Już jutro startuje 10. edycja Dolnośląskiego Festiwalu Architektury we Wrocławiu pod hasłem „Miasto solidarne”. Kuratorki tegorocznej odsłony — Barbara Nawrocka i Dominika Wilczyńska z Miastopracowni — zaprosiły na wydarzenie Tatianę Bilbao, pochodzącą z Meksyku architektkę i wykładowczynię, która w swoich projektach szczególnie dba o ich przyszłych użytkowników i użytkowniczki. Wykład Tatiany Bilbao odbędzie się 18 listopada o godzinie 18.00 w Muzeum Architektury we Wrocławiu.
O to, czym dla Tatiany Bilbao jest solidarność, zapytała w rozmowie Karolina Częczek, architektka z pracowni Only If. Fragment tej rozmowy znajdziecie poniżej, a całą przeczytacie już w grudniowym wydaniu A&B.
Karolina Częczek: [...] Czym dla Ciebie jest solidarność i jak przekłada się ona na aspekty przestrzenne?
Tatiana Bilbao: Solidarność to bardzo pojemne słowo. Ja chciałabym przede wszystkim podkreślić solidarność z innymi ludźmi. Nikt z nas nie jest autonomiczną istotą i potrzebujemy innych, aby wchodzić z nimi w relacje, uzyskać wsparcie i troskę. Niestety coraz częściej w naszym codziennym życiu bardziej polegamy na kapitale finansowym niż społecznym. To ogromny problem, ponieważ nie każdy z nas jest jednostką produktywną i nie każdy jest w stanie zadbać o siebie. Opierając się nadmiernie na aspektach ekonomicznych, tracimy istotę życia, jaką jest bliskość i obecność drugiego człowieka. Jako istoty ludzkie potrzebujemy przestrzeni do tworzenia i wprowadzania w życie aktów solidarności. Myślę, że wymazaliśmy z naszej kultury wiele przestrzeni i społeczności, które temu służyły. Na przykład tradycyjna produkcja rolna opierała się na systemie współzależności i równowagi pomiędzy ludźmi, przestrzenią i środowiskiem naturalnym. Obecnie produkcja żywności jest całkowicie uprzemysłowiona i zoptymalizowana, nie bazuje na tych zależnościach. Nie proponuję oczywiście powrotu do społeczeństwa agrarnego, ale jest to przykład systemu społeczno-przestrzennego, który został wypracowany dzięki współpracy i solidarności wśród ludzi. Jak dzisiaj możemy tworzyć solidarne systemy na bazie współczesnych potrzeb? Ciekawym przykładem są publiczne pralnie, które były bardzo powszechne do pierwszej połowy XX wieku. W wielu miejscach były to przestrzenie, w których ludzie (zazwyczaj kobiety) wykonując pracę domową, tworzyli sieci opieki i wsparcia oraz dzielili się innymi zasobami społecznymi i materialnymi. Były one absolutnie niezbędne, szczególnie dla tych, których mieli do nich ograniczony dostęp. Dzisiaj w najbardziej rozwiniętych częściach świata przestaliśmy publicznie prać ubrania, co może być metaforą dla społeczeństwa, które nie ujawnia swoich słabości i potrzeb. Bez tego, bardzo ciężko budować solidarność.
Rozmowę z kuratorkami DOFA i program festiwalu znajdziecie tutaj.
