Centra kultury
Centra kultury powszechnie kojarzone są w pierwszej kolejności z gmachami muzeów, teatrów, filharmonii, domów kultury i tym podobnymi. Tymczasem kultura chętnie adaptuje się również do przestrzeni o pierwotnie innym przeznaczeniu. Mowa — na przykład — o powstałym na obszarze Ekwadoru centrum kultury w starym wagonie kolejowym, zaprojektowanym przez pracownię Al Borde albo Centrum Literatury i Języka „Planeta Lem” (na razie w fazie projektu) autorstwa zespołu JEMS Architekci. Niekonwencjonalna forma, nietypowa lokalizacja czy przestrzeń eksperymentalna — to czynniki wpływające dodatnio na atrakcyjność centrów kultury, sprzyjające pozyskiwaniu kolejnych użytkowników, w tym tych nastoletnich i najmłodszych, dla których obcowanie z kulturą jest szczególnie istotne w toku ich rozwoju i socjalizacji.
Kierownik działu projektów zewnętrznych i wystaw w Narodowym Instytucie Architektury i Urbanistyki. Współzałożyciel krakowskiego stowarzyszenia Przestrzeń-Ludzie-Miasto i członek rady Fundacji Instytut Architektury. Brał udział w przygotowaniu wystaw (m.in. „Za-mieszkanie 2012. Miasto ogrodów, miasto ogrodzeń”, „Figury niemożliwe” - Pawilon Polski na 14. Biennale Architektury w Wenecji, „Transformacja. Przestrzenie wolności", „Tożsamość. 100 lat polskiej architektury”) i projektów edukacyjnych, koordynator projektów Krakowski Szlak Modernizmu i Pomoszlaku. Architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, stypendysta rządu francuskiego na Ecole Nationale Supérieure d’Architecture de Paris-Belleville. Studiował także w Amsterdamie i Kopenhadze.
[fot. Grzegorz Karkoszka / Exercising modernity]
