Małgorzata TOMCZAK
szklane domy
Szkło jest jednym z najciekawszych materiałów wykorzystywanych w architekturze. Jest synonimem nowoczesności i postępu w tradycji budowlanej.
Budynek wykorzystujący szkło na elewacjach ulega swoistej dematerializacji — znika, stając się jednocześnie lustrem, w którym przegląda się otoczenie. Z jednej więc strony odbija się w nim ulica i całe dynamiczne życie miejskie, a z drugiej poprzez szklane, transparentne fasady możemy zajrzeć do wnętrza budynku. Podglądamy to, co najczęściej w innych technologiach elewacyjnych jest ukryte. Szklana fasada odsłania przed widzem cały spektakl wydarzeń, które mają miejsce we wnętrzu budynku, wciągając jednocześnie ów świat zewnętrzny do środka. Ta dwoista natura szklanych ścian, które z jednej strony stanowią miejski ekran, a z drugiej wciągają obserwatora do wnętrza, powoduje, że szklane domy tak nas zachwycają i intrygują. Lubimy się w nich przeglądać, lubimy podpatrywać, co dzieje się w ich wnętrzach. I niezależnie od gry, którą prowadzą z przechodniem czy użytkownikiem, stają się ciekawym akcentem urbanistycznym. Trudno doszukać się budynku ze szkła, który źle działa w przestrzeni. Szklane domy sprawdzają się zarówno jako wieżowce, budynki publiczne, jak i domy jednorodzinne.
I właśnie to w niniejszym wydaniu A&B staramy się naszym Czytelnikom przekazać.
