18 października br., na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, odbył się wykład z cyklu „Od wizji do projektu”. O najnowszej koncepcji swojej pracowni opowiedziała Dorte Mandrup w prelekcji pod tytułem „Conditions”.
Dorte Mandrup to światowej sławy duńska architektka, założycielka międzynarodowego studia Dorte Mandrup Arkitekter [info]. Podczas spotkania w Warszawie opowiedziała słuchaczom zarówno o swojej kopenhaskiej pracowni, jak i — wpisując się w temat cyklu — zaprezentowała najnowszy projekt studia Dorte Mandrup Arkitekter, Centrum Icefjord w objętym patronatem UNESCO regionie Ilulissat na zachodnim wybrzeżu Grenlandii.
Centrum, które opowie o historii lodu i człowieka, będzie pawilonem łączącym przestrzeń wystawową z miejscem przeznaczonym dla mieszkańców, turystów oraz badaczy zmian klimatu. Budynek stanowić ma hołd dla niesamowitej, choć surowej przyrody lodowca Sermeq Kujalleq.
Podczas wydarzenia odbyła się także premiera książki laureatek konkursu TEORIA 2018, a także finałowa prezentacja zwyciężczyni Stypendium PRAKTYKA 2018.
laureatki programów Fundacji im. Stefana Kuryłowicza, od lewej: Zofia Zuchowicz, Małgorzata Neumann, Agnieszka Dąbek
© archiwum organizatorów
TEORIA 2018
Zwycięski esej Małgorzaty Neumann i Zofii Zuchowicz — „Terrain vague” w Polsce. Nieoczywisty potencjał terenów porzuconych — to fantazja o potencjale znanych wszystkim, bezużytecznych miejsc — zamkniętych fabryk, opuszczonych pegeerów czy nieczynnych dworców kolejowych. Autorki podejmują się próby ich oswojenia, jak twierdzą:
zrozumienie ich potencjału jest kluczowe dla świadomego kierowania rozwojem miasta. Jeżeli zostaną rozpoznane i odpowiednio wykorzystane, mogą zyskać walory kulturotwórcze i odgrywać ważną rolę w tworzeniu przestrzeni miejskiej.
PRAKTYKA 2018
Jury Stypendium PRAKTYKA 2018 w składzie: Aleksandra Wasilkowska, Przemo Łukasik, Dorota Szlachcic, Jakub Wacławek, Maciej Frąckowiak i Agnieszka Olędzka przyznało nagrodę Stypendium PRAKTYKA 2018 projektowi Agnieszki Dąbek pod tytułem „Oddział Warszawa”.
Autorka w swojej koncepcji proponuje odważną socjologicznie zmianę myślenia projektowego. Zamiast enklaw dla seniorów czy domów spokojnej starości autorka zadaje pytanie: „w jaki sposób aglomeracja miejska jako całość da się dostosować do nowych potrzeb?” — stwierdziła Aleksandra Wasilkowska.
