Nagroda Specjalna Rektora UAP 41. edycji Konkursu im. Marii Dokowicz
w kategorii artystycznej,
Nagroda Rozwoju Miasta Poznania
autorka
Aleksandra Dunaj
kierunek
Malarstwo
projekt
„Negatyw i cień. Pojęcie, zastosowanie i funkcja negatywu w twórczości:
Williama Kentrige'a, Carlosa Amoralesa i Kary Walker”
promotor
dr hab. Dominik Lejman, prof. UAP
opis autorski
Głównym założeniem, które legło u podstaw powstania tego cyklu, była próba zbudowania integralnej i spójnej znaczeniowo narracji malarskiej przy pomocy (pozornie) nieprzystających do siebie środków formalnych. Środków opierających swoje działanie na przeciwstawnych jakościowo właściwościach, budujących znaczeniową głębię rozpostartą pomiędzy ambiwalentnymi tendencjami, takimi jak ostrość-nieostrość, głębia-wypłaszczenie, kolor-walor, negatyw-pozytyw. Nie ukrywam, że jednym z powodów zestawienia ich w jednym planie była chęć zbudowania napięcia lub nawet całej siatki napięć pozwalających odnieść się w interpretacyjnej warstwie moich prac do pojęć natury bardziej ogólnej. I choć nie chcę rozstrzygać tu, czy pojęciami tymi są życie lub śmierć, prawda czy fałsz, miłość lub nienawiść, życzyłabym sobie, aby to właśnie tak spolaryzowane opozycje stanowiły osnowę dla narracyjnej warstwy moich obrazów. Jednym z zastosowanych przeze mnie zabiegów formalnych, który, jak sądzę, napięcia takie potęguje, jest celowe zacieranie kształtów przedstawień sprawiające w niektórych wypadkach wrażenie zanikania części kompozycji, przy jednoczesnym wyostrzeniu pierwszoplanowego rysunku starającego się już tym razem dosłownie imitować głębię skierowaną z „wnętrza” obrazu prostopadle w stronę widza. Jest to również pewnego rodzaju test. Sprawdzam w ten sposób możliwości, jakie wynikają z zestawiania w jednym planie mimetycznych i niemimetycznych środków wyrazu. Tych opierających się na różnicach w ostrości z tymi skondensowanymi do funkcji graficznego znaku. Kolejnym elementem strategii, mającym w konsekwencji wpłynąć na „potoczystość opowieści” jest sposób ekspozycji prac, uwzględniający również obszar znajdujący się poza kadrem. Postanowiłam bowiem połączyć płótna i kartony siecią linii, które w moim zamyśle mogą sprawiać wrażenie mapy z zaznaczonymi szlakami, zaś ilość i różnice pomiędzy wielkością przedstawień zintensyfikować powinny rytm mojej narracji.
