28 stycznia br. zmarł profesor Waldemar Wawrzyniak, architekt, nauczyciel akademicki, współautor jednej z ikon architektury Dolnego Śląska — Obserwatorium Meteorologicznego na Śnieżce.
Waldemar Wawrzyniak urodził się na Podolu, uczył się i studiował we Wrocławiu — w 1963 roku skończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, gdzie także obronił pracę doktorską (1975). Habilitację zdobył na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej (1999).
Do najbardziej rozpoznawalnych obiektów, które współprojektował, należą wybudowane w 1974 roku słynne „Talerze” na najwyższym szczycie Karkonoszy, czyli Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce (wraz z profesorem Witoldem Lipińskim), które w ostatnich latach starał się chronić przed destrukcją, oraz zlokalizowany na wrocławskim Tarnogaju kościół Ducha Świętego (wspólnie z Jerzym Wojnarowiczem i Tadeuszem Zipserem).
szkic i archiwalne fotografie obserwatorium
© archiwum prof. Waldemara Wawrzyniaka
Od 1963 do 2020 roku pracował jako nauczyciel akademicki na Politechnice Wrocławskiej, Uniwersytecie Nauki i Technologii w Oranie w Algierii, Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego i Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Był promotorem ponad 250 dyplomów i 7 doktoratów. Zaprojektował łącznie ponad sto domów jednorodzinnych.
Autor książek „Sacrum w architekturze”, w której pochylał się nad paradygmatami kościoła Ducha Świętego we Wrocławiu oraz zrealizowanego według jego projektu Zboru Zielonoświątkowców Antiochia, i „Dom. Idea. Przestrzeń”, w której, zapytany o to, czym jest architektura, pisał:
Moim zdaniem jest to nieograniczona forma sztuki, pewnego rodzaju muzyka w rzeźbiarstwie. Zarówno architektura, jak i muzyka powinny nieść — i niosą — jakieś przesłanie… to nie może być tylko zabawa dźwiękiem, bądź zabawa formą.
Jak podkreślał w poświęconej domom publikacji, podczas pracy twórczej towarzyszyła mu myśl Alvara Aalto:
Architekt nie może zbawić świata, ale może dać dobry przykład.
