Praca zgłoszona na konkurs studencki im. Haliny Skibniewskiej – ZDROWY DOM
Cytując Franka Lloyda Wrighta: „Dzisiejszej architekturze najbardziej potrzeba tego, czego najbardziej potrzeba w życiu - integralności. Tak jak w wypadku istoty ludzkiej, integralność jest najgłębiej osadzoną jakością budynku”. Ta teza była mi szczególnie bliska przy tworzeniu przestrzeni dla mieszkańca posiadającego szczególne wymagania, który, aby się w niej swobodnie poruszać, potrzebuje ją wpierw oswoić.
pracownia
© Agnieszka Niczyporuk
Prezentowany projekt został stworzony z myślą o dwojgu użytkowników, z czego jeden jest osobą niedowidzącą. Duży nacisk położono na doznania dotykowe oraz słuchowe (echolokacja), które pomagają osobie niedowidzącej rozeznać się w topografii mieszkania. Elementem charakterystycznym, który zdeterminował wygląd architektury wnętrza była krawędź, rytm tworzony w konkretnym układzie, który zostaje odnotowany w pamięci niedowidzącego odbiorcy, stając się dla niego swoistą mapą. Dwupoziomowy penthouse mieści się na czwartym piętrze budynku. Poza funkcją mieszkalną przestrzeń posiada wydzieloną strefę roboczą tj. pracownię malarską.
ścieżka poruszania na obu kondygnacjach
© Agnieszka Niczyporuk
Faza projektowa została poprzedzona szczegółową analizą schematów przemieszczania się po obiekcie z uwzględnieniem wszelkich niezbędnych funkcji, jakie potrzebne są adresatom w bezpiecznym i komfortowym użytkowaniu mieszkania. Jej wynikiem była seria abstrakcyjnych kolaży, przeniesionych następnie do określonej przestrzeni, stanowiąca swego rodzaju scenariusz, który w kolejnych etapach prac był urealniany. W projektowaniu przestrzeni niebagatelną rolę odegrało światło, zarówno słoneczne, jak i sztuczne, które ma za zadanie nawigować użytkowników po obiekcie, akcentować poszczególne strefy, ale również tworzyć nastrój. Użyte materiały zostały wybrane nieprzypadkowo.
salon na pierwszej kondygnacji
© Agnieszka Niczyporuk
Zróżnicowana faktura ma ułatwiać odnajdywanie punktów charakterystycznych w przestrzeni, dlatego elementy porowate stosuje się wymiennie z gładkimi. Z kolei beton architektoniczny na posadzce, okładziny ze spieku kwarcowego na ścianach, zwiększają akustyczność poszczególnych stref zaś lakierowany MDF oraz stal nierdzewna wykorzystana w zabudowie, traktowana zamiennie, różnicuje przestrzeń taktylnie. Zestawiając biel z czernią na poszczególnych powierzchniach pionowych i poziomych, przełamując je dominującą czerwienią, która stanowi zarówno sygnał ostrzegawczy (użytkownik zbliża się do elementu potencjalnie niebezpiecznego - komunikacja pionowa), jak i estetyczny wyróżnik w mieszkaniu, stworzono swoistą mozaikę. Poszczególne strefy są wymykane, nie zamykane (ograniczono do minimum użycie drzwi, zrezygnowano z progów) by ułatwić poruszanie po przestrzeni. Taki zabieg pozwolił również na swobodny przepływ powietrza i wietrzenie poszczególnych pomieszczeń. Wszelkiego rodzaju zabudowa została wkomponowana w istniejącą architekturę, tak by tworzyć monolit i przeciwdziałać potykaniu się o poszczególne jej elementy.
sypialnia i schody
© Agnieszka Niczyporuk
Zaproponowana koncepcja w swojej oszczędności formalnej i kolorystycznej ma być przeciwwagą dla stereotypowego myślenia o wnętrzu dla osoby z dysfunkcją wzroku jako przestrzeni rodem z sali szpitalnej, co ma przyczyniać się do niwelowania różnic między osobami o różnej sprawności psychofizycznej.
Agnieszka Niczyporuk
Ilustracje: © Autorka
