziano szklone drzwi przesuwne, które umożliwiają korzystanie z użytkowej części dachu jako poszerzenie sali w sezonie letnim.
Na tym poziomie zaplanowano również toalety, pomieszczenie porządkowe oraz pokój trenerów z niezależną toaletą z natryskiem.
Na płaszczyźnie dachu utworzono dwie strefy funkcjonalne w formie wydzielonych barierkami tarasów: jeden przeznaczony jest dla użytkowników sal treningowych, drugi dla osób korzystających z terenów rekreacyjnych projektowanego obszaru. Całość konstrukcji dachu bazuje na projektowanym nasypie z kruszcu budowlanego i umożliwia tym samym wejście na dach bez potrzeby wchodzenia do wewnątrz obiektu.
wizualizacja
© Aleksandra Biernacka
Wejściowa część budynku została przeszklona, wpisano w nią formę łączącą przestrzennie zewnętrzne funkcje obiektu z wewnętrznymi. Od północny, w sąsiedztwie drogi rowerowej, wykonana w betonie ze szczelinami w powtarzalnym rozstawie, umożliwia mocowanie rowerów, od wewnątrz wykończona drewnem, częściowo obniżona — służy za siedziska przy wyjściu z szatni, i wyższa w części głównego wejścia — służy za ladę recepcji.
Ponieważ teren wokół obiektu ma charakter rekultywacyjny, zaprojektowano tu płytkie betonowe niecki basenowe, które mają służyć jako stawy dla roślin wodnych stosowanych do rekultywacji biologicznej projektowanego zbiornika wodnego.
wizualizacja
© Aleksandra Biernacka
W tej strefie odwiedzający Dom Temperatur od samego wejścia ma pośredni kontakt z wodą oraz roślinnością występującą na obszarze objętym opracowaniem, co przypomina o historii miejsca oraz przeprowadzonej rekultywacji przywracającej terenowi przedeksploatacyjny charakter.
Aleksandra BIERNACKA
Ilustracje: © Autorka
