„10 pytań do…” to cykl krótkich rozmów z architektami i architektkami, do których kierujemy tę samą pulę pytań. W dzisiejszej odsłonie miniwywiadu o najważniejszych budynkach, książkach, Hongkongu i architektkach, z którymi chciałaby projektować, odpowiedziała Natasza Minasiewicz.
Natasza Minasiewicz — architektka mieszkająca i pracująca w Hongkongu. Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej i szkoły letniej Parsons School of Design w Nowym Jorku. Koncentruje się na badaniach przestrzennych, materialnych, społecznych i historycznych w kontekście kultur i równości środowiskowej, a jej praca analityczna integruje formy budowlane, procesy, metody i narzędzia z różnych dyscyplin, tworząc przestrzenie, obiekty i strategie.
1. Architektura w trzech słowach…?
a. Środowisko.
b. Materiał.
c. Metoda.
2. Trzy najważniejsze dla Ciebie budynki…?
a. MASP w São Paulo, Brazylia, 1968, proj.: Lina Bo Bardi.
b. Ningbo Museum, Ningbo, Prowincja Zhejiang, Chiny, 2008, proj.: Wang Shu, Amateur Architecture Studio.
c. Typowy dom osadniczy z XIX wieku na wyspie Tung Ping Chau w Hongkongu, zbudowany przy użyciu metody specyficznej dla materiałów dostępnych w tym miejscu, który marzę, aby zbadać i odrestaurować.
3. Najważniejsza książka o architekturze…?
a. „Design As an Attitude” Alice Rawsthorn.
b. „Down to Earth” Bruno Latour.
c. „Sapiens” Yuval Noah Harari.
Nie bezpośrednio o architekturze jako budynkach czy miastach, ale bardzo ważne w rozumieniu obecnych wyzwań stawianych przed zawodem architekta.
4. Najbardziej inspirujące miasto i dlaczego…?
Hongkong — ponieważ wszystko dzieje się tutaj w teraźniejszości. Problemy przyszłości rozwiązuje się tu w „teraz”, co ma ogromny wpływ na tektonikę i typologię miasta, odnosi się to w sumie do Chin generalnie. Oczywiście, nie mówię tutaj o narracji poszczególnych działań i wielu nie popieram.
5. Architekt, z którym chciałabyś coś zaprojektować i dlaczego…?
Zeina Koreitem — ponieważ uważam jej metodologię pracy za fascynującą i bardzo istotną (cyfrowa manipulacja technologii oraz modelu jako proces tworzenia formy fizycznej).
Lina Bo Bardi — dla niej po prostu mogłabym pracować ze względu na jej społeczne zaangażowanie, wiązanie architektury współczesnej z wernakularną oraz promowanie kultury poprzez aktywizm i działania projektowe. Była superkobietą.
Małgorzata Kuciewicz z grupy Centrala — bo jej „amplifikacja natury” i projektowanie z naturą bardzo ze mną rezonują.
6. Rysunek odręczny czy rysunek komputerowy?
Rozumiem, że słowo rysunek sugeruje tutaj 2D, co jako koncept jest już nieadekwatne. Model 3D też jest rysunkiem komputerowym, tak samo skan 3D czy VR, a nawet wydruk 3D. Definiując ołówek czy komputer jako narzędzie do pracy, tak naprawdę dajemy mu dużą kontrolę nad ostatecznym wynikiem i na moment obecny narzędzi jest dużo więcej. Jakkolwiek, rysunek odręczny jako najprostsza forma rejestrowania myśli i komputer oraz powiązane technologie jako narzędzie do dalszej eksploracji, oraz produkcji dokumentacji.
7. Makieta czy model 3D?
Myślę, że rysunek komputerowy z poprzedniego pytania i model 3D to to samo. Bardziej niż makiety interesują mnie prototypy, zwłaszcza w kwestii detali, materiałów, sposobów aplikacji i manipulacji technologii.
8. Modernizm czy postmodernizm?
Nie jestem przekonana czy można je w sumie odseparować i czy trzeba wybrać.
9. Praca po godzinach czy sport?
Bieganie, pływanie, rower i bycie samą <3
10. Architektura czy biznes?
Architektura & Zmiany Systemowe.
Posłuchajcie koniecznie rozmowy Nataszy Minasiewicz z Łukaszem Haratem z cyklu Pobudki:
