Wyróżnienie (ex aequo)

kategoria: dyplomowa praca projektowa
5 000 zł

autorka
Natalia Torbiarczyk

tytuł
„Sąsiedztwo skraju: przestrzenie pomiędzy miastem a wsią, Wrocław”

uczelnia
Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej

promotorka
dr Ada Kwiatkowska

opinia jury

Jury Konkursu przyznało to wyróżnienie za podjęcie i interesujące rozwiązanie tematu zagospodarowania przykładowych przestrzeni stref podmiejskich Wrocławia jako problemu niekontrolowanej zabudowy tych obszarów, skutkującej chaosem przestrzennym i rozlewaniem się zabudowy obszarów miejskich.

Zabudowa obrzeży miast i terenów wiejskich położonych w rejonie granic struktur miejskich jest istotnym problemem wizerunkowym dla każdego miasta naszego kraju.

Pozostająca nieomal poza kontrolą działalność inwestycyjna w sferze indywidualnego budownictwa jednorodzinnego, skutkuje powstawaniem zespołów zabudowy o strukturze niezgodnej z poczuciem ładu przestrzennego, a profil społeczny ich mieszkańców, dowodzi braku możliwości tworzenia wspólnotowego charakteru zamieszkujących je społeczności. Przedmieścia miast, będące dla każdego odwiedzającego ich wizytówką, domagają się postrzegania ich jako ważnego elementu budowania wyrazistego charakteru struktur miejskich, mają zatem znaczenie tożsamościowe. Wyróżniony projekt zależności te nie tylko zauważa, ale co istotne, jest propozycją tworzenia zespołów zabudowy indywidualnej, które mogą być uznane za modelowe rozwiązanie osady sąsiedzkiej, funkcjonującej w oparciu o zasadę wspólnotowości mieszkańców.

Dzięki zaproponowanym rozwiązaniom Autorka chroniąc zastane konteksty: kulturowy, społeczny i krajobrazowy, przeprowadza swego rodzaju eksperyment funkcjonalno-przestrzenny. Czerpiąc jego przesłanki ze zwartej zabudowy miejskiej i odpowiednio z otwartego charakteru struktur zabudowy wiejskiej oraz wprowadzając niezwykle zróżnicowaną konfigurację społeczności osady, osiąga cel jakim jest wartościowa oferta zamieszkiwania w zespole zabudowy o jednoznacznie i dobrze skomponowanej strukturze przestrzennej, podbudowanej wyrazistym charakterem architektury zespołu. A dzięki zaproponowanej koncepcji programowej – mieszkań dla różnej wielkości struktur rodzinnych – od lokali dla singli, po te dla rodzin wielodzietnych – prawidłowo odpowiada na potrzebę poszukiwania wspólnotowego ze społecznego punktu widzenia charakteru zespołu.

Dodatkowym, ale równocześnie istotnym walorem pracy jest jakość proponowanych rozwiązań architektonicznych. Te poprzez swą wyrazistość, ale i lapidarność oraz świadome wykorzystanie naturalnych lub pochodzących z recyklingu materiałów budowlanych, stanowią przykład możliwości osiągania istotnych wartości architektonicznych w warunkach inwestycji niskobudżetowych.

Projekt jest dobrym przykładem rozwiązania zespołu mogącego zaspokoić zauważalną obecnie potrzebę „ucieczki” z miasta do przestrzeni zachowującej jego walor socjalny i funkcjonalny, ale oferującej równocześnie możliwość czerpania pożytków z bycia blisko naturalnego krajobrazu.