Centra kultury
Centra kultury powszechnie kojarzone są w pierwszej kolejności z gmachami muzeów, teatrów, filharmonii, domów kultury i tym podobnymi. Tymczasem kultura chętnie adaptuje się również do przestrzeni o pierwotnie innym przeznaczeniu. Mowa — na przykład — o powstałym na obszarze Ekwadoru centrum kultury w starym wagonie kolejowym, zaprojektowanym przez pracownię Al Borde albo Centrum Literatury i Języka „Planeta Lem” (na razie w fazie projektu) autorstwa zespołu JEMS Architekci. Niekonwencjonalna forma, nietypowa lokalizacja czy przestrzeń eksperymentalna — to czynniki wpływające dodatnio na atrakcyjność centrów kultury, sprzyjające pozyskiwaniu kolejnych użytkowników, w tym tych nastoletnich i najmłodszych, dla których obcowanie z kulturą jest szczególnie istotne w toku ich rozwoju i socjalizacji.
Rocznik 1977, krytyk architektury, publicysta, animator działań przestrzennych. Z wykształcenia architekt (Politechnika Poznańska, 2002). Zajmuje się popularyzacją i krytyką architektury w prasie popularnej i specjalistycznej, radiu oraz telewizji, a także działaniami na rzecz naprawy miast, prowadzeniem wykładów popularyzatorskich, moderowaniem specjalistycznych dyskusji oraz spacerów architektonicznych. Współtwórca poznańskiej inicjatywy „Centrum Otwarte” zajmującej się edukacją i animacją działań w zakresie architektury i urbanistyki oraz Festiwalu Architektury Modernistycznej „Nowy Plan”. Współautor książki dla dzieci i dorosłych „Wspólne nie znaczy niczyje” oraz telewizyjnego cyklu „Księga Przestrzeni” (dwie serie). Autor i kurator wystaw architektonicznych. Dwukrotny laureat nagrody dziennikarskiej Izby Architektów RP.
