Martyna Jaworska z Wydziału Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie ma pomysł na zagospodarowanie przestrzeni pod Mostem Poniatowskiego. Jej propozycja wykorzystuje potencjał nieco zapomnianego przez warszawiaków miejsca, oferując im przestrzenie do rekreacji pośród zieleni i wody.
Prezentowany projekt był wykonany w Pracowni Architektury Krajobrazu prowadzonej przez dr. Elżbietę Myjak-Sokołowską. Zadaniem studenckim było stworzenie dowolnej koncepcji projektowej architektury krajobrazu z wykorzystaniem znajomości podstawowych zasad projektowania roślinności w przestrzeniach prywatnych, publicznych, na powierzchniach architektonicznych oraz we wnętrzach obiektów architektonicznych. Jako teren opracowania Martyna Jaworska wybrała Most Poniatowski w Warszawie.
aranżacja przestrzeni pod Mostem Poniatowskiego, przekrój
© Martyna Jaworska
Aktualnie za pomocą planowania, projektowania, przepisów, norm i standardów jakości podejmowane są działania mające na celu rewaloryzację i rewitalizację tak zwanych martwych przestrzeni, które występują w tkance miasta. Bardzo interesującym mnie przypadkiem są strefy tworzące się pod potężnymi przęsłami mostów i wiaduktów. Uważam, że mają one wielki potencjał społeczny, artystyczny, rekreacyjny, czy historyczny — mówi Martyna.
autorka wprowadziła wodospady, baseny i meble miejskie z cortenu
© Martyna Jaworska
ukryty potencjał
Jak twierdzi autorka, obszar pod wiaduktem Mostu Poniatowskiego jest podzielony i zaanektowany na nieciekawe wizualnie centrum handlowe „Arkada” oraz powstały na skutek inicjatywy lokalnej skatepark. Strefa wiaduktu granicząca z Wybrzeżem Kościuszkowskim jest w całości zajęta przez parking i otoczona zabudową mieszkalno-usługową. Obszar ten jest zazwyczaj pomijany przez mieszkańców warszawiaków, przemieszczających się w stronę bulwarów, stacji benzynowej lub pobliskiego supermarketu.
aranżacja przestrzeni pod Mostem Poniatowskiego, rzut
© Martyna Jaworska
Parking na pierwszy rzut oka stwarza wrażenie ciemnego, hałaśliwego i brudnego miejsca, wyłączonego z tkanki miejskiej. Jednak po krótkiej obserwacji można dostrzec ukrytą atrakcyjność neorenesansowej architektury i harmonię bijącą z powtarzających się łuków oraz metalowych podpór. Gdzieniegdzie dostrzegalny jest elegancki detal w postaci zdobniczych filarów, gzymsów, mozaik i stalowych elementów barierek, lamp, czy kratownic — opisuje studentka.
przestrzeń wzdłuż mostu przybrała formę woonerfu
© Martyna Jaworska
nowa funkcja społeczna
Proponowany projekt jest próbą przemiany historycznego miejsca na atrakcyjną przestrzeń tymczasowego pobytu, która będzie spełniać zapotrzebowania zarówno okolicznych mieszkańców, jak i okazjonalnych przechodniów. Inspiracją wizualną dla autorki stał się nadwiślański krajobraz meandrującej rzeki oraz sama architektura mostu. Ponadto ważnym aspektem dla projektantki było wyeliminowanie lub znaczne zmniejszenie problematycznych czynników, jakimi są ciemność, hałas i obecność spalin, a także nieprzyjemna atmosfera.
autorka zasadziła klony kuliste oraz rozplenicę japońską
© Martyna Jaworska
Plan nowej przestrzeni został zaprojektowany na bazie analizy nasłonecznienia oraz komunikacji pieszej i samochodowej. Oś założenia stanowi delikatnie wijące się przejście, otoczone przez niewielkie baseny, których tafle odbiją padające światło. Wpada do nich, spływająca po szkle woda, rozświetlona przez świetliki tunelowe.
wodospady, roślinne fontanny i woonerf
Wodospady delikatnie wytłumiają hałas ruchu ulicznego oraz urozmaicają widok. Ramę kompozycji stanowią nasadzenie rozplenicy japońskiej, potocznie nazwanej fontanną. W zachodniej części znajduje się plac otoczony toaletami publicznymi, których kształt był inspirowany łukami mostu. Otaczająca skwer ulica w projekcie studentki przybrała charakter woonerfu. Wzdłuż niego poprowadzona jest aleja klonów kulistych.
w płytach chodnikowych i basenach studentka umieściła podłużne pasy świateł
© Martyna Jaworska
Stalowe i betonowe belki mostu stały się motywem przewodnim dla mebli miejskich wykonanych z cortenu, pokrytego impregnującą. Na terenie podłużnego skweru autorka zaproponowała niewielkie place z różnorodnymi miejscami do siedzenia i fontannami.
Równie ważną częścią było stworzenie nocnego wizerunku przestrzeni pod wiaduktem. W płytach chodnikowych i basenach studentka umieściła podłużne pasy świateł. Wpadające do nich wodospady posłużyły za naturalne, pionowe latarnie. Kierunkowe oświetlenie skierowano na zdobnicze łuki i drzewa.
pomiędzy nasadzeniami traw znalazły się drobne lampy
© Martyna Jaworska
Pomiędzy nasadzeniami traw znalazły się drobne lampy, co wykreowało charakter magicznego ogrodu świateł. Powstały w ten sposób krajobraz jest płynną, jednolitą formą, przynoszącą na myśl miejską świątynię — podsumowuje autorka.
