Katarzyna Lech, studentka Politechniki Wrocławskiej poruszona problemem bezdomności wśród młodzieży, stworzyła projekt ośrodka SafeHouse. Jej pomysł zapewniający schronienie dla młodych ludzi w trudnej sytuacji, jest także przykładem wielu proekologicznych rozwiązań. Praca zdobyła wyróżnienie w międzynarodowym konkursie organizowanym przez platformę UNI.
Konkurs „The Safe House – Homes for the homeless students” był skierowany do studentów z całego świata. Jako zadanie mieli oni zaprojektować hostele dla bezdomnej młodzieży, które nie tylko zapewnią schronienie, ale także warunki do poradzenia sobie z traumami i możliwość pracy w obrębie kampusu. Proponowany ośrodek miałby stanąć w miejscowości Jackson w stanie Missisipi. Celem projektu miało być nie tylko zapewnienie tymczasowego schronienia, ale zapewnienie poczucia wspólnoty i tożsamości jednostki. Organizatorzy konkursu przytaczali statystyki, według których prawie półtora miliona uczniów szkół publicznych w Stanach Zjednoczonych w którymś momencie roku szkolnego 2017-2018 straciło dach nad głową. Powody były najróżniejsze — od uzależnienia jednego z rodziców, przez problemy finansowe spowodowane kryzysem gospodarczym, po zniszczenie domu przez huragan.
projekt studentki Politechniki Wrocławskiej otrzymał wyróżnienie
© Katarzyna Lech
Zgłoszone projekty oceniało trzyosobowe jury w składzie: David Thompson (Assembledge+), Jasmit Rangr (Rangr Studio), Kevin Daly (Kevin Daly Architects). Pośród docenionych prac znalazł się projekt The SafeHouse autorstwa Katarzyny Lech, której praca będąca jednocześnie dyplomem inżynierskim wykonanym pod kierunkiem dr hab. inż. arch Anny Bać, prof. uczelni, otrzymała wyróżnienie.
przestrzeń dla bezdomnej młodzieży
Katarzyna Lech zaprojektowała czterokondygnacyjny, modułowy budynek z zielonym dziedzińcem w miejscowości Jackson, będący bezpieczną przestrzenią dla 150 młodych osób.
SafeHouse to przestrzeń przeznaczona do użytkowania przez małoletnich bezdomnych. Celem projektowym było stworzenie miejsca, które stanie się azylem i przywróci utracone przez nastolatków poczucie bezpieczeństwa. Dodatkowo projektowany obiekt ma wpływać regenerująco na ich zdrowie psychiczne i fizyczne. Stworzona za pomocą środków architektonicznych atmosfera ma zachęcać do nawiązywania nowych znajomości oraz rozwoju osobistego — tłumaczy autorka.
obiekt jest czterokondygnacyjny i składa się z modułów
© Katarzyna Lech
Budynek łączy funkcje, które zaspakajają potrzeby użytkowników, a dodatkowo zawiera przestrzenie sprzyjające nawiązywaniu relacji z rówieśnikami, tworzeniu społeczności oraz inspirujące do rozwoju osobistego. Znajdują się tutaj zarówno strefy prywatne — jednoosobowe pokoje, jak i półpubliczne — pomieszczenia higieniczne oraz sanitarne, aneksy kuchenne, publiczne ogólnodostępne — przestrzenie tematyczne, sale nauki, ogólnodostępna jadalnia i strefy rekreacyjne w postaci wewnętrznego dziedzińca i zielonych tarasów użytkowych, ogrodu całorocznego, oraz publiczne specjalistyczne, tj. pomieszczenia służące terapii indywidualnej i grupowej oraz gabinety lekarzy specjalistycznych. Otwarty parter z jadalnią i ogrodem całorocznym stanowią miejsce integracji z lokalną społecznością oraz są to punkty zatrudnienia dorywczego mieszkańców ośrodka. Tutaj też działa pogotowie roślinne, do którego chętni mogliby oddawać swoje rośliny w celu poprawienia ich kondycji.
na terenie ośrodka działa pogotowie roślinne
© Katarzyna Lech
multiplikacja modułów
Studentka stworzyła budynek poprzez multiplikowanie modułu indywidualnego. Na parterze umieściła strefy ogólnodostępne, a trzy kolejne kondygnacje przeznaczyła tylko dla mieszkańców. Piętra mieszkalne zostały zaprojektowane jako trzy okalające wewnętrzny dziedziniec pierścienie. Znajdują się tam tzw. kapsuły mieszkalne, moduły łazienkowe, kuchenne, miejsca do nauki, odpoczynku oraz moduły tematyczne, które mają pobudzać wyobraźnię i rozwijać umiejętności.
kapsuły mieszkalne ze specjalnie zaprojektowanym meblem
© Katarzyna Lech
Kapsuły mieszkalne byłyby użytkowane przez jedną osobę. Ich wyposażenie stanowiłby wielofunkcyjny mebel z możliwością wysuwania, wsuwania i rozkładania elementów. Dzięki temu młodzi mieszkańcy, w zależności od potrzeb, mogliby dowolnie dostosowywać swoje pokoje.
rzut parteru SafeHouse
© Katarzyna Lech
W południowej części działki ośrodka autorka zaplanowała ogród z uprawami warzyw i owoców, sad, boisko do koszykówki i siatkówki oraz skatepark. Na terenie azylu znalazł się także parking ze stanowiskami do ładowania samochodów elektrycznych oraz z miejscami postojowymi dla motocykli i rowerów. Miejsca te byłyby osłonięte wiatami drewnianymi z roślinnością pnącą, aby zapobiegać przegrzewaniu się pojazdów.
„zielony budynek”
Budynek składa się z czterech użytkowych kondygnacji naziemnych, a przy tym nie jest zacieniany ani nie zacienia okolicznych zabudowań. Zaprojektowany został w nurcie architektury zrównoważonej. SafeHouse jest wykonany w technologii drewna klejonego i CLT z wykorzystanie elementów prefabrykowanych, przy użyciu materiałów dostępnych lokalnie. Większość okien jest uchylna, rozwierana lub przesuwna oraz wyposażona w nawiewniki. Architektka starała się redukować użycie światła sztucznego przez doświetlanie małymi otworami okiennymi również pomieszczeń technicznych i magazynowych. Zastosowano tutaj pompę ciepła, wentylację mechaniczną z rekuperacją oraz instalację fotowoltaiczną pozyskującą energię solarną. Obiekt wykorzystuje ciepło odpadowe z sąsiedniego budynku. Studentka przewidziała również systemy recyklingu wody szarej, magazynowanie i wykorzystanie wody deszczowej.
SafeHouse jest wykonany w technologii drewna klejonego i CLT
© Katarzyna Lech
Wszystkie przedstawione rozwiązania i pomysły miały na celu stworzenie odpowiednich warunków do życia i rozwoju małoletnich. SafeHouse powinien być przestrzenią, gdzie każdy znajdzie miejsce dla siebie, ale będzie mógł również nawiązywać relacje z innymi, a mieszkańcy poczują się w nim dumni oraz bezpieczni. Budynek jest widoczny w panoramie miasta, stojąc w opozycji do problemu „niewidzialności” bezdomnych oraz stanowi integralną częścią tkanki miejskiej, promując przy tym zrównoważone rozwiązania architektoniczne — podsumowuje Katarzyna Lech.
