Nagroda Główna
kategoria
PRZESTRZEŃ PUBLICZNA
autor
Maciej Siuda Pracownia, inwestor: Urząd Dzielnicy Ursynów m.st. Warszawy
projekt
Szkoła Podstawowa nr 399 wraz z zespołem przedszkolnym w Warszawie z pracami Moniki Sosnowskiej i Katarzyny Przezwańskiej
opis autorski
Budynek został zorganizowany wokół dwóch wewnętrznych dziedzińców. Zielone podwórka otoczone klasami, z których bezpośrednio wychodzi się na zewnątrz, pozwalają na poruszanie się po całej przestrzeni bez konieczności powrotu po własnych śladach. Bryła tarasowo obniża się w kierunku Lasu Kabackiego podkreślając otwarcie na lokalny kontekst. Proces projektowy był holistyczny: decyzje budowlane zostały w pełni zintegrowane z działaniami krajobrazowymi i artystycznymi.
Projekt od wczesnego etapu powstawał we współpracy z artystkami Moniką Sosnowską i Katarzyną Przezwańską, co pozwoliło na wkomponowanie prac artystycznych jako integralnych części budynku. Sosnowska kontynuuje charakterystyczną dla jej twórczości pracę z dekonstrukcją elementów architektury. Używa do tego poręczy schodów prowadzących na dach przedszkola oraz barierki wzdłuż szkolnego tarasu. Artystka przeciąga i wygina konstrukcje obu poręczy na elewacjach, łącząc ze sobą bryły wchodzące w skład kompleksu. Przezwańska pracując na makiecie budynku i analizując lokalne otoczenie przyrodnicze opracowała kolory i strukturę elewacji oraz wnętrz m.in. posadzki, framugi, meble stołówki, fugi łazienkowe czy linie boisk na sali gimnastycznej. W efekcie powstały prace, które współtworzą atmosferę i materialność budynku będąc jego nierozerwalną częścią, a nie dekoracyjnym dodatkiem.
uzasadnienie jury
Najlepszą przestrzenią publiczną, w której obserwować można związki między architekturą a sztuką, jest przestrzeń edukacji. Jeżeli w dodatku to przestrzeń, w której kształtuje się charaktery młodego pokolenia, które od najmłodszych lat rozwija się i dorasta w otoczeniu wysokiej próby architektury i sztuki, której nie trzeba szukać w wybitnych galeriach, czy muzeach sztuki nowoczesnej, lecz jest na wyciągnięcie ręki, to taka przestrzeń staje się w dodatku przestrzenią przyszłości.