kultura+
W marcowym numerze „Kultura+” przyglądamy się centrom kultury — wyjątkowym obiektom użyteczności publicznej, które zazwyczaj łączą w sobie kilka funkcji. Tego typu realizacje często powstają na uboczu, w mniejszych ośrodkach miejskich lub peryferyjnych dzielnicach, gdzie dostęp do oferty kulturalnej był do tej pory ograniczony brakiem odpowiedniej infrastruktury. Z ich realizacją łączą się często spore ambicje, by stworzyć obiekt wyjątkowy. Tego typu inwestycje stają się ikonami miejscowej architektury i nowym ośrodkiem życia lokalnej społeczności.
Wielozadaniowość to cecha naczelna centrów kultury. Muszą one pomieścić pod jednym dachem kilka funkcji kierowanych do różnych grup odbiorców, a zatem zaspakajać potrzeby użytkowników o zróżnicowanych wymaganiach. Szkoła tańca dzieląca przestrzeń z posterunkiem policji? Sala koncertowa ulokowana w samym centrum kompleksu sportowo-rekreacyjnego? To tylko dwa przykłady ekstrawaganckiego mariażu funkcji.
W wybranych do numeru realizacjach pozytywnie zaskakuje dbałość o kształtowanie przestrzeni publicznej wokół obiektu — staje się ona dodatkową atrakcją dla użytkowników instytucji. Szczególnie cenne jest to w przypadku realizacji ulokowanych w dzielnicach pozbawionych terenów zielonych — meksykańskiej Kinotece autorstwa Rojkind Arquitectos oraz Centrum Edukacyjno-Kulturalnym w Bytomiu, projektu medusa group. Z kolei dwie ulokowane w holenderskich miastach realizacje — centrum kultury Rozet i centrum muzyki popularnej Poppodium wyraźnie otwierają się na otoczenie i wciągają do swego wnętrza życie ulicy.
Wszystkie te centra kultury ofiarują wartość dodaną. Rewitalizują swe sąsiedztwo zarówno na poziomie architektury oraz urbanistyki miasta, jak i za pomocą oferty kulturalnej kierowanej do mieszkańców.
Beata Seweryn
