O mieście
Miasta nie są już tak przewidywalne jak kiedyś. Są dużo bardziej złożonym tworem, powstałym z sieci licznych powiązań. W kreacji przestrzeni miejskich coraz silniej słyszalny jest głos mieszkańców — projektowanie partycypacyjne i ruchy miejskie, sprawiają, że sami użytkownicy przestrzeni mogą mieć realny wpływ na kształt środowiska, w którym żyją.
problemy miast XXI wieku
Już od ponad dziesięciu lat większość ludzkości żyje w miastach i liczba ta nadal rośnie. Migracje ludzi ze wsi do miast mają podłoże przede wszystkim ekonomiczne. Problem rozlewających się miast (urban sprawl) jest już powszechnie znany współczesnym urbanistom. Mimo że problematyka aglomeracji miejskich zdecydowanie wychodzi dziś poza ramy samych kwestii architektonicznych czy urbanistycznych, projektanci starają się przyjść z pomocą ze strony dobrze zaprojektowanego środowiska do życia. Pojawiają się idee mające uzdrowić miasta XXI wieku. Miasta przyszłości powinny być przede wszystkim odporne na różnego rodzaju kryzysy (resilient), kompaktowe, zielone. Innowacje miejskie mają odpowiadać na realne problemy mieszkańców. Głośna idea smart city, zakładająca miasta inteligentne, które z pomocą komputera mogą przeanalizować dużo więcej zmiennych, jest nadal szeroko dyskutowana, bowiem niesie ze sobą pewne ryzyko rozmytej odpowiedzialności. W wielu kwestiach, takich jak smog, analiza komputerowa przewietrzania miast, może jednak przynieść sporo korzyści, jak chociażby wprowadzenie zielonych korytarzy.
ludzka skala miast
Po konstruktywnej krytyce miast amerykańskich dokonanej przez Jane Jacobs i ideach Nowego Urbanizmu płynących ze Stanów Zjednoczonych, w Europie ogniskuje idea „miast dla ludzi”, głoszona przez duńskiego urbanistę — Jana Gehla. Duński specjalista od spraw beznadziejnych wprowadza do dyskursu o mieście nowe podejście — powrót w projektowaniu do skali człowieka. Jest to możliwe głównie poprzez liczne interwencje miejskie jak: wprowadzenie transportu rowerowego, koniec z uprzywilejowaną pozycją samochodów, ulice piesze. Zyskuje na tym plac miejski jako główne miejsce spotkań w mieście. Rewitalizacja przestrzeni zdegradowanych to jedno z podstawowych zadań odbudowy współczesnych miast. Flagowym przykładem takiego działania jest High Line Park w Nowym Jorku. Transformacja opuszczonego wiaduktu kolejowego w park, niejako zawieszony ponad ulicami, daje nie tylko oddech od tętniącego życiem Manhattanu, ale pokazuje, że oddolna inicjatywa okolicznych mieszkańców jest w stanie mieć realny wpływ na kształt miasta.
Katarzyna Jagodzińska jest adiunktem w Instytucie Europeistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz główną specjalistką w Instytucie Dziedzictwa Europejskiego w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie. Ukończyła historię sztuki oraz dziennikarstwo i komunikację społeczną na UJ. Doktorat obroniła z muzeologii. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu studiów muzealnych i dziedzictwa kulturowego. Autorka książek „Czas muzeów w Europie Środkowej. Muzea i centra sztuki współczesnej (1989–2014)” (Kraków, 2014), „Art Museums in Australia” (Kraków, 2017), „Nowe miejsca nowej sztuki w Europie Środkowej” (Kraków, 2019), „Museums and Centers of Contemporary Art in Central Europe” (Routledge) oraz licznych artykułów z zakresu muzeologii i sztuki. Współredaktorka tomów „The Limits of Heritage, 2nd Heritage Forum of Central Europe” (wspólnie z Jackiem Purchlą, Kraków, 2015) oraz „Potencjał dziedzictwa. Społeczno-gospodarcze przykłady z Europy Środkowej” (wspólnie z Joanną Sanetrą-Szeligą, Kraków, 2017). Stypendystka University of Melbourne (2014/2015) i University of Cambridge (2013). W latach 2010–2016 redaktorka lokalna międzynarodowego czasopisma z zakresu historii sztuki „RIHA Journal”. Zafascynowana poprzemysłową architekturą i jej współczesnym odczytywaniem, sztuką Prerafaelitów i Australią.
