Stacja dla dwóch tysięcy astronautów została zaprojektowana jako pierwszy obiekt tego typu wysłany z planety Ziemia, który będzie gospodarzem wszystkich przyszłych misji kosmicznych oraz stacją przystankową w dalszej eksploatacji kosmosu. Została zaprojektowana jako miejsce adaptacji do życia w pozaziemskich warunkach, dostosowania ciała do funkcjonowania przy różnych siłach grawitacyjnych, a przede wszystkim jako miejsce do codziennego życia dla kolonii liczącej nawet dziesięć tysięcy osób.
wizualizacja Stacji Kosmicznej
© Filip Jakubczak
uzasadnienie podjęcia tematu
Znakomity astrofizyk Stephen Hawking w wywiadzie z 2017 roku powiedział, że ludzkość musi stać się gatunkiem pozaziemskim, jeżeli chce uniknąć samodestrukcji, dając naszej planecie sto lat do wymarcia. W tej chwili Ziemia zmaga się z wieloma problemami cywilizacyjnymi i coraz to nowszymi kataklizmami, które w przyszłości mogą przynieść jeszcze inne konsekwencje, takie jak zatrucie atmosfery czy wyczerpanie zasobów wody pitnej.
Wszyscy ludzie — a w szczególności architekci i projektanci — powinni w swoich projektach przekraczać granicę komfortu i pokazywać, jak ludzkość może poradzić sobie z nadchodzącymi problemami.
To dlatego powstał projekt rozszerzalnej Stacji Kosmicznej dla dwóch tysięcy astronautów. Obiekt, który nie jest fizycznie połączony z żadną planetą, został zaprojektowany tak, aby osiągnąć zasobową i funkcjonalną samowystarczalność — wprowadza najnowsze rozwiązania ekologiczne i technologiczne do codziennego życia mieszkańców. Stacja powinna służyć jako połowiczny obiekt na drodze do dalszej eksploatacji planet Układu Słonecznego.
model Stacji Kosmicznej i schemat rozbudowy
© Filip Jakubczak
charakterystyka obiektu
Zaproponowana stacja jest wielkoskalowym obiektem kosmicznym goszczącym stałych członków załogi. Obiekt poza funkcją mieszkalno‑badawczą może służyć jako stacja dokująca dla towarzyszących obiektów oraz stacja pośrednia przy eksploracji planet Układu Słonecznego. Dla komfortu i bezpieczeństwa życia na stację działają siły obrotowe, dające efekt sztucznej grawitacji (tak zwana siła Coriolisa).
przekrój pokazujacy działania siły Coriolisa i przekrój funkcjonalny
© Filip Jakubczak
Obiekt został tak zaprojektowany, aby dążyć do zrównoważonego rozwoju i ekspansji oraz spełniać założenia:
– zapewniać wszelkie warunki dla stałej populacji;
– wytwarzać zapasy oraz dawać możliwość ich przetwarzania;
– zapewniać system transportu ludzi, materiałów, energii;
– rozwijać działalność komercyjną, aby stworzyć współzależność między stacją a Ziemią.
lokalizacja
Obiekt zlokalizowano na geosynchronicznej orbicie pozaziemskiej, by zapewnić najlepsze możliwości transmisji danych i logistyki. Stacja jest oddalona od Ziemi o trzydzieści sześć tysięcy kilometrów (dziesięć procent odległości Ziemi od Księżyca), dzięki czemu korelacja odbywa się między Ziemią a stacją oraz stacją a Księżycem.
założenia projektowe
W obrębie stacji zapewniono warunki bytowe, przestrzenne i środowiskowe do przebywania jednocześnie kolonii dwóch tysięcy osób. Bezpieczeństwo zapewnia zewnętrzna membrana izolująca oraz wieloetapowa forma awaryjnej ewakuacji.
przekrój
© Filip Jakubczak
Wnętrze obiektu przyjmuje formę trójosiowego miasta ze zdystansowaną częścią odpowiedzialną za wegetację oraz przenoszenie głównych obciążeń. Wewnętrzne struktury mieszkalne przyjmują formę zwężających się ku dołowi „nóg”, wykorzystując możliwości konstrukcyjne organicznego druku 3D oraz zmiennych sił grawitacyjnych.
Funkcje wewnątrz „nóg” są tak rozmieszczone, aby zapewnić wszystkie formy urbanistycznych interakcji mieszańców: nieuniknioną, opcjonalną oraz społeczną. Funkcja mieszkalna została ulokowana w najniższej partii, dzięki czemu działają na nią również siły grawitacyjne podobne do ziemskich.
rzut dormitoriów (piętro 3.)
© Filip Jakubczak
konkluzja
Projekt Stacji został stworzony z uwzględnieniem najnowszych możliwości technologicznych, poszanowaniem kultury oraz ukierunkowany w stronę jej potencjalnych użytkowników, generacji Y. Użyte rozwiązania projektowe w ergonomiczny sposób zapewniają humanitarne i psychologicznie korzystne warunki do stałego zamieszkania, stwarzają możliwość istnienia stacji pośredniej przy głębszej eksploracji kosmosu oraz możliwość istnienia bazy przygotowawczej do życia w innych środowiskach pozaziemskich.
Projekt jest śmiałą prognozą życia, które może być codziennością dla wielu z nas, pchniętych w gwiazdy przez widmo globalnej katastrofy. Jak już wiele razy udowodniła nam twórczość Stanisława Lema, niektóre kosmiczne przepowiednie, spełniają się szybciej niż byśmy sądzili.
Filip JAKUBCZAK
© Autor
