Wideorozmowa z dr Glorią Pérez Álvarez-Quiñones
Do 17 maja br. w Instytucie Cervantesa w Krakowie trwa wystawa „Zamieszkiwanie różnorodności. Tradycyjna architektura w Hiszpanii: przykład zrównoważonego rozwoju”, której towarzyszy cykl wykładów Hiszpańska architektura kobiet. Podczas jednego ze spotkań o wykorzystywaniu energii słonecznej w tradycyjnej i współczesnej architekturze hiszpańskiej opowiadała dr Gloria Pérez Álvarez-Quiñones, badaczka z madryckiego Instytutu Eduardo Torroja zajmująca się rozwojem zrównoważonych materiałów budowlanych.
prezentacja dr Glorii Pérez Álvarez-Quiñones
© Instytut Cervantesa w Krakowie
Alarmujące dane dotyczące wpływu sektora budowlanego na klimat sprawiają, że zauważyć można powrót do architektury wernakularnej, czyli zakorzenionej w lokalnej tradycji budownictwa, dostosowanej do klimatu, kultury i warunków miejsca, w którym powstaje.
Jednym z naturalnych czynników, jaki należy brać pod uwagę w procesie projektowym, jest energia słoneczna — nie tylko poprzez odpowiednie ustawienie budynków względem stron świata, ale także wykorzystywanie adekwatnych materiałów — zwłaszcza na elewacjach, dachach czy zewnętrznych nawierzchniach — które optymalizują zarządzanie tą naturalną energią. W tradycyjnej architekturze odpowiedzią był kolor — ciemne powierzchnie pochłaniały promieniowanie, a grube mury przekazywały akumulowane ciepło do wnętrz lub jasne wykończenia, które skutecznie odbijały promieniowanie słoneczne, zapobiegając jego absorpcji i przegrzaniu obiektu. Dziś na bazie tych tradycyjnych rozwiązań powstają nowoczesne materiały, takie jak tak zwane zimne farby w różnych kolorach, których wysoki współczynnik odbicia podczerwieni zmniejsza przegrzanie obiektów czy materiały zmieniające kolor (stają się białe, gdy jest ciepło, a ciemne, gdy robi się zimno).
Popularnym w Hiszpanii sposobem wspierania pasywnego pozyskiwania energii jest ściana Trombe'a, w której pomalowana z zewnątrz na czarno ściana akumulacyjna (z wlotem na górze i wylotem na dole) poprzedzona jest komorą, w której nagrzewa się powietrze i szybą, przez którą przechodzi promieniowanie słoneczne. Promieniowanie absorbowane przez czarną powierzchnie ściany powoduje wzrost temperatury w komorze, a nagrzane powietrze wlatuje do pomieszczenia przez górny kanał. Chłodniejsze powietrze wylatuje z pomieszczenia poprzez kanał dolny i ogrzane w komorze wraca górą do wnętrza.
ściana Trombe’a: 1 – letnie promienie słoneczne, 2 – zimowe promienie słoneczne, 3 – dach, 4 – szyba, 5 – komora, gdzie nagrzewa się powietrze, 6 – ściana akumulacyjna pomalowana z zewnątrz na czarno, 7 – wlot nagrzanego powietrza do pomieszczenia, 8 – wylot schłodzonego powietrza z pomieszczenia, 9 – pomieszczenie, 10 – ściany izolacyjne
il. Zielu20 | Wikimedia Commons © CC BY-SA 3.0
Gloria Pérez Álvarez-Quiñones, gościni Instytutu Cervantesa w Krakowie, pracuje na co dzień nad rozwojem materiałów budowlanych na bazie cementu o zaawansowanych funkcjach optycznych, zajmuje się także termooptyczną charakterystyką materiałów budowlanych w celu poprawy zrównoważonego rozwoju budynków i miast, o czym opowiedziała nam w krótkiej rozmowie:
Czego w kwestii zarządzania energią słoneczną możemy dzisiaj nauczyć się z technik stosowanych w tradycyjnej architekturze hiszpańskiej?
Jakie materiały mają szansę przyczynić się do tworzenia bardziej zróżnicowanego i zrównoważonego budownictwa?
Jakie znaczenie dla zrównoważonego budownictwa ma termooptyczna charakterystyka zastosowanych materiałów?
