Designerski projekt elementów wydzielających przestrzeń to alternatywa do obecnych na rynku rozwiązań, skupiających się w większości na podziale i dekoracji wnętrz. Praca Michała Dubanika z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki, w subtelny sposób, za pomocą prostych, naturalnych materiałów kreuje estetyczny podział, wszędzie tam gdzie jest on potrzebny.
Michał Dubanik postanowił stworzyć projekt specjalnych elementów wydzielających przestrzeń, które można stosować w wielu pomieszczeniach, wprowadzając ich podział. Proponowany obiekt dzieli przestrzeń również w sposób symboliczny, a to dzięki swojej przezierności oraz możliwości przekształcania. Podstawą są stalowe linki, na których autor zamocował ruchome elementy — paski z filcu technicznego. Można je przesuwać w górę lub w dół, tworząc pełne płaszczyzny lub ażurowe kompozycje. Powstaje efekt rysunku w przestrzeni, będący alternatywą do obecnych na rynku rozwiązań, skupiających się w większości przypadków na podział i dekoracje.
obiekt wykonany jest z prostych materiałów: stalowych linek i filcu
© Michał Dubanik
Temat przestrzeni jest zagadnieniem niezwykle pojemnym, które można badać i rozwiązywać na wiele różnych sposobów. Pomimo ciągłej, artystycznej i projektowej eksploatacji nadal pozostaje niewyczerpany. Według Immanuela Kanta przestrzeń jest wyobrażeniem koniecznym. Nie można nie tyle usunąć jej z myśli co w ogóle wyobrazić sobie jej braku. Niezależnie od miejsca, w jakim się znajdujemy i naszego stanu emocjonalnego przestrzeń zawsze będzie nam towarzyszyć, będzie nieustająco obecna. Jesteśmy z nią w ciągłej, czasem nieświadomej relacji, czy tego chcemy, czy nie. Człowiek sam buduje przestrzeń wokół siebie i w pewnym stopniu sam jest za nią odpowiedzialny. Chodzi tu szczególnie o miejsca, w których przebywamy najczęściej takie jak dom, praca, ogród itd. [...]. W przyrodzie obserwujemy, jak organizmy dostosowują się do przestrzeni która je otacza, szukając w niej schronienia poprzez kamuflaż czy ekspozycję. Podobnie człowiek, przez swój strój czy swój dom. Nasz mózg podpowiada, kiedy czujemy się bezpieczni bądź nie. Człowiek wchodzi w relację z każdym przedmiotem. Zważając na to, że w tym momencie prawie każdy ma przy sobie telefon widzimy jaki, jest wpływ przedmiotów na nasze życie. Często nie mając niczego przy sobie, czujemy niepokój i chcemy ciągle otaczać się przedmiotami. Bez nich czasami czujemy się „nago”. Przyzwyczajamy się do nich i oczekujemy by one przystosowywały się do nas — tłumaczy Michał Dubanik.
przy tworzeniu kształtu, głównym aspektem była możliwość modyfikacji obiektu
© Michał Dubanik
Pracując nad projektem, autor wyznaczył punkty wokół których budował koncepcję: użytkownik sam decyduje, gdzie obiekt będzie używany; użytkownik może manipulować jednym lub kilkoma elementami, oddziaływanie na zmysły ma duże znaczenie, obiekt może odzwierciedlać emocje użytkownika, oraz pytanie: czy potrzebny jest jeden element, czy zestaw elementów?
Jednym z pierwszych problemów, jaki projektant musiał rozwiązać, było określenie miejsca użytkowania — czy ma być to dom, biuro lub przestrzeń otwarta. Przy kreowaniu kształtu, głównym aspektem była możliwość modyfikacji obiektu, subiektywnego odczucia izolacji oraz estetycznego wyrazu. Powstały lewitujący w przestrzeni obiekt, wykonany ze stalowych linek i filcu ma spory potencjał artystyczny, a jego użytkownik zachęcany jest do tworzenia kreatywnych układów. Nie tylko sam, ale również z innymi, co wspomaga integrację i kreatywność.
użytkownicy mają wpływ na kształt i zagęszczenie formy
© Michał Dubanik
Dobrawa Bies: Jakie były główne inspiracje projektowe?
Michał Dubanik: Głównymi inspiracjami projektowymi stały się zabiegi artystyczne i projektowe, które w swoim zamysle dotykały pojęcia przestrzeni. Badały przestrzeń lub po prostu ją kreowały. Nie za pomocą ścian czy innych płyt, które ją stworzą, lecz budulców subiektywnych — na przykład światła. Ważna była próba zbadania, w którym momencie człowiek poczuje podział przestrzeni. Fizyczną inspiracją była działalność studia STUDIO COPE/ARNOLD. Ich fotografie badające różne materie, to jak one wyglądały i co tworzyły, napędzały mnie do stworzenia również podobnego efektu w moim projekcie.
Dobrawa: Z czego została wykonana praca i jak dobór materiałów wpłynął na jej wygląd?
Michał: Praca została wykonana z prasowanej wełny (potocznie nazywanej filcem) oraz stalowych linek. W prototypie, który stanowił wycinek projektu, musiałem dodać drewniane listwy aby móc pokazać zasadę działania. Chciałem tak naprawdę, by element wełny lewitowały w przestrzeni. Pasy wełny na napiętej lince zatrzymuyją się w miejcu, w którym chcemy i tworzą wspaniały efekt wizualny.
projekt umożliwia subiektywne odseparowanie przestrzeni
© Michał Dubanik
Dobrawa: Jak „działa” projekt i jakie może mieć zastosowania?
Michał: Projekt umożliwia subiektywne odseparowanie przestrzeni — widzimy, co się dzieje poza obiektem. Zagęszczenie obiektów na wysokości wzroku zasłania użytkownika oraz to co jest za nim. Dzięki projektowi możemy wykreować pewien rysunek w przestrzeni — uspokajający efekt wizualny. Mój pomysł można zastosować w wielu pomieszczeniach, gdzie podział przestrzeni nie powinien być aż tak znaczny — w biurach typu open space, czy w mieszkaniach.
Dobrawa: Czy uważa Pan, że dobry design może przyczynić się do zmiany życia jego odbiorców?
Michał: Dobry design przyczynia się do zmiany życia. Gdzie się nie popatrzymy i czego nie dotykamy, jest designem. Ludzie wybierają rzeczy. Ich zmysły i emocje decydują o tym, czego potrzebują. Dobry design powinien oddziaływać na zmysły i emocje, aby użytkownik mógł doświadczać czegoś nowego lub miał zdolność refleksji.
Dobrawa: Dziękuję za rozmowę.
